Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Απανωτές είναι οι μεταλλάξεις που υφίστανται οι άνθρωποι σε όλα τα επίπεδα της ζωής τους και κυρίως σε ότι αφορά την ιδεολογική τους πορεία που μάλλον ομοιάζει με ανεμωμαζώματα – ανεμοσκορπίσματα, όταν στην υπηρεσία του οικονομικού οφέλους εντάσσεται και ο πολιτικός καιροσκοπισμός, ο εντυπωσιασμός της μαζικότητας και η αφελής και ανόητη ιδέα ότι την εποχή του επικοινωνιακού θριάμβου, πρυτανεύει η εκσυγχρονισμένη τάχα φωνή της λογικής.

Οι μεταλλάξεις στο πνεύμα χάριν της διευκόλυνσης της επικοινωνίας με τη μάζα, η λαϊκή απαίτηση για απονομή δικαιοσύνης σε κάποιους λαούς και η αδιαφορία σε κάποιους άλλους, η καθοδηγητική ευπρέπεια και η μέριμνα για τον «άνθρωπο» αρκεί αυτός ο άνθρωπος να μην είναι Ουκρανός ή συλλήβδην «Δυτικός», το ανέμισμα της σημαίας όπως αυτή της Παλαιστίνης ως το τρανό απαύγασμα της αντίστασης κατά του εχθρικού Ισραήλ, λες και εκεί δεν υπάρχουν αντιφρονούντες και αντίθετοι στην πολιτική Νετανιάχου, όλα αυτά συν την εργαλειοποίηση φυσικών καταστροφών στην Ελλάδα και των τραγικών δυστυχημάτων για πολλαπλά πολιτικά οφέλη των αριστερών κυρίως κομμάτων, αυτό το touch and screen της ελληνικής πολιτικής αργκό είναι που κυριαρχεί σήμερα.

Κάποτε οι άνθρωποι καταλάβαιναν ότι λόγου χάρη τα πυρηνικά όπλα είναι καταδικαστέα και στα δύο τότε μπλοκ, το δυτικό και το ανατολικό. Σήμερα κάποιοι θαυμάζουν τον σφαγέα Πούτιν ως αντιστασιακό κατά της κακιάς Δύσης, μιας Δύσης που τους τρέφει και τους επιτρέπει να μιλούν. 

Αυτές οι μεταλλάξεις είναι που οδήγησαν κάποτε τους κάθε λογής κακοπροαίρετους να χαρακτηρίσουν τον τεράστιο Καστοριάδη, όταν ασκούσε αμείλικτη κριτική στον σταλινισμό και τον σοβιετισμό αποδομώντας παράλληλα την μαρξιστική ιδεολογία, ως «δυτικόφιλο», όταν το ίδιο το έργο του Καστοριάδη μιλούσε για την ιδιώτευση και την κοινωνική απάθεια στη Δύση.

Δεν ήθελαν, όμως, να δουν τίποτε από όλα αυτά οι φερέλπιδες αριστεροί και να τώρα που τους δίδεται απλόχερα η ευκαιρία να συνταχθούν με την ακροδεξιά (ποιος ξεχνά τη στήριξη Βελόπουλου στο ΚΚΕ;) και μάλιστα συγκεκριμένα οι σταλινικοί να απέχουν και από την ψήφιση του νομοσχεδίου για τα ομόφυλα ζευγάρια ως γνήσιοι ελευθεριόφρονες.

Ο έτερος Τιτάνας του πνεύματος και φιλόσοφος της εξορίας, Κώστας Αξελός, είχε πει το περίφημο «να σκέπτεται κανείς αριστερά και πάνω από τη διάκριση δεξιάς – αριστεράς», σηματοδοτώντας μια εποχή όπου το μεγάλο πνεύμα δεν φείδεται εκφραστικών δυνατοτήτων και διαμεσολαβήσεων για μετάθεση και μετάπλαση των ιδεών που συνοδεύονται πάντα από την διάχυτη ελευθερία, έστω και αν οι εποχές που ζούμε είναι εικονικές σε ότι αφορά την εκπαίδευση και την Παιδεία. 

Οι πνευματικές μεταλλάξεις, όμως, συνεχίζονται ακάθεκτες και με όπλο την ψυχολογία της μάζας εν είδει μαζικής ψυχολογίας του φασισμού (που είσαι Βίλχελμ Ράιχ) και τα ανεμίσματα εθνικιστικών συμβόλων πάνε αντάμα με την γιγάντωση του αντισημητισμού και εκεί γίνεται το πάντρεμα της αριστεράς του συστήματος με την συστημική ακροδεξιά.

Αν αυτά σας φαίνονται περίεργα και αλλόκοτα, υπάρχει και η ιστορία να σας τα υπενθυμίσει. Αν δεν φτάνει η σημερινή φωνασκία πως για όλα τα κακά της μοίρας φταίει η δεξιά, δεν έχετε παρά να ανατρέξετε στην ιστορία και να δείτε πως η εν εξάλλω «αριστερά» καρπώθηκε τους αγώνες των αυτόνομων, αναρχικών και άλλων σε κομβικά χρονικά σημεία, με αποκορύφωμα το ΚΚΕ, που με το ΠΑΜΕ ήταν αυτό που τα χρόνια της κρίσης περιφρούρησε τη Βουλή, προσφέροντας αφειδώς τις υπηρεσίες του στην έννομη τάξη.

Οι εποχές έχουν λοιπόν αλλάξει και οι μεταλλάξεις στις ιδέες τείνουν να καλύψουν τα πάντα. Και αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα αλλά και όλο τον κόσμο. Θεωρούμε ότι βρισκόμαστε στη δίνη ενός αδαούς πολιτικού καιροσκοπισμού; Και αν ναι, με ποιο τρόπο θα βγούμε από αυτό το έλος που μας καθηλώνει στο ίδιο μέρος;

Πρέπει να αφουγκραστούμε σε ποιο κόσμο ζούμε, στον κόσμο της μονομέρειας, των εύκολων σλόγκαν και των δογματικών αντιλήψεων. Μας νοιάζει περισσότερο να είμαστε μέσα στην επικαιρότητα χωρίς να διασταυρώνουμε τις πηγές μας, χωρίς να βλέπουμε και την άλλη πλευρά του νομίσματος, μιας και πάντα ο καυγάς έχει πάντα δύο συμμετέχοντες και αντιπάλους. Ενδιαφερόμαστε μονάχα για όσα έχουν την μεγαλύτερη αναγνωσιμότητα στα κοινωνικά δίκτυα της συμφοράς, και με αυτό τον τρόπο γινόμαστε κοινωνοί της.

Στο τέλος ξεχνά κανείς τι σημαίνει δεξιά και αριστερά. Λησμονεί τον λόγο της θέσης που εκπροσωπεί. Και απούσας της γνώσης απομακρύνεται και ο ρόλος του ανθρώπινου παράγοντα που πάντα είναι καθοριστικός για την ριζική αλλαγή των κοινωνιών. Γιατί αυτό που ζούμε από τον Β' παγκόσμιο πόλεμο και μετά λέγεται ολική παρακμή.