Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Οι υποθέσεις και περιπτώσεις διενέξεων μεταξύ των πολιτών δεν λύνονται ούτε με παρακάλια προς την τρίτη εξουσία, ούτε με φανφάρες περί δήθεν σοβαρών και εμπεριστατωμένων διαμεσολαβήσεων πάντα «για το καλό της κοινωνίας».

Το λέω γιατί τώρα τελευταία δεν ξέρω εάν αυτό οφείλεται στον εγκλεισμό των τελευταίων δύο χρόνων ή σε μία αλματώδη παρακμή της κοινωνίας», οι πολίτες καταφεύγουν ολοένα και πιο συχνά στην δικαιοσύνη για να λύσουν τα προβλήματα και τις διαφορές τους, λες και αυτή η περίφημη διαμεσολάβησή της λειτουργεί ως καταλυτική πυρόσβεση των έξαλλων παθών και των εξάρσεων μιας κοινωνίας σε απόλυτη σύγχυση.

Βέβαια, με κάποιο τρόπο πρέπει να βγάλουν χρήματα και οι δικηγόροι ή να δικαιολογήσουν την θέση τους οι δικαστές, δεν αμφισβητείται αυτό. Στις σημερινές, όμως, οιονεί εκμεταλλευτικές κοινωνίες που βασίζονται στην ανισότητα και την ανισομεταχείριση δεν υπάρχει σχεδόν καμία δικαστική απόφαση που να δικαιώνει τους καταφεύγοντες στην δικαιοσύνη.

Στο τέλος κάθε δικαστικής υπόθεσης υπάρχει πάντα η δυσαρέσκεια για το μη αυτορρυθμιζόμενο δικαστικό σύστημα, για τις πολιτικές παρεμβάσεις σε αυτό, όταν οι υποθέσεις είναι πολύκροτες και την στάνταρ τοποθέτηση του δικαστικού σώματος, που κάνει τον καθένα σχεδόν ειδήμονα στα διαδραματιζόμενα στις αίθουσες των δικαστηρίων.

Με λίγα λόγια, πολύ φασαρία για το τίποτε όλες οι μικροδιενέξεις και διαιώνιση της ανισότητας μετά το εκάστοτε πελέκι των δικαστών στους μικρο-παρανομούντες και παραβατικούς.

Αυτή η κατάσταση από μόνη της περιπλέκει τα πράγματα και ωθεί τους πολίτες να επιλέγουν άλλες μεθόδους, αλλά πάνω απ' όλα να προσπαθούν να διανοίξουν τα νομικά στεγανά, με απώτερο στόχο την διείσδυση στην κάθε υπόθεση και ει δυνατόν την εξασφάλιση εκ προοιμίου της θετικής γνωμάτευσης.

Από εκεί ξεκινά και μία ενδημική διαφθορά που εξασφαλίζει την καθιερωμένη και συχνά κατασταλαγμένη εντύπωση στον κόσμο ότι οι δικαστικοί δεν είναι ανεπηρέαστοι ούτε μη προσεγγίσιμοι.

Την ίδια στιγμή, όμως, που αυτή η εικόνα σχηματίζεται, την ίδια στιγμή οι πολίτες δεν παύουν να καταφεύγουν στην δικαιοσύνη για διευθέτηση μικροδιαφορών και διενέξεων. Το πρόβλημα λοιπόν, εστιάζεται στους πολίτες και όχι στο δικαστικό σύστημα εξ ολοκλήρου, αφού από αυτές ακριβώς τις διενέξεις πολλές από τις οποίες έχουν ασήμαντες αφορμές επιζεί ένας ολόκληρος επαγγελματικός κόσμος.

Το ερώτημα, όμως, παραμένει: τι έχει συμβεί το τελευταίο χρονικό διάστημα και ο καθένας για ψύλλου πήδημα κάνει μηνύσεις και προσφεύγει στην δικαιοσύνη;  

Οι εποχές έχουν αλλάξει, αυτό έχει συμβεί. Και δεν τίθεται βέβαια, θέμα ότι και παλαιότερα δεν φιλονικούσαν για ένα κομμάτι γης. Τότε μάλιστα τον λόγο είχαν τα όπλα.

Σήμερα όχι ότι η κατάσταση αυτή έχει αλλάξει δραματικά και όλοι έχουν εκπολιτιστεί, τουναντίον παρατηρείται μία κλίση προς την επίλυση των διαφορών στις δικαστικές αίθουσες. Το ποσοστό των προσφυγών έχει αυξηθεί, οι δε προσφεύγοντες στα δικαστήρια δεν είναι και λίγες φορές δικομανείς.

Η διετία της απομόνωσης λόγω των μέτρων κατά του κορωνοϊού, ενώ αύξησε την τάση για επικοινωνία, εντούτοις πολλαπλασίασε τις προσφυγές λόγω διενέξεων που θα μπορούσαν να επιλυθούν με άλλους τρόπους.

Οι πολίτες θεωρούν πως μπορούν να καταφεύγουν δια ασήμαντον αφορμή κάθε λίγο και λιγάκι στην ετυμηγορία των δικαστών. Και το κάνουν αυτό διότι πολύ απλά ο διάλογος έχει εκλείψει.

Δεν είναι παράξενο που ακόμη και αδέρφια καταφεύγουν στα δικαστήρια, για να επιλύσουν τις μεταξύ τους διαφορές. Η αποξένωση είναι απόλυτη και η καλή πρόθεση έχει πάει περίπατο. Αν μη τι άλλο, μιλάμε για ακραίες εποχές, για εποχές όπου το ατομικό συμφέρον διανθίζει την έλλειψη επικοινωνίας. Η Θέμις λοιπόν, παίρνει τον λόγο και όλοι περιμένουν την απόφαση με ανοιχτό το στόμα.

Τα παρακάλια προς την τρίτη εξουσία διαρκούν και δεν απομένει παρά η συνδρομή της τέταρτης εξουσίας, για να μπει το νερό στο αυλάκι. Ειδικά τις σημερινές εποχές όπου τα ΜΜΕ διψούν για γαργαλιστικές ιστορίες και παρασκήνια που εκτυλίσσονται στις αίθουσες των δικαστηρίων.