Με αφορμή το χθεσινό κείμενο, για την αποτελεσματικότητα του θεσμού του «Παρατηρητή της Γειτονιάς» στην Κύπρο, επιτρέψτε μου σήμερα να σταθώ στο φαινόμενο της «ατομικής αδιαφορίας», που χαρακτηρίζει σε μεγάλο βαθμό την πλειονότητα των συμπολιτών μας.

*** Γιατί πρέπει να κάνω ότι δεν είδα τίποτε και να μην αντιδράσω, όταν η απέναντι κυρία, κατά σύστημα, πετά τα σκουπίδια της μέσα στον κάδο ανακύκλωσης; Γιατί να αποδεχτώ ως «λογικό» αυτό που μου είπε μια φορά που την ρώτησα «γιατί το κάνετε αυτό», ότι δηλαδή ...την ενοχλεί η δυσοσμία που εκλύεται από τον «κανονικό» κάδο, όταν τον ανοίγει και έτσι προτιμά να καταστρέφει ό,τι προσπαθούμε να κερδίσουμε, για την προστασία του περιβάλλοντος, όλοι οι άλλοι γείτονες;

*** Γιατί πρέπει να παραστήσω τον αδιάφορο, όταν βλέπω τον ευτραφή κύριο να μην κάνει τον κόπο να σκύψει για να μαζέψει τα περιττώματα του θηριώδους σκύλου του, όταν μάλιστα αυτό συμβαίνει σε ένα μικρό κηπάριο όπου, δυο-τρεις φορές την εβδομάδα, έρχονται να παίξουν τα νήπια του κοντινού παιδικού σταθμού; Ασφαλώς δεν είναι ευχάριστο, όταν παρεμβαίνεις, κάνοντας μια παρατήρηση, να εισπράττεις την απάντηση «και εσύ τι είσαι ρε κωλόγερε, επόπτης του Καμίνη;». Αλλά είναι αυτό λόγος να παραιτηθώ;

*** Γιατί πρέπει να πω «τι με νοιάζει εμένα», όταν βλέπω τον οδηγό που παρκάρει πάνω στην «ράμπα» για τα άτομα με ειδικές ανάγκες, μπροστά στο κρεοπωλείο της γειτονιάς, μη δίνοντας δεκάρα για το αν προκαλεί πρόβλημα σε κάποιους συμπολίτες μας;

*** Γιατί πρέπει να σκεφθώ «άντε τώρα να βγάλεις άκρη» και να μη διαμαρτυρηθώ, στον Δήμο, ή σε κάθε άλλο αρμόδιο, όταν, μετά τα συνήθη καθημερινά σκαψίματα, για τα διάφορα δίκτυα, κάποιος εργολάβος έχει αφήσει πίσω του μια κακοτεχνία, ικανή να προκαλέσει ατύχημα; Ποιος θα το κάνει αυτό για λογαριασμό μου;

*** Γιατί πρέπει να κάνω «στραβά μάτια» όταν βλέπω, στην παραλία, κάποιους που αποχωρούν, μετά το μπάνιο τους, αφήνοντας πάνω στην άμμο έναν ολόκληρο σκουπιδότοπο και να περιορίζομαι στο να γκρινιάζω, όταν βρίσκω όλα αυτά τα σκουπίδια μέσα στο θαλάσσιο περιβάλλον;

Όταν επιλέγουμε το «ωχ, αδερφέ, εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα;» εθελοτυφλώντας απέναντι στη βαρβαρότητα, την χυδαιότητα, την μόλυνση του περιβάλλοντος, την κακοποίηση του φυσικού και πολιτισμικού τοπίου, γινόμαστε συνένοχοι.

 

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr