Το νέο βήμα για τους κώδικες επικοινωνίας

Όταν σηκώνεσαι από την θέση σου και αναδιατάσσεις τους διαπραγματευτικούς όρους της ζωής, όταν πραγματεύεσαι τις έννοιες και τις λέξεις που αποτελούν το απαύγασμα μιας αθέατης ωριμότητας που σε ανάγκασε να βλέπεις τα γεγονότα με άλλη ματιά, όταν ακόμη και η βαριά ανάσα από τις κακουχίες δεν σε αφήνει να σκεφθείς πως μπορείς να ακουμπήσεις και πάλι σε στέρεο έδαφος αρκεί να πιστέψεις πως ο κόσμος γύρω σου θέλει να ακούσει και πάλι κάτι, μια και μόνη κίνηση ξεχωρίζει και ομοιάζει με το θαύμα του Λάζαρου χωρίς την προτροπή του Χριστού: σηκώνεσαι και δίνεις αξία και μερτικό στο διαμοιρασμό των σκέψεων και αν μη τι άλλο ανοίγεσαι στα επικοινωνιακά πελάγη.
Σαν άνθρωποι υφιστάμεθα ενίοτε πολλαπλά χτυπήματα που μπορούν θεωρητικά να αποφεύγονται αν η απλότητα και η συνέπεια προς την ατομική οντότητα δημιουργεί τις προϋποθέσεις εκείνες ώστε να ισχύσουν και πάλι οι συναγερμοί της σκέψης, να επανακτηθούν τα χαμένα εδάφη και να γεφυρωθούν τα χάσματα.  
Ως θνητά όντα χάνουμε και κατακτάμε εδάφη, μετανιώνουμε και συγχωρούμε, εκπλησσόμαστε από την ίδια μας την δεινότητα, κάνοντας σταθερά και βροντερά βήματα μετά την όποια αποτυχία. Καλούμε με τον τρόπο αυτό το Σύμπαν να μην επανασυνωμοτήσει εναντίον μας και λέμε πως η επόμενη φωτεινή μέρα είναι ξεχωριστή και πως μακάρι να μπορούσαμε να διαυγάσουμε και πάλι το Όλον που έγινε πολύ μικρό εντός της μικροπρεπούς και της πειθαναγκαστικής επικράτειας.
Στις δύσκολές μας στιγμές όπου η σκέψη ξεκλέβει τόσο πολύ χρόνο αλλά διαφεύγει όσο μεγάλη είναι, δημιουργώντας μια επώδυνη σχέση με το διατομικό εύρος και την δομή της απαιτητικής προσωπικότητας, μια και μόνο κουβέντα λειτουργεί ως σωσίβιο σε τούτο το απροσμέτρητο χάος που αξιώνει επανανοηματοδότηση σε όλα τα επίπεδα του λόγου και της έκφρασης: ο νέος κοσμικός κύκλος.
Μέσα από όλα τα σκοτεινά μονοπάτια ξεπροβάλλει πάντα μια αποκαλούμενη Heimweh, μια νοσταλγία για τους μεγάλους λόγους που δεν έχουν την μορφή γραπτών υποσχέσεων, ένας νόστος για την επιστροφή στο απάγκιο του Νου και της Ψυχής, μια επιστροφή στην χαμένη πατρίδα, τον ευλογημένο τόπο των ποιητών και των στοχαστών.
Αυτή η λεπτή χορδή που ανακινεί Γη και Ουρανό, που αναθερμαίνει την ρήση του Γαλιλαίου ότι η Γη κινείται, προσφέροντας ελπίδα στον καταπιεσμένο και πνευματικά κακοποιημένο άνθρωπο, αυτή η μεγάλη αξία της ρητής χρήσης των εννοιών σε μεγεθυμένο μήκος και πλάτος, αυτός ο γλωσσοπλαστικός Παράδεισος εμπερικλείεται  μέσα σε μια και μόνο φράση, στην ελπίδα από την έννοια της Κιρκεργκαρντιανής Αγωνίας αλλά με την οριοθέτηση της άγνωστης Θεότητας και την αποθέωση και επίκληση συνάμα της ατομικής νοητικής διεργασίας.
Σηκώνεται κανείς από την θέση του και κάνει το θαυματουργό βήμα, στην προσπάθειά του να εκπέμψει και πάλι το μήνυμα ότι όλα όσα σχετίζονται με την σκέψη έχουν το προνόμιο να επανακαθοριστούν σαν η ίδια η εποχή φτάνει στο απόγειο της ασημαντότητας και της περιττολογίας.
Υπάρχει δηλαδή κάπου ένα αμυδρό φως για να λάμψουν και πάλι οι μεγάλες αλήθειες, όταν ακολουθεί κανείς με ζέση την πορεία τους προς το άγνωστο, όντας οι ίδιες το ανεξακρίβωτο μιας απαράμιλλης χωροχρονικής σκεπτικής ροής.  
Είναι το κάλεσμα και η επίκληση του από μηχανής Θεού που κάνει πάντα την καίρια παρέμβαση και μεσολαβεί ανάμεσα στο χορό, τους πρωταγωνιστές και τους θεατές. Είναι αυτή η κίνηση και το θαύμα συνοδεία μιας νέας σιωπής που ακολουθεί τον ανασυνθετημένο λόγο που υπενθυμίζει πως κάποια νέα Ιθάκη αχνοφέγγει στον ορίζοντα, μακράν της υφιστάμενης απάθειας, νωχέλειας και νωθρότητας.
Η νοσταλγία και το νέο βήμα για το μέλλον, το άλμα που θα κάνουν οι νέες γενιές μαζί με την υπόσχεση των νέων αναζητήσεων, μπορεί να εκπέμψουν και πάλι το εκτυφλωτικό φως ακόμη και αν τα χρόνια για την διαπροσωπική εξέλιξη και ανέλιξη περνούν.
Άρον τον κράββατόν σου και περιπάτει σε τούτο τον χαλασμό λοιπόν, δώσε την νέα πνοή στην εξελικτική διαδικασία και άφησε ελεύθερη την ψυχική διακρίβωση των νοημάτων να αναζητά με πάθος την ποιητικότητα των πραγμάτων.
Δεν είναι χριστιανικό το μήνυμα, ούτε και φιλοσοφικό. Είναι βαθιά κοινωνικό από τότε που μάθαμε να χρησιμοποιούμε την γλώσσα ως μέσο ενδελεχούς κατανόησης.  
Μακριά και πίσω από τα γεγονότα που αφήνουν πάντα μια γεύση που επιβάλλεται να εκφραστεί εννοιολογικά στον τωρινό απομαγεμένο κόσμο.
Αυτός ο κόσμος, όμως, που αναζητά εναγωνίως τους χαμένους κώδικες επικοινωνίας.