Χάνουμε την επαφή με την ομορφιά της απλής ζωής. Και με εξοργίζει βαθύτατα το ότι εντάσσεται στα πλαίσια της εφαρμογής του δόγματος «νόμος και τάξη» η δίωξη ακόμη και του τραγουδιού.

Παρακολούθησα μια μαγνητοσκόπηση από την βίαιη «προσαγωγή», μιας γυναίκας που τραγουδούσε σε πλατεία της Παλιάς Πόλης στη Ρόδο. Με εξόργισε αυτό το ίδιο το γεγονός. Αλλά με έκανε ακόμη πιο έξαλλο η επίσημη ανακοίνωση που εξέδωσε, μετά τις αντιδράσεις πολλών ανθρώπων, η Αστυνομική Διεύθυνση του νησιού. Με την οποία μας εξηγεί ότι η γυναίκα «δεν συνελήφθη επειδή τραγουδούσε, αλλά για ....αντίσταση κατά της αρχής». Δηλαδή, στα καλά του καθουμένου, της ήλθε να ...αντισταθεί κατά της αρχής; Και ποια ήταν αυτή η διωκτέα αντίσταση; Το ότι φώναζε «δεν έκανα κανένα κακό, μόνο τραγουδάω, αφήστε με», όταν οι αστυνομικοί της κατάσχεσαν το μικρόφωνο και το ηχείο της και την έσερναν προς το περιπολικό;

Βεβαίως, πριν από τους αστυνομικούς η ασχήμια ξεκινά, μετά πάσης βεβαιότητος, από κάποιον πολίτη. Που τον ενοχλούσε το υπαίθριο τραγούδι, το οποίο οι υπόλοιποι απολάμβαναν. Και κάλεσε την αστυνομία για τα «περαιτέρω». Έτσι έχουμε καταντήσει. Να μας ενοχλεί το τραγούδι του δρόμου, το λάλημα του πετεινού της γειτόνισσας, οτιδήποτε μπορεί για άλλους να είναι ομορφιά ζωής. Και αυτή η υστερία μας να καλύπτεται από αστυνομικές και δικανικές διατάξεις.

Ευτυχώς για εκείνην, η Έντιθ Πιάφ, το «αλανιάρικο αηδόνι» του Παρισιού αλλά και του παγκοσμίου μουσικού στερεώματος, δεν ζούσε στην Ρόδο, δεν ζούσε στην Ελλάδα. Διότι θα της είχαν περάσει πολλές φορές χειροπέδες, καθώς από τα επτά της χρόνια, ως τα δεκαέξι της, ζούσε από τα κέρματα που της άφηναν, όσοι την άκουγαν να τραγουδά στους δρόμους.

Έχω παρακολουθήσει από το Ηρώδειο ως την Βιέννη και από την Στοκχόλμη ως την Νέα Υόρκη, κάθε είδους μουσικές παραστάσεις. Από όπερες ως μιούζικαλ και από συναυλίες έως μουσική δωματίου. Αλλά με άγγιξε βαθιά το γλυκόμελο παραδοσιακό τραγούδι μιας νεαρής, την οποία συνόδευε με παραδοσιακό έγχορδο ο φίλος της, στην οδό Αποστόλου Παύλου, κάτω από την Ακρόπολη. Τόσο, που το θυμάμαι συνεχώς και το χρησιμοποιούσα και ως νανούρισμα για τον εγγονό μου: «Κάνε σκάλα τα μαλλιά σου να πιαστώ να ανεβώ...».

Έλεος, άνθρωποι. Τα έχουμε ανάγκη αυτά τα ακούσματα του δρόμου.

Γ.Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr