Καθώς η πολιτική μας ζωή εξελίσσεται σε θολό χείμαρρο, με την προσπάθεια της κυβέρνησης των Συριζανέλ να σπιλώσει τους πιο επικίνδυνους αντιπάλους της, καθιστώντας τους ομήρους σκανδαλολογίας ως τις εκλογές, επιβεβαιώνεται ο κανόνας ότι στα θολά νερά επιπλέουν τα σκατά και οι φελλοί. Η όλη επιχείρηση μπορεί να μην ανατρέπει ριζικώς την παγιωμένη σχέση, ως προς την πρόθεση ψήφου, μεταξύ της κυβέρνησης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ανέτρεψε, όμως, την πορεία φθοράς που είχαν οι νεοναζιστές. Και εκεί που είχαν πέσει στην τετάρτη θέση, πίσω από το «κίνημα Αλλαγής», όχι μόνον ανέβηκαν και πάλι στην τρίτη θέση των δημοσκοπήσεων, αλλά και αγγίζουν πλέον διψήφιο ποσοστό. Μέσα στο κλίμα που δημιουργεί η κυβέρνηση, κάποιοι συμπολίτες μας, θολωμένοι, γυρίζουν την πλάτη «στο σύστημα», στο «πολιτικό κατεστημένο».

Για να μην αδικούμε τον ελληνικό λαό, τον παραζαλισμένο από τόσα πολλά και τόσο οδυνηρά χτυπήματα, δεν είναι δα και ο μόνος που έχει αυτό το θλιβερό προνόμιο. Παραζαλισμένοι, τείνουν ευήκοον ους στους ακραίους, τους υστερικούς εθνικιστές και ρατσιστές αλλά και γοητεύονται από τους λαϊκιστές, και άλλοι λαοί της Ευρώπης. Όσα αναδείχθηκαν από τις κάλπες στη Γερμανία, την Αυστρία, την Ιταλία και αλλού, πιστοποιούν ότι υπάρχει ένα γενικότερο ευρωπαϊκό πρόβλημα.

Είναι γενικότερο ευρωπαϊκό φαινόμενο η δραματική υποχώρηση της σοσιαλδημοκρατίας. Των ευρωπαϊκών κομμάτων που καθιέρωσαν το κοινωνό κράτος. Που πορεύθηκαν με γνώμονα ότι το κράτος υπάρχει για να υπηρετεί τον πολίτη και όχι να τον δυναστεύει. Ότι βασική του μέριμνα πρέπει να είναι μια οικονομική και κοινωνική πολιτική, που να εξασφαλίζει ανθρωπινότερες συνθήκες διαβίωσης και εργασίας.

Και είναι εύκολο, αλλά και πολύ ρηχό, να υποστηρίζεται ότι φταίνε οι λαοί, που παρασύρονται από δημαγωγούς. Βεβαίως, κάνουν λάθη και οι λαοί. Όταν εξαπατώνται, από κάθε είδους υπερθεματιστές. Οι οποίοι καπηλεύονται άλλοτε «εθνικά οράματα» και μεγαλοϊδεατισμούς, όπως συνέβη με τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι. Και άλλοτε «τάζουν» αφειδώς και ανεύθυνα παροχές, πέρα από τις δυνατότητες κάθε κράτους, όπως συνέβη πολλάκις στην περίπτωσή μας. Αλλά οι ακραίοι και οι λαϊκιστές βρίσκουν απήχηση, όταν στο στρατόπεδο των υπευθύνων υπάρχει λειψανδρία. Όταν δεν υπάρχουν ηγέτες που να εμπνέουν. Και όταν οι προσωπικές φιλοδοξίες του ενός ή του άλλου καθιστούν αυτό το στρατόπεδο σκορποχώρι.  

Δυστυχώς, αυτή ακριβώς είναι η περίπτωσή μας.

 Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr