Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Μιλάμε πλέον ανοιχτά για κόσμους που η θρησκεία όχι μόνο επιβάλλει με κάθε τρόπο και μέσον το στυλ ζωής, τους κανόνες και την αντίληψη περί ηθικής, για κοινωνίες που λιμοκτονούν από πλευράς ελευθερίας έκφρασης και ιδεών, για θεοκρατικά καθεστώτα που επιβάλλονται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο με απίστευτη ωμότητα.

Παρόλα αυτά, τα τελευταία γεγονότα στο Ιράν που δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνουν δείχνουν πως ο κόσμος εκεί έχει την ανάγκη να αποτινάξει τον θεοκρατικό ζυγό, πως υπάρχουν χιλιάδες πολίτες, οι οποίοι δεν αποδέχονται τον τρόπο ζωής με τα τσαντόρ, τις μπούργκες και τους όποιους περιορισμούς ειδικά απέναντι στο γυναικείο φύλο. Και είναι το λιγότερο συγκινητικό να βλέπει κανείς στους δρόμους χιλιάδες άνδρες και γυναίκες να διαδηλώνουν μαζί για όλα αυτά τα φοβερά και τρομερά που ζουν σε αυτή την χώρα.

Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι στην Δύση οι ελευθερίες των γυναικών είναι εξασφαλισμένες, χωρίς να θέλει να πει κανείς ότι η εν πολλοίς εκπόρνευση των γυναικών  μέσα από τα εξευτελιστικά για το εν λόγω φύλο πρωινάδικα ή ψυχαγωγικές εκπομπές χειρίστου είδους, εν ολίγοις η εξίσωση και θεώρηση της γυναίκας με ή ως αντικείμενο, αναδεικνύει κάποιο πολιτισμικό είδος ή γενικότερα άρωμα πολιτισμού. Εν πάση περιπτώσει, όμως, κάποιες ελευθερίες έχουν κατοχυρωθεί.

Σε κράτη, όμως, όπως το Ιράν ή η Βόρειος Κορέα, ακόμη και στη Ρωσία ή την Σαουδική Αραβία και στα σκληρά μουσουλμανικά καθεστώτα, η θέση της γυναίκας είναι τραγική. Η εξέγερση στο Ιράν θα πρέπει να ταρακουνήσει τον ελεύθερα σκεπτόμενο κόσμο και να τον αφυπνίσει. Σε τελευταία ανάλυση, ο αγώνας των γυναικών είναι παγκόσμιος, καθώς πολλά ζητήματα που τις αφορούν δεν έχουν λυθεί.  

Αν αυτό δεν γίνει τώρα, που οι Ιρανοί βράζουν στην κυριολεξία, αν και πάλι όλο αυτό θεωρηθεί εσωτερική υπόθεση ενός έντονα φανατικού μουσουλμανικού κράτους, αν με λίγα λόγια οι γυναίκες εκεί αφεθούν στην τύχη τους, θα περάσει καιρός ακόμη που θα ακούσουμε νέα περί εξέγερσης. Πολύ απλά διότι το καθεστώς θα τα αποδίδει όλα σε «αμερικανικό δάκτυλο», κάτι που κάνει ήδη το ρωσικό καθεστώς, η Κίνα, η Βόρειος Κορέα και οι λοιποί. Στις ΗΠΑ βέβαια, σαφώς και εξακολουθούν να υφίστανται σοβαρές διακρίσεις και ρατσιστικές συμπεριφορές πολλές από τις οποίες έκαναν την εμφάνισή τους επί κυβέρνησης Τραμπ η επίκληση, όμως, του αμερικανικού παράγοντα σε όλα, αν μη τι άλλο είναι άλλοθι για πολλά.

Θέλω να πω με αυτό, ότι ο προοδευτικός υποτίθεται κόσμος εξακολουθεί να τηρεί παθητική στάση σε σοβαρές καταστάσεις, όπως αυτή στην Ουκρανία, μετά την βάρβαρη ρωσική επίθεση, και ακόμη πιο παθητική στάση έχουν κρατήσει απέναντι στην ακροδεξιά που μετά την Γαλλία, την Γερμανία, την Σουηδία, την Ουγγαρία κάνει τώρα δυναμικά την εμφάνισή της και στην Ιταλία.

Πώς συνδέονται, όμως, τα γεγονότα στο Ιράν και την Ιταλία ή την Ρωσία και το φασιστικό της καθεστώς; Πολύ απλά, διότι σε όλα αυτά τα μέρη όχι απλά δεν υπάρχει ούτε καν προσχηματική δημοκρατία, αλλά επιβάλλονται ή πρόκειται να επιβληθούν σαρωτικές αλλαγές που έχουν πάει ή θα πάνε τον κόσμο πολλές δεκαετίες πίσω.

Η εξέγερση στο Ιράν θα πρέπει να ταράξει συθέμελα την Νιρβάνα της Ευρώπης, που ανέχεται ακόμη φαινόμενα Μπερλουσκόνι και κάθε είδους νεοφασιστικές πρακτικές. Αν και πάλι οι ευρωπαίοι που επιθυμούν την ευρωπαϊκή συνοχή αφήσουν τα πράγματα να κυλίσουν ως έχουν, τότε δεν μιλάμε για τίποτε άλλο παρά για ένα εξελισσόμενο δράμα.

Βέβαια, η επιεικώς αποπροσανατολισμένη ευρωπαϊκή Αριστερά για να μην πούμε κάτι άλλο χειρότερο δεν έχει να προσθέσει τίποτε σε όλα αυτά. Η δε σταλινική εξακολουθεί να βαδίζει στα μονοπάτια νοσταλγίας των Γκουλάγκ και της Σιβηρικής εξορίας. Φορούν απλά το πέπλο του υποτιθέμενου αγώνα που καταλήγει κατευθείαν στο βορειοκορεάτικο καθεστώς. Δεν υφίσταται υπερβολή από την στιγμή που δεν αποκηρύσσεται το αιματηρό σταλινικό παρελθόν.

Η εξέγερση στο Ιράν γίνεται την στιγμή ακριβώς που η Ευρώπη κινδυνεύει άμεσα από τον νεοσυντηρητισμό και την ακροδεξιά, τα αυταρχικά και δικτατορικά καθεστώτα, που κατά τον ίδιο τρόπο υφίστανται με τις ευλογίες της Ορθοδοξίας, αποδεικνύοντας το πώς μια ακόμη θρησκεία μπορεί να μην έχει μπούργκες, αλλά οι εκπρόσωποί της ανέχονται να σκοτώνονται παιδιά στην Ουκρανία.

Το θεοκρατικό καθεστώς στο Ιράν δεν θα πέσει εύκολα. Ακόμη πιο δύσκολα θα ξεριζωθεί η τάση και ροπή χιλιάδων Ευρωπαίων προς τον νεοφασισμό. Μέχρι τα γεγονότα να πάρουν πλήρη μορφή, αξίζει να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά. Πριν είναι πολύ αργά.