Ο Κουφοντίνας, δολοφόνος τόσων ανθρώπων, μεταξύ των οποίων οι καλοί μου φίλοι Μιχάλης Βρανόπουλος και Παύλος Μπακογιάννης, πήρε, για τρίτη φορά μέσα σε ένα χρόνο, νέα σαρανταοκτάωρη άδεια, για να ασχοληθεί με τα μελίσσια του. Από μόνο του το γεγονός αυτό είναι μια πρόκληση προς το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Μια Ύβρις απέναντι στα θύματα που εκτέλεσε εν ψυχρώ. Για τα οποία ουδέποτε εξέφρασε την παραμικρή μεταμέλεια. Αλλά ακόμη προκλητικότερο είναι το κλίμα και οι συνθήκες μέσα από τις οποίες χορηγήθηκε αυτή η άδεια. Ένα πολιτικό πλαίσιο οποίο περιγράφει άριστα, με ανάρτηση του σε κοινωνικό μέσο επικοινωνίας, ο γιος ενός εκ των θυμάτων. Ο περιφερειάρχης Στερεάς Ελλάδος Κώστας Μπακογιάννης:

Είσαι αμετανόητος δολοφόνος; Και μάλιστα κατά συρροή; Είσαι βιαστής; Είσαι παιδεραστής; Γενικά εγκληματίας; Θέλεις να βγεις από τη φυλακή; Τώρα ξέρεις τι πρέπει να κάνεις. Κάνε κι εσύ μια «απεργία πείνας» ή βάλε τους φίλους σου να κάνουν καμιά κατάληψη και να σηκώσουν και κανένα πανό. Κατά τα λοιπά, το κράτος δεν απειλείται, δεν εκβιάζεται και κυρίως δεν συναλλάσσεται.

Το πιο φονικό πιστόλι της «17 Νοέμβρη», έχει πράγματι εξαιρετική επίδοση στις κυψέλες αναπαραγωγής. Διότι εκτός από τις κυψέλες της μελισσοκομίας, που είναι η προσφιλής του ενασχόληση, είναι εξαιρετικώς αποτελεσματικότερος στις κυψέλες αναπαραγωγής νέας κοπής τρομοκρατών, επίδοξων μιμητών του σε άνανδρες εκτελέσεις ανύποπτων ανθρώπων. Και δεν μιλώ μόνον για τους ψευδεπαναστάτες των «Πυρήνων της Φωτιάς», οι οποίοι έχουν ήδη βάψει τα χέρια τους με αίμα αθώων. Ούτε μόνον του διαβόητου ΕΛΑ των Μαζιώτη-Ρούπα.

Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα πολύ ευρύτερο φάσμα από «εργάτες» και «εργάτριες» της «ένοπλης επανάστασης», που καλλιεργεί μεθοδικότατα στις πολιτικές «κυψέλες» του ο Κουφοντίνας. Αυτό είναι το πραγματικό κίνητρο κάθε νέας αίτησής του για άδεια. Να κινητοποιεί τα θολωμένα μυαλά, που επεκτείνονται πολύ πέρα και από τον «Ρουβίκωνα». Ώστε να τελούν σε καθεστώς διαρκούς κινηματικής εργασιοθεραπείας. Κάθε «εμπλοκή», δηλαδή κάθε απόπειρα άρνησης απέναντι στο αίτημα χορήγησης μιας επιπλέον άδειας, γίνεται η αφορμή για νέες κινητοποιήσεις και νέες στρατολογήσεις «οπαδών». Και αυτό είναι ένα από τα πιο νοσηρά φαινόμενα της κοινωνίας μας.

Δεν ξέρω πόσο μέλι παράγουν οι φυσικές κυψέλες του. Οι πολιτικές όμως, παράγουν κοινωνικές σφήκες με θανατηφόρο δηλητήριο.

 

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

www.massavetas.gr