Ο εσωτερικός κόσμος στο πέρασμα του χρόνου

Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Περνούν τα χρόνια και οι αποτιμήσεις που γίνονται για τα επόμενα δεν αρκούν για τον επαναπροσδιορισμό και την ανατοποθέτηση σε καίρια ζητήματα που συνεχίζουν να απασχολούν την ανθρωπότητα, σε ανεξιχνίαστες υποθέσεις που ταλανίζουν τον κόσμο επί της γης, τον ορατό κόσμο.

Όλοι λίγο πολύ προσπαθούν να επιβιώσουν ανεξαρτήτως της εντύπωσης που προκαλούν οι εσωτερικές αλλαγές τους και στους υπόλοιπους αλλά κυρίως σε αυτούς τους ίδιους. Αλλάζουν τα πρόσωπα και οι τακτικές, δεσμεύονται υποσχέσεις για μια καινούργια ζωή, αλλάζουν οι όροι αλλά κυρίως οι συμπεριφορές του ενός απέναντι στον άλλο, λες και πάντα υπάρχει ένα στοίχημα που πρέπει να κερδηθεί σε τούτο τον κόσμο και όχι στον άγνωστο κόσμο του πνεύματος και της ψυχής.

Από ένα σημείο και μετά, γινόμαστε μάρτυρες της ίδιας μας της πορείας, μια πορεία που λοξοδρομεί και είναι μάλλον τεθλασμένη από τις πολλές διακυμάνσεις του νου και τους εσωτερικούς συναισθηματικούς κραδασμούς.

Οι άνθρωποι έχουν ανάγκη την αλλαγή για να προφτάσουν να ζήσουν τα πάντα, λες και υπάρχει ένας αδυσώπητος αγώνας που πρέπει να διαρκέσει όσο το δυνατόν περισσότερο, κατά την διάρκεια του οποίου πρέπει να υπάρξουν νικητές και ηττημένοι, θύτες και θύματα, κοσμικοί και απομονωμένοι στον ζωτικό στίβο.

Δεν θα έλεγα, όμως, πως είναι απαραίτητες οι αλλαγές, πως επιτηδευμένα θα πρέπει να μεταβούμε σε διαφορετικά επίπεδα διαβίωσης γιατί έτσι τάχα κερδίζεται η μάχη της ζωής.

Όσο τα χρόνια περνούν, τόσο μεγαλώνει η πλησμονή του προσεχούς διαστήματος, τόσο περισσότερα σχέδια γίνονται και μπαίνουν ως στόχοι για να φταστούν. Απομακρύνεται, όμως, πάντα η κρυμμένη αλήθεια, για τον απλούστατο λόγο ότι η καλλιέργεια της ψυχής δεν συντονίζεται με τις διακυμάνσεις του νου που κάνει μεγάλα ταξίδια αλλά ουσιαστικά παραμένει στο ένα και μοναδικό, στην πορεία της διεμβόλισης  του χρόνου, των στιγμών που μέσα από το παρελθόν γίνονται παρόν και μέλλον.

Τελικά όσο περνούν τα χρόνια γινόμαστε ολοένα και πιο επιλεκτικοί, αλλάζουμε τους συνοδοιπόρους και τα δεδομένα του ταξιδιού, γινόμαστε ενίοτε ακόμη και σκιά του εαυτού μας, αδημονούμε για το νέο μας προφίλ, αντιστεκόμαστε στο ασυγκράτητο πάθος των φράσεων και των λέξεων, δίνουμε χώρο στα υλικά αντικείμενα να μας ορίσουν το πώς και το πού.

Σε τούτο τον πραγματικό στίβο της καθημερινότητας, όπου τροποποιούμε τα θέλω και τις επιλογές, σα να πρέπει να δοκιμάσουμε τις αντοχές μας και να μην μείνουμε στάσιμοι λόγω ελλείμματος μοντερνισμού, σε τούτο το ολάκερο παιχνίδι συμμετέχουμε νυχθημερόν, πότε αναλογιζόμενοι την σημασία των μικρών αλλά σημαντικών στιγμών και πότε αναλύοντας ενδελεχώς όλα αυτά που περιπλέκουν άρδην την επιβίωση.

Είμαστε, όμως, εμείς οι ίδιοι κατά την διαδρομή ή απλά αλλάζουμε προσωπεία στην προσπάθειά μας να εντυπωσιάσουμε με τις ατομικές μας επιδόσεις; Παραμένουμε σταθεροί σε αξίες και ιδέες ή απλά τις θυσιάζουμε για τους νέους στόχους;

Και αν αυτό τελικά συμβαίνει, προς τι όλη αυτή η προσπάθεια – απλά για να διαφέρουμε από το χθες και να αυτοπροσδιοριζόμαστε σε ένα κατά γενική ομολογία διαφορετικό αύριο;

Μπορεί να αλλάζουν οι συνθήκες, μπορεί να μεταβάλλονται τα θέλω και οι επιθυμίες, να ξυπνούν νέα πάθη, μπορεί να συμβαίνουν όλα αυτά στον εξωτερικό κόσμο, οι ευκαιρίες και τα περιθώρια, όμως, δεν επαρκούν για να σπεύδουμε ταχέως επειδή ακριβώς θα έπρεπε κανονικά να επανεξεταστούν και να σταθμιστούν.

Οι μεταβάσεις σε νέα μοντέλα ζωής απαιτούν θυσίες σε προσωπικό επίπεδο, αλλαγές που δεν αναγνωρίζονται με την πρώτη ματιά, συνέχειες που δεν δίδονται αν δεν αναλογιστεί κανείς πραγματικά σε ποιο σημείο βρίσκεται από την μια στιγμή στην άλλη.

Τα χρόνια περνούν πάντα με ένα πρέπει και ένα επειδή και δεν αφήνουν τους ορίζοντες ανοιχτούς. Υπάρχει πάντα η υποχρέωση να δίνουμε το παρόν στον εαυτό μας και τους άλλους, να λογοδοτούμε για την διάνοιξη καινούργιων δρόμων στο ζωτικό σύμπαν, να δείχνουμε τον τρόπο που εμείς διαφέρουμε από τους άλλους και ενίοτε να τον επιδεικνύουμε.

Κέρδος, νίκη και ήττα, όμως, στο τέλος δεν υπάρχουν. Απλά διαμείβεται  εντατικά ένα παιχνίδι, ένα επαναλαμβανόμενο έργο με διαφορετικούς κομπάρσους και συμμέτοχους. Ας αναρωτηθούμε λοιπόν, τι είναι προτιμότερο, να αλλάζουμε εντός ή εκτός μας; Και αν υπάρχει πάντα ένα πρέπει, προς τι όλη η επαναστατικότητα των νεανικών κυρίως χρόνων;

Οι απορίες είναι για να συζητούνται και υποβάλλονται σε γόνιμο διάλογο. Συνήθως, όμως, απουσιάζει η θέληση για αυτό. Από ένα σημείο και μετά η ζωή γίνεται μυστική και βουβή. Και όλα αυτά με το πέρασμα των χρόνων που αδυνατίζουν τις ιδέες και τις αξίες. Είτε αφορούν φιλία, είτε τις κοινωνίες που επιθυμούσαμε και δεν έγιναν ποτέ πραγματικότητα. Γι' αυτό από ένα σημείο και μετά ο άνθρωπος κοιτά μέσα του την ξεδιπλούμενη άβυσσο. Γιατί τα γεγονότα που εκτυλίσσονται εντός του είναι συναρπαστικά.