*Το προχθεσινό περιστατικό με την πυρκαγιά στην περιοχή του Γαϊδαρανήφορα, κάνει πολύ πιο έντονο το πρόβλημα που ήδη υπάρχει εκεί και θύμισε τον φόβο των περίοικων , καθώς δεν έχουν τρόπο και δρόμο διαφυγής σε παρόμοια περίπτωση.

Είναι μια περιοχή χωρίς διέξοδο και όλες οι κατοικίες είναι εγκλωβισμένες .Εδώ και χρόνια υπάρχουν καταγγελίες από τους ιδιοκτήτες προς τις κατά καιρούς δημοτικές αρχές, χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα και χωρίς να έχει δοθεί λύση τόσα χρόνια. Πολλοί από τους κατοίκους έχουν ανοίξει μονοπάτια, που όμως με τον καιρό χάνονται, γεμίζουν χόρτα και ουσιαστικά δεν προσφέρουν ούτε προστασία από μια επικείμενη φωτιά, ούτε τρόπο να «δραπετεύσουν». Καμία διέξοδο, ούτε από το δρόμο, ούτε από την θάλασσα. Και να θυμίσουμε ότι από τις 25 Ιουλίου μέχρι προχθές που σημειώθηκε η μεγάλη φωτιά, έχουν καταγραφεί τρία περιστατικά, μικρότερης επικινδυνότητας, καθώς δεν πήραν  διαστάσεις. Την γλύτωσαν μια, την γλύτωσαν δυο, δε νομίζουμε ότι θα είναι πάντα τυχεροί.

Το πρόβλημα στην περιοχή της Λακέρδας είναι γνωστό στις δημοτικές αρχές. Επί δημαρχίας Χοχλάκα, και Γιακαλή είχαν ξεκινήσει προσπάθειες, που όμως έμειναν ημιτελείς .Οι περίοικοι δεν έχουν αφήσει το θέμα στην τύχη του, αλλά προσπαθούν να ενημερώνουν κάθε φορά τους δημοτικούς μας άρχοντες. Αναρωτιόμαστε όμως, εδώ και τόσα χρόνια, ύστερα από τόσες καταγγελίες και οχλήσεις, τι έκαναν; Ποια λύση έδωσαν;

Επίσης όπως λένε οι κάτοικοι δεν μπορούν να κάνουν oύτε γεωτρήσεις, καθώς το βάθος που θ' απαιτηθεί να τρυπήσουν είναι πολλές δεκάδες μέτρα, ακόμα και κάτω από την θάλασσα, που και κοστοβόρο είναι και αμφίβολο στην τελική, για το αν θα βρεθεί νερό.

*Πλησιάζει ο καιρός που θα τιμήσουμε την ημέρα μνήμης της θλιβερής επετείου της Μικρασιατικής καταστροφής. Ας ελπίσουμε ότι φέτος θα υπάρξει μεγαλύτερη οργάνωση και δεν θα περιμένουμε ματαίως και εν συνεχεία να ψάχνουμε για  να βρούμε έναν παπά εύκαιρο  να ψάλλει την επιμνημόσυνη δέηση.

Είναι επέτειος που σημάδεψε το έθνος μας και χάραξε την ιστορία. Τουλάχιστον θα πρέπει να την τιμάμε όπως της αξίζει και να υποκλινόμαστε με ευλάβεια στον ξεριζωμένο και αποδεκατισμένο ελληνισμό, που μπόρεσε ύστερα από τόσο πόνο να σταθεί και να μεγαλουργήσει.

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟΝ ΕΝΤΥΠΟ «Δ»