Τραγικά συμβάντα & ψυχική οδύνη

Πολλές φορές ο νους παίζει περίεργα παιχνίδια και η ψυχή συντονίζεται αναφανδόν στους ρυθμούς μιας εκστατικής τρόπον τινά παλινδρόμησης για πράγματα και γεγονότα που κληροδότησαν άλυτες υποθέσεις που τόσο απασχόλησαν την σκέψη των ανθρώπων σε άλλες εξίσου δύσμορφες αλλά πιο ξεκάθαρες κατά τι εποχές.
Τείνουμε την χείραν και δίνουμε το λόγο στις προσωπικότητες εκείνες, που ενώ βρίσκονται στην αφάνεια, εντούτοις είναι πάντα σε θέση να ακριβολογήσουν γιατί πολύ απλά τα φώτα της δημοσιότητας δεν εξέθρεψαν τον εγωισμό τους.
Παραχωρούμε με σεβασμό την θέση μας σε ευυπόληπτους πολίτες που ξέρουν πότε και πώς να παρέμβουν χωρίς ξέφρενους εκτονωτικούς ξεσηκωμούς και εκμετάλλευση με καθοδηγητικά συνθήματα και κλαυσίγελους σε εποχές όπου ο συναγωνισμός για την ευσυγκινησία -και δη την εικονική- δίνει και παίρνει στις συναναστροφές και τα γεγονότα.
Πάντα σε κάθε εποχή έλαμπαν αστέρια, αφού προηγουμένως τα αστραπόβροντα κλόνιζαν τις πεποιθήσεις. Πάντα υπήρχε το πιστόλι εκείνο που θα σημάδευε τον παραβατικό, συνοδευόμενο από τους αστικούς μονολόγους στα περίπτερα και τα καφενεία που έβριθαν από σχόλια πολιτών που τρέφονταν από την παρακμή.
Υπήρχαν, όμως και εποχές όπου οι κατευθυνόμενες διαμαρτυρίες στόχευαν στο να πλήξουν τον ίδιο τον κοινωνικό ιστό, παρασύροντας πρώτα στον βούρκο και αναδεικνύοντας έπειτα όλη την αγνωσία και την φενάκη πολιτών που αυτοβαπτίζονταν πάντα ως από μηχανής Θεοί.
Κανείς, όμως, δεν έλυσε τα προβλήματα σε καμία εποχή. Κανείς δεν έπεισε πως το χέρι του αστυνομικού που σημάδεψε τον διαδηλωτή ήταν εκπαιδευμένο να σκοτώνει και να σακατεύει. Και δεν έπεισε τις μάζες γιατί όλα ήταν συνυφασμένα με το είδος της απώλειας, για το αν δηλαδή το θύμα ήταν παραβατικός, αναρχικός, Ρομά ληστής, ή τρομοκράτης, δικαιολογώντας με τον τρόπο αυτό την βιαιοπραγία και την ανοχή στα εγκλήματα.
Οι μάζες, θέλω να πω στρέφονταν σχεδόν πάντα όχι σε υβριδικά και μεμονωμένα φαινόμενα, δεν πειραματίζονταν δηλαδή με την προοπτική του ξεσηκωμού γιατί το κράτος τάχα τους προστάτευε. Οι μάζες, όμως, είναι μάζες και για τον λόγο αυτό έχουν τα βασικά χαρακτηριστικά της αγέλης, άλλοτε δικαιωματικής και άλλοτε καταστροφικής.
Σε εποχές δηλαδή, όπου τα τουφέκια κροτάλιζαν διατρυπώντας τα αθώα σώματα, σε εποχές όπου η έκφραση είχε τα χαρακτηριστικά της τωρινής ρωσικής κτηνωδίας, τις εποχές εκείνες η εκάστοτε κοινωνική μειοψηφία ετύγχανε της βιαιότητας των Θεσμών.
Οι πολίτες, όμως, δεν συγκροτήθηκαν τότε σε μάζες για να διαδηλώσουν τον αποτροπιασμό τους, παρά γύριζαν την πλάτη θεωρώντας ότι εκείνοι που σακατεύονταν από την κρατική καταστολή και έχαναν τη ζωή τους δεν ήταν παρά απόκληροι της κοινωνίας.
Και ο νους, οι αναμνήσεις και οι ψυχικοί συνειρμοί συνεχίζουν να παιχνιδίσουν και να ιριδίζουν ενώπιον της τρέχουσας πραγματικότητας, όπου οι εμπνεύσεις πολλαπλασιάζονται και βοηθούντων των λεγόμενων κοινωνικών δικτύων, κάνουν τον καθένα πρωταγωνιστή σε σοβαρές τραγικές υποθέσεις.
