Παρακολούθησα εξ αποστάσεως, με ανάμεικτα αισθήματα, τις διεργασίες γύρω από τη «Δημοκρατική Συμπαράταξη». Με ελπίδα, ότι κάτι καλό μπορεί να προκύψει. Αλλά και φόβο, μήπως  καταλήξει σε αναπαλαιωτική ψιμυθίωση του εναπομείναντος ΠΑΣΟΚ.

«Και γιατί παρακαλώ ελπίδα, τι έχουμε να ελπίσουμε από μια παράταξη που έχει τραγικές ευθύνες για την κατάντια του τόπου;» μπορεί να αναρωτηθεί κάποιος που δεν ανήκει σε αυτό τον χώρο. Για μένα η απάντηση έρχεται αβιάστως: Διότι η εξαφάνιση του μεσαίου χώρου τίποτε καλό δεν προοιωνίζεται για το πολιτικό μας γίγνεσθαι. Η απουσία ενός ισχυρού και σοβαρού κεντρώου χώρου οδηγεί σε πολωτικές καταστάσεις, από τις οποίες ποτέ δεν βγήκαμε κερδισμένοι.

Ο φόβος είναι αν θα αρθούν στο ύψος των περιστάσεων όλοι όσοι πολιτεύονται στον χώρο αυτό, είτε είναι εντός Βουλής, είτε εκτός και πολιτεύονται με την αγωνία να ξαναπιάσουν καρέκλα. Διότι δεν ξεχνώ τι έχει συμβεί στο παρελθόν, όσα κωμικοτραγικά παρακολούθησα ως πολιτικός συντάκτης στις δεκαετίες του '70 και του '80. Και για τα οποία είχα το 1984 μια επεισοδιακή συζήτηση με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, στο προεδρικό μέγαρο.

Είχα τολμήσει να του πω τη φράση «έχετε βαρύτατες ευθύνες για την διάλυση του Κέντρου». Και αντέδρασε, κτυπώντας το χέρι του στο γραφείο του, με μια αποκαλυπτική εξομολόγηση: ««Εγώ ευθύνομαι για την διάλυση του Κέντρου, ή ο Μαύρος; Εγώ του έλεγα πριν τις εκλογές του 1977, να βγει στο μπαλκόνι και να διακηρύξει ότι όποιο και να είναι το αποτέλεσμα των εκλογών την Κυριακή, την Δευτέρα το κόμμα του θα κυβερνά. Του προσέφερα ένδεκα υπουργεία και υφυπουργεία σε κυβέρνηση συνασπισμού, παρά το ότι ουδείς αμφέβαλε ότι θα κέρδιζα τας εκλογάς. Του πρόσφερα διαβατήριο εξουσίας. Τον αέρα του νικητού, που ασφαλώς θα του εξασφάλιζε διαφορετικό αποτέλεσμα. Φταίω εγώ που δεν μπόρεσε να ελέγξει όλους αυτούς τους επηρμένους μέσα στο κόμμα του, και τελικώς καταποντίσθηκε; Εγώ έκανα τα πάντα για να μην εξαφανισθεί το Κέντρο. ...Έφθασα μέχρι του σημείου να παρακαλέσω φίλους επιχειρηματίας να ενισχύσουν οικονομικώς τον Γιάγκο, μήπως και μπορέσει να στήσει ένα κεντρώο κόμμα το 1981. Εγώ διέλυσα το κέντρο, ή η ανερμάτιστη συμπεριφορά των στελεχών του;»

Αυτό φοβάμαι μήπως συμβεί και τώρα. Και λέω «φοβάμαι», διότι πιστεύω ότι ο τόπος χρειάζεται «τον δρόμο της καμήλας». Την μέση οδό.

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

www.massavetas.gr