Ένας Αδαμάντινος Χαρακτήρας
Δεν κρατιέμαι να μην εκφραστώ με συγκίνηση. Αδυνατώ να συγκρατηθώ, καθώς συμβαίνει να παθιάζομαι πρωτίστως ως αναγνώστης και κατόπιν σχολιαστής, από το βελούδινο γράψιμο της αφρόλεπτης  ερίτιμης Ευγενίας Φακίνου, κατατάσσοντάς την ολοθύμως μεταξύ των τριών Κρητικών ρωμαλέων λογοτέχνιδων, καθώς αυτό που έχω ήδη ψυχολογήσει, ότι στέργει να είναι όντως μια πολύ έντιμη ανοιχτών οριζόντων αφηγήτρια, τελικώς διασώζοντας το γνωστό επηρμένο κοσμοπολίτικο αιγυπτιώτικο ύφος, όπως οι Στρατής Τσίρκας, Μελής Νικολαΐδης, Γιώργος Στεφανάκης, η Πολέτα Σχίοζα και Πέρσα Κουμούτση.
Θα έλεγα ότι τα γραπτά της ποθώ να συνιστούν, οσάν τα ενδεχόμενά μου απομνημονεύματα.
Ήδη προ πολλών ετών εδιάβασα και σχολίασα την εμβληματική «Αχλαδενή», «Την μεγάλη πράσινη», αλλά πιο πρόσφατα, κυρίως του εφάμιλλου του Στρατή Τσίρκα, όντως θρυλικού «Έρως, θέρος, πόλεμο» και το συγκλονιστικό «Στο αυτί της αλεπούς».
Επειδή εμμονικά επικεντρώνομαι στα βιωματικά ιστοριογραφικά πονήματά της, αναρωτιέμαι για το περιεχόμενο των «Πλανόδιων Θεριστών» και του πολυβραβευμένου «Η Μέθοδος της Ορλεάνης» ανήκοντας στο υπ' όψιν corpus.
Εξαιρετική ψυχική φόρτιση κι αισθαντική ευφορία υπαγόρευσαν αβίαστα, την ιδιαίτερη ευαισθησία μου γύρω από το μεγαλείο ψυχής και τον αδαμάντινο χαρακτήρα της ερίτιμης Ευγενίας Φακίνου, ζωντανεύοντας τον άφατο πόνο της απώλειας της αιγυπτιώτισσας ακριβής ελαφίνας μου, που έφυγε στις αρχές της μέσης ηλικίας, κι έτσι επιβιώνω γηραίος γραφιάς, ολομόναχος και πεντάρφανος, μιας και η θυγατέρας μας εργάζεται και διατρίβει στην Περιφέρεια οσάν είλωτας ως κοινωνικός λειτουργός.

===== =
Η Ειρήνη Βεκρή και «Ριζόπιτα»
Δεν είναι η πρώτη αλλά μιαν ακόμη πρόθυμη φορά που διαλαμβάνω, αναφέρομαι και σχολιάζω το τελευταίο διαβασμένο πόνημα της πολυτάλαντης κι εφευρετικής Ειρήνης Βεκρή, γνωστής πλέον και μη εξαιρετέας της λαμπρής αρχιπελαγικής λογιοσύνης.
Καθίσταται αναμφισβήτητο γεγονός πως, η ταλαίπωρη γραφίδα μου με παρωθεί να καταπιαστώ με την μικροϊστορική και χρονικογραφική αφήγηση και συνάμα την τεκμηριωμένη στην οπτική ακροθιγώς επισκοπική συγγραφή της, από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο έως τον Μεταξικό Τρίτο Ελληνικό Πολιτισμό.
Η όλη διήγηση διαλαμβάνει αφενός τον πρώτο κυρίως διωγμό από τις Κυδωνίες και την ανέλπιστη επανάκαμψή τους, αφετέρου στη συνέχεια το τραγικό ναυάγιο των της Σμύρνης μπερκετιών τους με τον απηνή δραματικό ξεριζωμό και τελικώς φθάνοντας λάχα λάχα στην μητέρα Μυτιλήνη μονάχη χήρα η Χαρίκλεια με τα δύο παιδιά της, δίχως τον απανθρωποιημένο άνδρα της, όμηρο στα Τάγματα Εργασίας.
