Οι κοινωνίες βαδίζουν από το κακό στο χειρότερο και αυτό που δεν μπορεί πλέον να καταλάβει κανείς, είναι ποια είναι και αν υφίσταται πια διαχωριστική γραμμή ακροδεξιάς και αριστεράς και πως τα άκρα ενώνονται ή ενίοτε συμφωνούν σε κομβικά θέματα. Σήμερα δεν υπάρχουν ουσιαστικές διαφορές, για παράδειγμα, μεταξύ συστημικής αριστεράς και ακροδεξιάς, καθώς σε κυρίαρχα θέματα, όπως αυτό της αποδοχής της Ρωσίας και του Πούτιν προσωπικά, συμφωνούν.

Η άνοδος της ακροδεξιάς στην Ευρώπη σε ότι αφορά την εκλογική προτίμηση -πέρα από την αθρόα γκεμπελικού τύπου ρωσική προπαγάνδα– οφείλεται και στην θεώρηση από την επίσημη αριστερά ως «πολέμου» την βάρβαρη και απρόκλητη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία – σε ένα ανεξάρτητο κράτος – και τα κλασικά μυθεύματα περί της «κακιάς Δύσης και των ΗΠΑ ή της CIA» που τα προκαλούν όλα, λες και δεν υπάρχουν στην αντίπερα όχθη μυστικές υπηρεσίες, ούτε αυταρχικά και δικτατορικά καθεστώτα ή μορφώματα που επιθυμούν την διάλυση της Ευρώπης με την μορφή που έχει σήμερα και την μετατροπή της σε κατακερματισμένα αυταρχικά καθεστώτα που θα λαμβάνουν εντολές από τη Μόσχα και το Πεκίνο.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη προβοκάτσια από αυτή που εκπορεύεται από την παραδοσιακή αριστερά σε βάρος των ίδιων των υποστηρικτών της, πολλοί από τους οποίους έχουν νοιώσει πολύ καλά στο πετσί τους τι σημαίνει Ρωσία, ήδη από την εποχή της ΕΣΣΔ.

Κατευθύνουν τους οπαδούς τους όχι σε κάποιον πραγματικό κομμουνισμό που διακηρύττουν σε θεωρητική βάση –εξάλλου αυτός δεν υπήρξε ούτε εφαρμόστηκε ποτέ– αλλά σε κάποιου είδους σεχταριστική νοοτροπία ρασιοναλιστικών ιδεών με άρωμα ολοκληρωτισμού, επιχειρώντας παράλληλα να γκρεμίσουν το υφιστάμενο ευρωπαϊκό οικοδόμημα από όσες παθογένειες και αν συνοδεύεται και να οδηγήσουν την Ευρώπη σε καθεστώτα ίδια με αυτά που οραματίζεται η ακροδεξιά.

Φτάσαμε σήμερα στο σημείο να συγκλίνουν τα όποια άκρα εκ δεξιών και αριστερών και το «φίδι από την τρύπα» να καλείται να το βγάλει η κεντροδεξιά, ένα φαινόμενο που κανείς δεν θα το φανταζόταν τις προηγούμενες δεκαετίες. Για την ερωτοτροπία βέβαια, της αριστεράς με την εξουσία και δη με την παρελθοντική συντηρητική δεξιά που περιείχε τότε μια ευρεία ακροδεξιά δεξαμενή, έχουμε το παράδειγμα της συγκυβέρνησης του ‘89, ασχέτως των οργίων και σκανδάλων της υποτιθέμενης τότε σοσιαλιστικής κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ.

Έχουμε επίσης, την πρόσφατη συγκατοίκηση του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ και πολλά άλλα μερικά παραδείγματα της στήριξης στο ΚΚΕ σε διάφορες ψηφοφορίες από τον Βελόπουλο ή ακόμη και κοινοβουλευτικούς τακτικισμούς που παραπέμπουν σε ηθελημένη συμπόρευση, όπως με την άρνηση ή καταψήφιση του νομοσχεδίου για τα ομόφυλα ζευγάρια από τους σταλινικούς και τους ακροδεξιούς.

