Αυτό που δεν μπορεί να γίνει εύκολα αντιληπτό είναι πως φτάσαμε ως χώρα ως εδώ, να διανύουμε το τέλος του 2021 και οι νοοτροπίες να μην αλλάζουν σε πολύ σοβαρά θέματα όπως την αντιμετώπιση των κοινωνικών μειοψηφιών, των ευπαθών κοινωνικών ομάδων, των απόρων, των κάθε λογής κατατρεγμένων και γενικότερα όλων αυτών που υποφέρουν από την παρατεταμένη κρίση που μαστίζει ειδικά τα τελευταία δέκα χρόνια την ελληνική κοινωνία.

Δεν μπορεί να γίνει κατανοητή όλη αυτή η τραγική κατάσταση, με ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού να διαβιεί σε συνθήκες ακραίας φτώχειας και που το κράτος απλά σφυρίζει αδιάφορα, μεριμνώντας απλά και μόνο για εκείνες τις κατηγορίες των πολιτών που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο μπορούν να ανταπεξέλθουν στην φορολογία που επιβάλλεται με σκληρό τρόπο παρά την κρίση.

Μπορεί όντως κάποιοι να είναι σε θέση να κάνουν διακανονισμούς και δόσεις, μπορεί να κατορθώνουν να ανταπεξέρχονται στις ανάγκες τους παρά τις δυσκολίες, υπάρχουν, όμως, χιλιάδες πολίτες που βρίσκονται στο περιθώριο και αδυνατούν να δώσουν το παραμικρό. Το λέω αυτό γιατί το τελευταίο χρονικό διάστημα «φοριέται πολύ» η περιβόητη ρήση «κάνε ρύθμιση», είτε αυτό αφορά τα χρέη στα ασφαλιστικά ταμεία, είτε τις τράπεζες και τους εισπρακτικούς οργανισμούς. Πώς, όμως, να γίνει αυτό, όταν κάποιοι δεν μπορούν ούτε να ανταπεξέλθουν οικονομικά και στην μικρότερη δόση;

Οι ελληνικές τράπεζες το γνωρίζουν πολύ καλά αυτό το παιχνίδι και σε κάθε περίπτωση δεν πρόκειται να χάσουν τα χρήματά τους, αφού μπορούν να στραφούν εύκολα κατά κινητής και ακίνητης περιουσίας του εκάστοτε οφειλέτη. Το ίδιο καλά γνωρίζει και το ίδιο το κράτος την κατάσταση μίας μεγάλης μερίδας των πολιτών, που τυγχάνει ούτε να είναι βολεμένοι στο Δημόσιο, ούτε να βρίσκουν εύκολα δουλειά στον ιδιωτικό τομέα, με δεδομένες τις αξιώσεις και τα κριτήρια πρόσληψης. Παρά το ότι γνωρίζουν πολύ καλά την συγκεκριμένη αυτή κατηγορία των πολιτών, την αφήνουν στο έλεος, λες και σε τελευταία ανάλυση κάποιοι πρέπει σώνει και καλά να λιμοκτονούν.

Πλησιάζουμε στο τέλος του 2021 και ακόμη το κράτος είναι αποδιοργανωμένο και οργάνωση δεν θεωρείται η επίτευξη των ηλεκτρονικών συναλλαγών, γιατί για να γίνονται αυτές, θα πρέπει να υπάρχει ρευστό. Η Ελλάδα εξακολουθεί να παραμένει σε βασικά θέματα ουραγός και τα δεδομένα δεν παραπέμπουν σε κάποια στοιχειώδη βελτίωση. Αισθάνεται κανείς ότι απλά λαμβάνει χώρα μία απλή διεκπεραίωση μιας τυπικής διαδικασίας κάθε 4 χρόνια, όπου η συντήρηση μιας νοσηρής κατάστασης είναι και παραμένει ο στόχος των κομμάτων εξουσίας.

Πώς φτάσαμε, όμως, ως εδώ και γιατί κανείς δεν θέλει να αλλάξει άρδην τα δεδομένα; Αυτό αφορά αποκλειστικά και μόνο τις κυβερνήσεις των περασμένων δεκαετιών, από την χούντα μέχρι και σήμερα, όπου η διασπάθιση του δημόσιου χρήματος συνεχίζεται αφειδώς. Την ίδια στιγμή, οι πολίτες στην πλειοψηφία τους δεν παρουσιάζονται μόνο ανήμποροι, αλλά δείχνουν να μην θέλουν συνειδητά να αλλάξουν τους συσχετισμούς. Το παζάρι λοιπόν, ανάμεσα στην κεντρική κυβέρνηση και τους πολίτες συνεχίζεται και όλα ρυθμίζονται με γνώμονα την ατομική εξυπηρέτηση και βόλεμα.

Αυτοί που την πληρώνουν πάντα επίσης, δεν παύουν να είναι σε δεινή θέση. Κατά τα άλλα, και συμφωνίες για αγωγούς φυσικού αερίου γίνονται και μεγαλόπνοα σχέδια είναι στα σκαριά. Οι νοοτροπίες δεν αλλάζουν και οι ανισότητες παρατείνονται εις το διηνεκές προς τέρψιν των χρονίως επωφελουμένων.

Για να εξακολουθεί να φιγουράρει η Ελλάδα ανάμεσα στις χώρες που είναι ακριβές και αντιδημοκρατικές ταυτόχρονα, μια χώρα όπου οι κυβερνήσεις της συνεχίζουν να σφυρίζουν αδιάφορα και δεν ενσκήπτουν καν στα προβλήματα, μια χώρα με ποικίλα στερεότυπα και διακρίσεις. Δείγμα έλλειψης προγραμμάτων και σχεδιασμού, κοινωνικής μέριμνας, αλλά πάνω απ' όλα πολιτισμού σε όλα τα επίπεδα.