*Πολύς λόγος γίνεται για τα εγκαταλελειμμένα σπίτια, που δεν είναι λίγα μέσα στην πόλη μας τουλάχιστον και μάλιστα αρκετά από αυτά είναι καταπονημένα, και έχουν αισθητά σημάδια που μπορούν να χαρακτηρίσουν ετοιμόρροπα . Υπάρχουν και άλλα όμως που ακόμα στέκουν στο χρόνο και στη λήθη, μπλεγμένα όμως στα γραφειοκρατικά γρανάζια, στις δυσλειτουργίες κληρονομικών διενέξεων, στην αδυναμία συνενοήσης μεταξύ των δικαιούχων, ή ακόμα και στην ανυπαρξία αυτών,με αποτέλεσμα να μένουν ορφανά.

Γι αυτά όμως δεν υπάρχει καμιά μέριμνα. Τουλάχιστον θα πρέπει ο δήμος η πολιτεία να φροντίζει και να μην τα «παραδίδει» με τον τρόπο της και την αδιαφορία της σε περιθωριοποιημένα στοιχεία, και τελικά στην καταστροφή, θέτοντας σε κίνδυνο και τις ζωές και τις περιουσίες των περιοίκων.

Θυμόμαστε τι έγινε με το Κομνηνάκειο πριν μια δεκαπενταετία, πρόσφατο το περιστατικό με το νεοκλασικό κτίσμα στην Κομνηνάκη. Και τα δύο παραδόθηκαν στις φλόγες και καταστράφηκαν, και δεν είναι τα μόνα. Μια βόλτα να κάνεις, και βρίσκεσαι μπροστά σε παρόμοια κτίσματα που κραυγάζουν για την επικείμενη καταστροφή: ανοιχτές πόρτες παράθυρα, μισογκρεμισμένες σκεπές, κατάλληλοι χώροι για κάθε παραβατικό, ακόμα και άστεγο, ιδιαίτερα τις νυχτερινές ώρες. Τέτοια παραδείγματα πολλά. Ένα από αυτά το μεγάλο  κτίσμα στην οδό Ερεσού, στην οδό Αισχύλου, ενώ σ'αυτά τα βήματα προχωράν το παλιό λιμεναρχείο και το κατσάνειο. Να τα διαχειριστούμε δεν μπορούμε, τουλάχιστον ας τα ασφαλίσουμε, κλείνοντας πόρτες και παράθυρα, έστω τοποθετώντας ταβλονια και κλειδαριές και όχι να τα' αφήνουμε ξεφραγα αμπέλια.

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟΝ ΕΝΤΥΠΟ «Δ»