Του Φίλιππου Ζάχαρη (zahfil64@gmail.com)
Ακούγονται τόσο πολλά καθημερινά, που για να πεις πως έχεις επαρκή εικόνα του συνολικού λέγειν και πράττειν μάλλον θα ψεύδεσαι άθελά σου ή απλά θα θεωρείς πως από ένα σημείο και μετά τα έμαθες όλα για ετούτο τον κόσμο.
Δεν γνωρίζει κανείς αν η ζωή επαναλαμβάνεται ή αν αυτό που απομένει, είναι η ποιητική αναπαράσταση και η περιγραφή της δομής των αισθήσεων για έναν κόσμο που πάντα είναι ενοχικός για όλα αυτά που πράττει ή παρέλειψε να πράξει σε κοινωνικό και σκεπτικό πεδίο.
Με ενδιαφέρει η σκέψη πρωτίστως γιατί από εκεί ξεκινούν και εκεί τελειώνουν τα πάντα. Η καθημερινότητα, όμως, βρίθει από λογύδρια, σχόλια, κατάρες και εγκώμια, βλέπεις ο κόσμος ετούτος είναι ανεξάντλητος και μάλλον ένα άγνωστο πεδίο εννοιολογικής προσφοράς, ενίοτε επιπόλαιας και φειδωλής σε καλολογικά στοιχεία και κοσμητικά επίθετα.
Όλα αυτά που ακούγονται και λέγονται δεν έχουν συγκεκριμένο στόχο, απλά η κατεύθυνση είναι γραμμική και οι επιθυμίες αμέτρητες για να απαριθμηθούν αλλά και να αναπαρασταθούν με εύγλωττο τρόπο.
Η τέχνη θα μπορούσε να πει πολλά για τους αόριστους λόγους που παρασύρει ο άνεμος μακριά για να μπορέσει ο ποιητής να φιλοτεχνήσει το μέτρο του ποιήματός του, ο ζωγράφος τις συνοδές εικόνες και ο μυθιστοριογράφος την πλοκή των διαλόγων μεταξύ δύο ή περισσότερων αγνώστων.
Η τέχνη όμως –η πραγματική τέχνη και όχι η ευρεσιτεχνία- έπαψε εδώ και δεκαετίες, όταν εξέλειψε όχι το καινούργιο και πρωτοποριακό, αλλά το ουσιώδες και το θεμελιακό.
Τα λόγια βέβαια δεν αποτελούν παρά μια ρητή επανάληψη παλαιότερων εντυπώσεων, όταν και τότε οι κοινωνίες συμπεριφέρονταν αλόγιστα και αχαλίνωτα, αλλά πάνω απ' όλα εχθρικά απέναντι σε κάθε νεωτερισμό.
Και ενώ τα σχόλια επαναλαμβάνονται και ενώ οι συζητήσεις αυξάνονται γιατί πάντα ένα ή κάποια πρόσωπα λειτουργούν ως πηγή ενστάσεων από ιστορικής και κοινωνιολογικής άποψης, και ενώ η κακοπιστία δεν εγκαταλείπει ούτε την νεότητα αλλά πολύ περισσότερο τα γηρατειά, ο πυρήνας και η θερμή εστία του στοχασμού μετακινήθηκε ή έχασε την αίγλη της και περιθωριοποιήθηκε.
