*Μεγάλος πόνος έπιασε τους οικολόγους και όλους εκείνους που θέλουν να λένε ότι κόπτονται για το περιβάλλον και την προστασία του, αφορμής δοθείσης εκ του έργου της κατασκευής του κόμβου στο ύψος της ΕΠΟΜ και του δρόμου Μυτιλήνης Παναγιούδας, και της αναγκαστικής εκρίζωσης αλμυρικιων και της προς το παρόν αλλαγής της όψης της παραλίας, προκειμένου να γίνει το έργο.

Ας σηκώσουν λίγο το κεφάλι τους στον ουρανό και ίσως δουν το ντουμάνι που βγαίνει από τις τσιμινιέρες του εργοστασίου της ΔΕΗ, που τις τελευταίες μάλιστα μέρες «σκάει» σαν το μανιτάρι της Χιροσίμα και πνίγει την πόλη. Εκεί δεν συντελείται οικολογικό έγκλημα και όχι μόνο; Εκεί δεν υπάρχει περιβαλλοντικό πρόβλημα με σοβαρές ενδείξεις και υποψίες πρόκλησης βλαβών στην υγεία των περιοίκων; Ή μήπως το έχουμε αποδεχτεί; Ή μήπως δεν πειράζει; Γιατί ούτε και τις εναλλακτικές λύσεις επιθυμούν -όρα τον αγώνα κατά της εγκατάστασης των ανεμογεννητριών, καθώς θα επηρεάσουν και θα διώξουν τα πετούμενα-, ούτε την δημιουργία νέου εργοστασίου, αφού όλοι καθοδηγούνται από τις αντιδράσεις των τοπικών κοινωνιών και όλοι θέλουν να είναι τα καλά παιδιά, και έτσι το πρόβλημα εξακολουθεί να υφίσταται και να διογκώνεται .

Κάποια στιγμή πρέπει να διαλέξουμε τι θέλουμε, γιατί η κατασκευή έργων, και κυρίως έργων ασφάλειας, απαιτεί και κάποιες θυσίες, μικρές ή μεγάλες, διαφορετικά ας μείνουμε στην μοίρα μας και ας κλαίμε το ριζικό μας και την κακοτυχία μας και ας ξεσκονίζουμε τις τελευταίες θέσεις σε όλους τους τομείς. Γιατί μάλλον αυτές επιθυμούμε και εκεί έχουμε συνηθίσει.

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟΝ ΕΝΤΥΠΟ «Δ»