Διανύει κανείς μακρινές αποστάσεις και συναντά ποικίλα εμπόδια που του προσδίδουν σοφία και επιμονή, που του μαθαίνουν να αποζητά την ψύχραιμη αντιμετώπιση  των πραγμάτων όσο τίποτε άλλο, παρά το γεγονός ότι δεν είναι τόσο εύκολο να έχει κανείς αυτοσυγκράτηση και παράλληλα αμεσότητα και ανταπόκριση στις απαντήσεις. Δεν είναι ο κόσμος της ευκολίας σε ότι αφορά την επικοινωνία, είναι ένας ασυγκράτητος κόσμος που αναζητά ενδελεχώς τις χρυσές ευκαιρίες που θα τον κάνουν βασιλιά από την μια στιγμή στην άλλη.

Χωρίς να δέχεται ο κόσμος ότι αυτό απέχει πολύ από το να αποκαλείται ζωή, χωρίς να επιδιώκει να μάθει ποιο είναι το πραγματικό νόημα όλης αυτής της σύντομης παρουσίας στο γεωπολιτικό – κοινωνικοοικονομικό στερέωμα, στην από κάθε άποψη κραταιά κυριαρχία των λίγων, ο καθένας από εμάς διασταυρώνει τα ξίφη του με τον άλλον λες και η ουσία τούτης της ζωής είναι απλά και καθαρά η διαιώνιση της κυριαρχίας και της κατοχής. Θεωρείται δηλαδή πως το μεγαλύτερο επίτευγμα της ανθρωπότητας είναι η ιδιοκτησία σε όλα τα επίπεδα, πως ο απώτερος στόχος είναι να σέρνεις τον άλλο από τη μύτη ή να του επιβάλλεσαι με συνοπτικές  διαδικασίες.

Αυτό το ποθητό πράγμα –υποκείμενο ή αντικείμενο– που κατευνάζει την ορμή από την στιγμή που το κατέχεις, αυτό το κτητικό στοιχείο που διαπνέει την ανθρώπινη συνείδηση και συμπεριφορά, αυτό ακριβώς προσδίδει χαρά και ηρωική διάθεση για την κατάκτησή του, λες και με αυτό ολοκληρώνεται κανείς σαν άνθρωπος και επιτυγχάνει την αποστολή του.

Ο Χριστιανισμός διακηρύττει την αγάπη, θέτει, όμως, πάντα ως προϋπόθεση το προπατορικό αμάρτημα, δείχνοντας κατευθείαν στην Βασιλεία των Ουρανών του Άγνωστου Θεού. Το ίδιο κάνουν και οι περισσότερες θρησκείες, που επειδή θεωρούν ότι ο κόσμος είναι βουτηγμένος στις αμαρτίες, στο τέλος υποδεικνύουν παράδεισο και κόλαση, το να γίνει δηλαδή κανείς μάρτυρας ή να αρνείται τα εγκόσμια για να απολαύσει την αιώνια ζωή.

Οι θρησκείες δηλαδή απλά δεν αποδέχονται το μεγαλείο της ζωής όσο σύντομο και να είναι, παραπέμποντας στο Επέκεινα που έχει Θεϊκή υπόσταση και Παρουσία, αλλά πάνω απ' όλα μια Άγνωστη Δύναμη ως κριτή των πάντων.

Η ζωή, όμως, δεν σχετίζεται με το Υπερπέραν –δεν την αφορά– η ζωή είναι η κάθε στιγμή που αρνείται το κενό και μια υποτιθέμενη γαλήνη. Είναι αυτό ακριβώς, η δράση, ο πόνος και η χαρά, η αναζήτηση του νοήματός της που είναι στα βάθη της ψυχής και του νου, η συνεχής ροή συναισθημάτων και σκέψεων που δεν αφήνουν το άτομο σε στασιμότητα, η αέναη δημιουργία και η αναζήτηση της αυτονομίας όσο βλέπει κανείς ετούτο τον κόσμο κατάματα, το έργο τέχνης και η καλαισθησία και σίγουρα όχι αυτό που βιώνει κανείς σε τούτες τις κοινωνίες.

Αντιδιαστέλλοντας τις θρησκείες με την φιλοσοφία και την επιστήμη, βάζοντας όρια στο να σκέφτεται κανείς εικονικούς παραδείσους με ιδανικές φαντασιακές τοποθεσίες, καταλήγει στο ότι η ζωή, η καθημερινή ζωή, είναι η πάλη για την ελευθερία και την αυτονομία, και μετά από αυτό η αναζήτηση βαθύτερων ακόμη νοημάτων στο εσωτερικό της ανθρώπινης σκέψης, ίσως ο Νιτσεϊκός Υπεράνθρωπος και το πέρασμα σε άλλο επίπεδο, αφού, όμως, θα έχουν εκλείψει η ιδιοκτησία και ο εγωισμός, η φιλαυτία και η κατοχή του κάθε αντικειμένου – υποκειμένου, εν κατακλείδι όταν οι άνθρωποι τακτοποιήσουν την εξωτερική πλευρά της ζωής και αρχίσουν να καταδύονται στα εσώτερα.

Πρέπει λοιπόν –όσο και αν αυτό είναι περιοριστικό ως πρέπει– να επιτευχθεί ο πρώτος και βασικότερος στόχος, το να ζει δηλαδή κανείς χωρίς την τυραννία της κυριαρχίας, χωρίς την απολυτοσύνη ενός ουσιαστικά μυθευματικού κόσμου, όπου τα μηνύματα της τελειότητας είναι επίπλαστα και δελεαστικά, απλά για να μην ζει κανείς ετούτη τη ζωή παρά μόνο ως μάρτυρας ή μοναχός. Πρέπει να δοθεί αγώνας για να κατακτηθούν στόχοι και να εκπληρωθούν επιθυμίες, να γίνει κάποτε η αρχή και να βιωθεί η συνέχεια μέχρι το τέλος.

Η μάχη της ζωής δεν είναι μικρή. Ακόμη μεγαλύτερη είναι η ανακάλυψη βαθύτερων κόσμων, όπου κυριαρχούν καλά κρυμμένα μυστικά. Θέλει, όμως, υπομονή και εγκράτεια η όλη διαδικασία. Για κάποιους η θυσία σε τούτη τη ζωή, οδηγεί στο αιώνιο φως των παραδείσων. Για κάποιους άλλους, όμως, το Φως αυτό είναι εδώ. Και αυτό το φως είναι η ζωή, τα πάθη, οι επιθυμίες, η σκέψη και το συναίσθημα. Ένας  αγώνας που είναι καθημερινός και πάνω απ' όλα δημιουργικός. Γιατί η ζωή είναι η δημιουργία καθαυτή. Η ενέργεια και η πορεία χωρίς φαντασιακές ιδανικότητες.