Αυτά που συνέβησαν στην Μυτιλήνη, δείχνουν τον δρόμο των μελλοντικών πολιτικών εξελίξεων. Και όποιος τα υποτιμήσει «κακό της κεφαλής του». Διότι, οι Μυτιληνιοί έδωσαν ένα αξιοπρόσεκτο μάθημα δημοκρατικής διαμαρτυρίας, γελοιοποιώντας μια γιγάντια αστυνομική κινητοποίηση.

Κατ' αρχήν μιλάμε για ένα νησί, την Λέσβο, με βαθύτατες δημοκρατικές παραδόσεις. Με ισχυρή πάντοτε την παρουσία της Αριστεράς. Τόσο ώστε, στους παλιούς καιρούς, όσοι ανήκαμε σε αυτόν τον χώρο, περιμέναμε τα εκλογικά αποτελέσματα της Λέσβου, της Β' Περιφέρειας Πειραιώς και ελαχίστων άλλων «για να γελάσει το χειλάκι μας». Όταν λοιπόν ένας πρωθυπουργός που ηγείται μιας κυβέρνησης που αυτοδιαφημίζεται ως «αριστερή», για να μπορέσει να ομιλήσει σε ένα συνέδριο, χρειάζεται να επιβάλει καθεστώς αστυνομικής κατοχής στη Μυτιλήνη, τότε αυτή είναι η εγκυρότερη «δημοσκόπηση» για το ποιο αποτέλεσμα περιμένει τον κ. Τσίπρα, οψέποτε και αν αποφασίσει να στήσει τις κάλπες.

Ως νεολαίος, ο Αλέξης Τσίπρας, ήταν από εκείνους που σε κάθε ευκαιρία, βροντοφώναζαν το σύνθημα «μπάτσοι γουρούνια, δολοφόνοι». Ως πρωθυπουργός, λόγω της τόσο ...αριστερής πολιτικής του, δεν τολμά να εμφανιστεί σε αυτό το ακριτικό νησί, χωρίς να τον περιφρουρούν 17 διμοιρίες αστυνομικών, που καταφεύγουν μάλιστα στη ρήψη χημικών κατά των πολιτών που διαμαρτύρονταν ειρηνικώς στην πλατεία Σαπφούς και εν συνεχεία στην πλατεία Τελωνείου.

Αλλά δεν θα σταθώ τόσο στην εντυπωσιακή συγκέντρωση διαμαρτυρίας των κατοίκων, που ασφαλώς θα ήταν ακόμη μεγαλύτερη αν τα αλλοτινά «γουρούνια» δεν είχαν διαταχθεί να αποκλείσουν και τις επαρχιακές οδούς, εμποδίζοντας τα λεωφορεία να μεταφέρουν ανθρώπους από τα χωριά στην πρωτεύουσα του νησιού. Δεν θα σταθώ στο «ηχηρό» μέρος της διαμαρτυρίας. Αλλά στο σιωπηλό. Αριστεροί, κεντρώοι, δεξιοί, εμφανίστηκαν σε μια εκπληκτική ενότητα και ομοψυχία, ακολουθούντες μεθόδους διαμαρτυρίας που θυμίζουν το μεγαλείο των εμπνεύσεων του Μαχάτμα Γκάντι.

Ναι. Αυτό είναι το πιο αξιόλογο στοιχείο των κινητοποιήσεων. Η σιωπηρή διαμαρτυρία. Το γεγονός ότι νέκρωσε η πόλη. Κλειστά τα καταστήματα, ακόμη και οι καφετέριες, ακόμη και τα περίπτερα. Τόσο που κάποιοι συνάδελφοι, όπως μας αφηγούνται, δεν έβρισκαν να πιουν ένα ποτήρι νερό και αναγκάζονταν να κτυπήσουν τα σπίτια των φιλόξενων Μυτιληνιών, που τους πρόσφεραν ό,τι χρειάζονταν.

Όταν το «ισχύς μου η αγάπη του λαού», καταντά σε «ισχύς μου η δύναμη των μπάτσων», από φόβο απέναντι στο λαό, δεν χρειάζονται «κολαούζοι» για να προβλέψουμε τι θα γίνει στις εκλογές. 

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

www.massavetas.gr