Σε ολόκληρο το σχετικό κείμενο δεσπόζει χαρακτηριστικά η μαστοριά της Χαρίκλειας ως προς την εκπόνηση της περίφημης Ριζόπιτας, φερμένης ζαχαροπλαστικής συνταγής ως αποκριάτικο καλούδι από τις παραδοσιακές Κυδωνίες, τελικώς εκπατρισμένης στη Σμύρνη.
Το χαρακτηριστικό της όλης αφήγησης εντοπίζεται στο σημαδιακό γεγονός, ότι δραπετεύοντας από τη Σμύρνη φρόντισε η Χαρίκλεια να συναποκομίσει την εικόνα του Ταξιάρχη μας – επίσης προστάτη της Καππαδοκίας πατρίδας του αοίδιμου πατέρα μου, με μερικούς τσεβρέδες και το περίφημο σημειωματάριο των λουκούλλειων συνταγών.
Ελεεινοί και τραγικά ξεριζωμένοι τράβηξαν οι τρεις τους τα πάνδεινα και τον τάραχό τους από τον εμβληματικό χωρόχρονο της φτωχής Μυτιλήνης, μύρια όσα σημαντικά στιγμιότυπα κι αισθαντικές περιστάσεις μικροϊστορίας, αποπνιχτικής ατμόσφαιρας  και κακορίζικης εποχής.
Στην προσπάθεια να ορθοποδήσουν αυτού, ανέπτυξαν καρτερία, σκληρή δουλειά, υπομονή κι άφθαστο πείσμα, όπου διαγράφτηκαν ποικίλα μυθιστορηματικά συμβάντα, με λογής λογής, γλαφυρούς χαρακτήρες.
Ωστόσο μετά μύριων κόπων και χιλίων βασάνων κατάφεραν ανά την Αττική να κατασταλάξουνε στους ηρωικούς Ποδαράδες, αναπολώντας τον ιστορικό Πάγο της Σμύρνης.
Εκεί στην ήπια και στοργική τους μετέπειτα Νέα Ιωνία φρόντισαν και βρήκαν αποδοτικές εργασίες, παρ' όλο το συνορισιό και την απέχθεια των περισσοτέρων εγχώριων, με τις ελάχιστες αιωνίως εξαιρέσεις.  
Πάντως εκατάφεραν και τακτοποιηθήκανε σε ανεκτό σπιτικό κι αποζητούσαν τα παιδιά κάποια σχετική εκπαίδευση και μόρφωση.
Ωστόσο το Κραχ του 1929 απονεύρωσε αναπτυξιακά το Ελληνικό Μάντζεστερ της Νέας Ιωνίας κι αρχίσανε να δεινοπαθούνε φριχτά η Χαρίκλεια και τα παιδιά της.
Στην όλη δυστοκία της ανεργίας η Χαρίκλεια έπιασε τον ταύρο από τα κέρατα και κατάφερε παρ' όλα τα διατρέξαντα να επιζήσουν κάπως ανθρώπινα, παρηγορούμενη από την ολόθερμη μα προσωρινή αρωγή του εξαδέλφου της Ιάσωνα.
Ωστόσο σαν ήλθε η χρυσή ευκαιρία του πολύφερνου γάμου του ευέλικτου Ιάσωνα, όλοι τους προσγειώθηκαν και κοινωνικοποιηθήκανε ρεαλιστικά.
Στη συνέχεια για κάμποσο χρονικό διάστημα η Χαρίκλεια προβληματίστηκε με την παρεΐστικη κι αισθηματική ζωή των παιδιών της, ανανήπτοντας μόνον όταν πρωτοψήφισε στις πρώτες δημοτικές εκλογές του 1934, όπου πρωτοσυμμετείχαν οι γυναίκες.
Τελικά ολοκληρώνεται όλη αυτή η διήγηση με την ενδιαφέρουσα εξιστόρηση της εφιαλτικής και νεφελώδους εποχής της 4ης Αυγούστου του 1936.

ΚΥΨΕΛΗ, 31/01/2025