Δεν αποτελεί και τόσο μεγάλη έκπληξη η ταύτιση στο θέμα της Ρωσίας των δύο αυτών άκρων, ούτε και το αντι-ευρωπαϊκό μέτωπο που έχουν συστήσει, για τον απλό λόγο ότι έχει συμβεί πολλές φορές στο παρελθόν. Εντύπωση, όμως, προκαλεί το γεγονός ότι μπροστά σε έναν τέτοιο κίνδυνο προερχόμενο από την ακροδεξιά στην Ευρώπη μετά τις ευρωεκλογές, από την επίσημη αριστερά δεν μιλά κανείς και αν ειπώνεται κάτι που αφορά τα κλασικά τσιτάτα περί «Ιμπεριαλισμού», «Βρυξελλών» και «ΗΠΑ», κάτι που διακηρύσσει ευθέως και η ακροδεξιά.

Το πιο λυπηρό απ' όλα δεν είναι αυτή η τρόπον τινά αντιευρωπαϊκή συμπόρευση των άκρων, αλλά η κοροϊδία που υφίστανται οι ψηφοφόροι πρωτίστως της αριστεράς, αρκετοί εκ των οποίων οραματίζονται ακόμη έναν πραγματικό κομμουνισμό και ειδικά αυτοί που είναι μεγαλύτεροι ηλικιακά και υπέστησαν διώξεις, φυλακίσεις και εξορίες.

Όσο και αν όλα αυτά ξενίζουν, δεν παύουν να αποτελούν πραγματικό γεγονός. Η Ευρώπη βρίσκεται στην κυριολεξία σε πραγματικό κίνδυνο και οι λαοί της δεν φαίνονται πως τον έχουν αντιληφθεί. Στη Γαλλία βέβαια, ο κίνδυνος αυτός είναι άμεσος και οι εξελίξεις ενδέχεται να επηρεάσουν και τις πολιτικές και άλλων ευρωπαϊκών χωρών, λόγω της πρωτιάς της Λεπέν.

Δυστυχώς, ζούμε γεγονότα που αναμένεται να αλλάξουν άρδην τον ευρωπαϊκό χάρτη. Η αριστερά, όμως, ξεπούλησε για μια ακόμη φορά τα οράματα των υποστηρικτών της και κυρίως, όπως είπα, όλων εκείνων που έζησαν τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο, αλλά την μεταπολεμική παρωδία του ανατολικού μπλοκ και των δικτατορικών καθεστώτων του που ουδεμία σχέση με τον κομμουνισμό είχαν.

Οι προβοκάτσιες λοιπόν, θα εξακολουθούν να στήνονται με προφανείς στόχους και σκοπούς. Βασικότερος απ' όλους δεν είναι παρά η συντηρητικοποίηση και ανελεύθερη στάση απέναντι στη ζωή. Τα επιχειρήματα ήταν γνωστά και ξεκινούσαν από τα εμβόλια και την πολεμική για αυτά, την πολεμική κατά του ευρωπαϊκού κεκτημένου και την ουδετερότητα στην καλύτερη περίπτωση σε ότι αφορά τα φοβερά εγκλήματα πολέμου της Ρωσίας, ακόμη και την ανοχή σε τρομοκρατικές οργανώσεις, όπως την Χαμάς.

Και δε φτάνει η Παλαιστίνη και η φανατικά επιλεκτική προάσπισή της για να διασώσει το γόητρο της αριστεράς. Γιατί πέρα από την ακροδεξιά πολιτική Νετανιάχου, κανείς δεν ρώτησε τον Παλαιστινιακό λαό αν συμφωνεί με το παιδομάζωμα και τα εγκλήματα της Χαμάς, που ήταν και η αφορμή για τις παρατεταμένες φρικαλεότητες.