Ποιοι έχουν άραγε, απομείνει για να ερμηνεύσουν καθαρά ετούτο τον κόσμο; Πόσοι και ποιοι είναι αυτοί που καταργούν τους ψευδείς επικοινωνιακούς κώδικες για να αναγγείλουν και πάλι την νέα δοξασμένη εποχή, την εποχή που δεν θα λυγίζει υπό το βάρος του πνευματικού γήρατος και παρακμής;
Και εν κατακλείδι, κατά πόσο μπορεί να αντισταθεί ακόμη μια μικρή μειοψηφία στις αξιώσεις του πολυδαίδαλου τοποτηρητικού γίγνεσθαι που στρέφει τα βέλη του κατά της ευλογημένης σκέψης και του ανατέλλοντος φωτεινού ορίζοντα που αποκαλύπτει εκ νέου τον μυστηριακό Μέλανα Δρυμό;    
Πιάνουν άραγε, τόπο οι ευχές για την ανακάλυψη του νέου ονειρικού Θεού, αυτού που ανίχνευσαν και αναπαρέστησαν λεκτικά ο Νοβάλις και ο Χέντερλιν, εκείνου που με τόση μεγαλοπρέπεια αποκάλυψαν τα έργα του Γκαίτε και καταχώνιασαν οι σκοτεινές σκέψεις του Μπόρχερτ ή τα άσματα του Μαλντορόρ από  τον Λωτρεαμόν;
Μπορεί άραγε, να ξημερώσει μια νέα ημέρα για την κοιμώμενη ανθρωπότητα που εστιάζει την καλλιτεχνία σε αφηρημένες σκιάσεις της ψυχής χωρίς την απαραίτητη συνέπεια του καλλιτέχνη, στοχαστή, ή ποιητή στην καθημερινή ζωή, όντας υπόχρεος να επικοινωνεί με τον κόσμο και όχι να απομακρύνεται από αυτόν τεχνηέντως και ενίοτε επί σκοπού;
Τα λόγια του αέρα και οι σχολιασμοί δεν κάνουν όμως, διακρίσεις, συντρίβονται εντούτοις σε εκείνες τις ισχυρές προσωπικότητες που τα απωθούν και τα απορρίπτουν παρουσιάζοντάς τα ως μέρος της χαμηλής πνευματικής στάθμης, ως αποτέλεσμα ενός ψευδεπίγραφου διαλόγου των μαζών, η ειλικρίνεια των οποίων αποκαλύπτεται μόνο μέσα από τις μεθόδους των υποκριτικών αλλά συνεπών στο ψεύδος καθημερινών συναλλαγών.
Τα λόγια σχίζουν τον αέρα και κάποιες φορές επιβραδύνουν την ορμή τους στα ώτα των στενά ακουόντων που αφουγκράζονται τα ετσιθελικά λεχθέντα και που δεν παραπέμπουν στην παραμικρή Παιδεία και πνευματική καλλιέργεια, στην σύνεση και τη συνέπεια λόγου και πράξης, παρά κατακερματίζουν την αλήθεια και αποδιώχνουν την φραστική γενναιότητα.
Υπάρχουν, όμως, πάντα κάποιοι που όλα αυτά τα αποβάλλουν και εκδιώκουν. Θεματοφύλακες ενός άλλου κόσμου; Παραβάτες της κανονικότητας ενός εθιστικού παρόντος που εμπερικλείει και τους αφελείς αλλά και τους υποψιασμένους, τους φτωχούς και τους επηρμένους της σκέψης, όταν αυτή δεν υφίσταται για να ανοίγει περάσματα παρά για να τα κλείνει;
Γνωρίζουμε πολλά και άλλα τόσα προφέρουμε καθημερινά. Δεν ξέρω αν αυτό αποκαλείται πρόοδος και πολιτισμός. Ξέρω ότι οι ενστάσεις για ετούτη τη ζωή εκπορεύονται από παντού. Ξέρω ότι η αποδοκιμασία για τον τεχνικό κόσμο επιβράβευσε την παλαιότερη σκέψη που προειδοποιούσε για την σημερινή εικόνα.
Ξέρω ότι όλοι λίγο – πολύ είτε εγκωμιάζουν είτε αποδοκιμάζουν με την πρώτη ευκαιρία, σκύβοντας ηττημένοι το κεφάλι όταν αναφέρονται στην γνώση και την ποιότητα. Ξέρω ότι απλά αμέτρητες λέξεις και εκφράσεις για ετούτη την παρακμή διατυπώνονται με περισσή ευκολία.
Δεν ξέρω μόνο ποιοι στέκονται ολόρθοι στον καταιγισμό της πολυγνωσίας που μεταφράζεται σε ρητές βεβαιότητες, όσο ο άνεμος παρασύρει μακριά τα λόγια.