Όσο παρακολουθώ όλη την πολιτική περιπέτεια στην Βρετανία, με την ανατροπή του Μπόρις Τζόνσον από το ίδιο του το κόμμα, κάπου στο πίσω μέρος του εγκεφάλου μου επιμένει να ακούγεται επιμόνως μια μουσική. Είναι η μουσική από ένα τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου, από τον δίσκο «Το περιβόλι του τρελού». Όταν, πίσω στα 1969, τραγουδούσε «είπα γεια χαρά σου στον Αντύπα κι' άφησα ξοπίσω μου μια τρύπα». Αλήθεια, τι αφήνει ξοπίσω του αυτός ο πολυτάραχος πολιτικός σαλτιμπάγκος, που αναρριχήθηκε στην εξουσία χρώμενος όλων των τεχνασμάτων των απανταχού λαϊκιστών; Μια τεράστια τρύπα. Ιδίως στην σημαία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, από την οποία κατάφερε να αφαιρέσει ένα από τα πολυτιμότερα αστέρια της.

Αναδείχθηκε σε πρωταγωνιστή, όταν τέθηκε επικεφαλής της εκστρατείας για την έξοδο του Ηνωμένου Βασιλείου από την Ευρωπαϊκή Ένωση, κολακεύοντας τα εθνικιστικά απομονωτικά απωθημένα εκείνων των Βρετανών πολιτών, οι οποίοι νοσταλγούν ακόμη τον παλιό καλό καιρό της «αυτοκρατορίας» και δεν ανέχονται να είναι η πατρίδα τους μέλος μιας συλλογικότητας που τους επιβάλλει κανόνες συμπεριφοράς. Δεν την ήθελαν ισότιμο μέλος μιας συλλογικότητας 28 κρατών, αλλά μία μοναδικότητα. Πράγμα βεβαίως, που πόρρω απέχει από την αλήθεια. Διότι στην πραγματικότητα, με το brexit, η Βρετανία κατέστη απλώς μια ουρά των ΗΠΑ.

Το μόνο θετικό από όλη αυτή την ιστορία είναι η επιβεβαίωση του ότι τα κόμματα, στην Βρετανία, μπορούν να λειτουργούν πάνω από τους εκάστοτε αρχηγούς τους. Ακόμη και να ...τους τρώνε. Κάτι που δεν συμβαίνει για πρώτη φορά. Στο ίδιο κόμμα, τους «Συντηρητικούς», ή επί το προσφιλέστερον «Τόρις», «έφαγαν» μια πολύ πιο ισχυρή προσωπικότητα, την Μάργκαρετ Θάτσερ, που έχει μείνει στην ιστορία ως η «σιδηρά κυρία».  

Εδώ, στα δικά μας, όπου τα κόμματά μας λειτουργούν ως κατ' εξοχήν αρχηγικά και οι κυβερνήσεις ως απολύτως πρωθυπουργικές, η μοναδική περίπτωση κατά την οποία το κόμμα «έφαγε» τον πρωθυπουργό του, ήταν εκείνη του Γιώργου Παπανδρέου τον Νοέμβριο του 2011. Μόνο που σε αυτή την περίπτωση η διαδικασία που οδήγησε στην ανατροπή του ΓΑΠ δεν ήταν πράγματι «αυτοφυής». Είχε ξεκινήσει έξωθεν. Μετά την σύγκρουση του τότε πρωθυπουργού με τον Σαρκοζί και την Μέρκελ. Και με ολίγον ...πονηρούτσικο ρόλο του Ευάγγελου Βενιζέλου, ο οποίος και τον διαδέχθηκε στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ.

Ο Τζόνσον φεύγει, αλλά η «τρύπα» μένει.

Γ.Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

   giorgismassavetas@gmail.com