Ένα μεγάλο, όσο και σιωπηλό κεφάλαιο της τέχνης, έχασε η Λέσβος, το μεσημέρι της περασμένης Κυριακής.

Ο Αλέκος Φουντούρης, η ισχνή φιγούρα, η γεμάτη πίστη, ρομαντισμό, που τον συνέπαιρνε ο καμβάς, τα χρώματα, η σιωπή, έφυγε από τη ζωή απρόσμενα.

Μια ιδιαίτερη φυσιογνωμία, με εξαιρετικό ταλέντο που εκστασιαζόταν, όταν αποτύπωνε τις μορφές των Αγίων, με το δικό του τρόπο.

Ο Αλέκος Φουντούρης γεννήθηκε στις 21/5/49 στο Κιόσκι, δίδυμος με τον Αντώνη.

Όλη τους τη ζωή την πέρασαν στο Κιόσκι και στην πάροδο Ταγματάρχη Παπαγιάννη.

Ολοκλήρωσε τη στοιχειώδη εκπαίδευση στο Κομνηνάκειο σχολείο, φοίτησε στην Εμπορική Σχολή και το '69 πήγε στο Άγιο Όρος, όπου μαθήτευσε κοντά στους μοναχούς, ανακαλύπτοντας τα μυστικά της βυζαντινής Αγιογραφίας. Στη συνέχεια, έμεινε κοντά στο ζωγράφο Λέπουρα και μετά ζωγράφιζε για βιοποριστικούς λόγους, αλλά δεν δυσκολευόταν να χαρίσει έργα του σε όποιον του το ζητούσε. Άνθρωπος με ανοιχτή καρδιά, γεμάτη αγάπη και κυρίως ανοιχτά χέρια. Απέριττος, ανιδιοτελής. Το πρώτο του ατελιέ στον ημιώροφο του κτηρίου που στέγαζε το γυαλάδικο του θείου του Παν. Μπαΐρα. Στη συνέχεια, ο Σύλλογος «Η Επάνω Σκάλα», όπου ήταν μέλος, όπως και το ένα από τα τέσσερα παιδιά του, του παραχώρησε χώρο στην Αγ. Γεωργίου 3.

Αργότερα, το ατελιέ του μεταφέρθηκε στο υπόγειο του σπιτιού του, όπου δημιουργούσε μέχρι και πριν 3 μέρες. Όλα του τα έργα έδειχναν ότι ένα άγιο χέρι και ένα άυλο πνεύμα τα έπλαθε και τ' αποτύπωνε.

Έργα του κοσμούν την εκκλησία του Αγ. Ιγνατίου, την Ι. Μ. του Αγ. Ραφαήλ, το εκκλησάκι στην Αστυνομική Διεύθυνση Λέσβο τον Άγ. Αρτέμιο, κλπ.

Συμμετείχε σε πολλές εκθέσεις ατομικές, αλλά και ομαδικές, σε τοπικό επίπεδο, αλλά και στο εξωτερικό. Στο Δημοτικό Θέατρο Μυτιλήνης, στο ΦΟΜ, στο παλιό Δημαρχείο, στο εντευκτήριο του Συλλόγου της Επ. Σκάλας και στη μικρογκαλερί του «Μικρασία 1922», στο 35ο συνέδριο του ΟΤΕ στο Επιμελητήριο Λέσβου.

Ιδιαίτερη ήταν η έκθεση των αγιογραφιών του στην εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στο Κέιπ Τάουν, παρουσία του Πέτρου Ε΄ για τον εορτασμό των 100 χρόνων της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού, με πρόεδρο τότε της Ελληνικής Κοινότητας, το Δημ. Ζητιανέλλη.

Ο Αλ. Φουντούρης έφυγε νωρίς από τη ζωή, αφήνοντας τον τόπο και την τέχνη φτωχότερους και τη θλίψη να κυριεύει την αγαπημένη του σύζυγο Σταυρούλα, που μαζί της απέκτησε τέσσερα παιδιά, τον Παναγιώτη, τη Σωτηρία, τη Γιάννα και την Έλλη.

Δώρα Θεού θεωρούσε τα παιδιά και με πίστη και περισσή αγάπη τα μεγάλωσε, δείχνοντας με την ίδια του τη ζωή, ότι η χαρά της βρίσκεται σε μικρά, καθημερινά, που η πεζότητα τα ισοπεδώνει και τα εξαφανίζει. Σ' εκείνα που όταν τα χάσεις, τότε καταλαβαίνεις την αξία τους.

Στην εξόδιο ακολουθία, που έγινε χθες το μεσημέρι στο Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Αθανασίου, παρέστησαν 6 ιερείς, ενώ τον τίμησε με την παρουσία του όλη η ενορία. Οι απλοί άνθρωποι που τον γνώριζαν, τον θαύμαζαν και τον αγαπούσαν, ακόμα κι αν δεν είχαν πολλές σχέσεις μαζί του. Εκείνοι που εκτιμούσαν το ταλέντο του και την προσωπικότητά του.

Παρόντες, επίσης, εκπρόσωποι της Αστυνομικής Διεύθυνσης Λέσβου, ο τ. Δήμαρχος Μυτιλήνης Αρ. Χατζηκομνηνός, ο τ. Αντιδήμαρχος Περιβάλλοντος Μάκης Βενέτας, ο οποίος εκφώνησε επικήδειο για τον αγαπημένο του φίλο και συνεργάτη.

Σε κλίμα συγκίνησης αναφέρθηκε στο έργο του, στον χαρακτήρα του, αλλά και γενικότερα στη ζωή του, ενώ διαβεβαίωσε ότι η πρότασή του προς τη Δημοτική Αρχή να μετονομαστεί η πάροδος της Ταγ. Παπαγιάννη σε Αλέκου Φουντούρη, όπως και στο μικρό πάρκο να δοθεί το όνομα ενός άλλου Λέσβιου καλλιτέχνη, του Τρύφωνα Κακλαμάνου, έγινε αποδεκτή.