Εδώ πια επαφίεται ο καθένας και η καθεμιά στην οπαδικότητα των συνθημάτων και στην αγανάκτηση «επειδή το κράτος δεν κάνει σωστά την δουλειά του» ή επειδή «εγκληματεί», επειδή όλοι είναι αθώοι και άμεμπτοι μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου, κάτι που συνήθως γίνεται.
Τα συνθήματα δονούν την ατμόσφαιρα, όλα τα λάθη ξεκινούν από τις  ιδιωτικοποιήσεις, λένε, ο βρόγχος επικρέμεται στην κάθε κυβέρνηση που καταργεί τα δημόσια αγαθά, όλοι στρέφονται γενικώς και αορίστως κατά του συστήματος, που, όμως, τους εκτρέφει και τους συντηρεί και που το αποδέχονται ρητώς.
Η προσωπολατρία, από την άλλη, επιστρέφει με επιθετικό τρόπο. Νέες ηγετικές φυσιογνωμίες σκαρφαλώνουν και αναμένουν με ανυπομονησία το δικό τους στερέωμα, τα κόμματα συσπειρώνονται σε ανίερες συμμαχίες, ο εχθρός είναι κοινός -σήμερα τα τραίνα, αύριο τα πλοία, μεθαύριο τα αεροπλάνα. Έως εκεί, όμως.
Την ίδια στιγμή βέβαια, οι χαμένες ζωές δεν επιστρέφουν, το ξέρουν όλοι αυτό, καθαγιάζουν, όμως, αποσπασματικά την συμπεριφορά της εξουσίας. «Κάποτε δεν γίνονταν αυτά», λένε, «κάποτε υπήρχε νόμος και τάξη». Στο προσκήνιο, λοιπόν και οι νοσταλγοί της χούντας. Γιατί όχι; Το καζάνι που βράζει όλα τα ανακατεύει.
Το ζητούμενο, όμως, δεν είναι η λαϊκή κατακραυγή ως φαινόμενο, καθώς αυτός ο λαός δεν επιθυμεί συλλήβδην το διαφορετικό. Άπαντες δηλαδή γνωρίζουν την αλήθεια, απλά αποσιωπούν ότι τους μαθαίνουν και αγανακτούν με αυτά που τους υποδεικνύουν.
Οι μάζες ήταν πάντα έτσι, ατσαλάκωτες και περήφανες για την δράση τους. Μόνο που το εκάστοτε σύστημα εξουσίας ξέρει να τις χειραγωγεί. Μόνο που αυτό που αποκαλείται αλληλεγγύη δεν υφίσταται στην σύγχρονη ελληνική οικογένεια. Πόσω μάλλον η σεμνή και άμεμπτη συμπεριφορά. Θα το συναντήσουμε πολλές φορές ακόμη στην πορεία προς το κοντινό μέλλον που θα είναι και πάλι σκοτεινό και όχι μόνο στην Ελλάδα.
Γιατί μπορεί χθες να μην λειτούργησαν τα συστήματα ασφαλείας, αύριο, όμως, όπου όλα θα είναι προγραμματισμένα και αυτοματοποιημένα και πάραυτα το κακό ενδεχομένως επαναληφθεί, δεν θα βρίσκουν λόγους αντίδρασης.
Η μαζικότητα όταν γίνεται άτολμο εγχείρημα στα χέρια κομμάτων και συνδικαλιστικών οργάνων είναι καταδικασμένη σε αποτυχία. Η ιστορική καταγραφή είναι σαφής και από τον Μάη του ‘68 και από τις άλλες μεμονωμένες εξεγέρσεις.
Κληρονομείται απλά η δεινότητα μετά από κάποια σοβαρή αφορμή και όχι η συνολική αναδιαπραγμάτευση με τον εαυτό μας και τον ρόλο μας σε τούτη την κοινωνία.
Παιχνιδίσματα της σκέψης είναι όλα αυτά που προκαλούν ψυχική οδύνη μεγαλύτερη από τα ίδια τα τραγικά συμβάντα. Για να μπορούμε να πούμε την αλήθεια στον εαυτό μας και να μην τον βάζουμε σε νέες αδιέξοδες περιπέτειες. Για να δώσουμε κάποτε ένα τέλος στην περιώνυμη υποκρισία.