Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Αυτό που δεν γίνεται συχνά είναι να δίδεται ένα τέλος στις προηγούμενες εμπειρίες, ένας τερματισμός όλων αυτών που έχει βιώσει κανείς και που δεν πρόκειται να επαναληφθούν. Με τον τρόπο αυτό διαιωνίζεται μία αδιέξοδη κατάσταση, καθώς οι άνθρωποι δεν είναι συνηθισμένοι να προχωρούν και να αφήνουν πίσω τους τα ανέλπιστα σημάδια που δεν σηματοδοτούν καμία νέα εποχή και πως τουναντίον κρατούν τον καθένα εγκλωβισμένο και φαινομενικά ηττημένο από την άποψη της εναρμόνισης και εξοικείωσης με τα νέα δεδομένα.

Συχνά τα χρόνια που περνούν, αφήνουν πίσω τους μια πίκρα και μια νοητική δυσανεξία, καθώς όλα τα μηνύματα του χθες χάνονται με το πέρας του χρόνου. Τι υψώνεται προς τα πίσω; Το τείχος της αμνησίας και η αίσθηση ότι ό,τι έγινε – έγινε, αρκεί που χάθηκε το κάθε τι που θα μπορούσε να γεννήσει μια ελπίδα σε τούτο τον κόσμο που κατακλύζεται από κουρασμένους και ανήμπορους να αντιδράσουν πολίτες.

Και το μέλλον; Πώς αντανακλά το επερχόμενο διάστημα στην αντίληψη όλων εκείνων που συνεχίζουν να ζουν, αυτούς που θα γεννηθούν και αυτούς που κατόρθωσαν και επιβίωσαν από την μάχη των αντιπαραθέσεων και συγκρούσεων; Το παρόν συνεχίζει να συμβαίνει τώρα και αμέσως μετά γίνεται παρελθόν και μέλλον, φεύγει και ξεχνιέται ή ανακύπτει εκ νέου φευγαλέα για να χαράξει καινούργιους δρόμους;

Το μέλλον κομίζει πάντα την ελπίδα, όπως και την επανάληψη που μόνο ελπιδοφόρα δεν είναι. Οι άνθρωποι δηλαδή δεν είναι συνηθισμένοι να κόβουν τον ομφάλιο λώρο και αν ποτέ το καταφέρνουν, αποκτάται ένα ελαφρό προβάδισμα στη ζωή. Πρέπει δηλαδή να κόβεται το νήμα της συνήθειας και το παραλήρημα της ρουτίνας που έχει ως οδηγό ανούσια πράγματα και καταστάσεις. Πρέπει να ανοίγουν νέα κεφάλαια και να δημιουργούνται νέες εμπειρίες, χωρίς, όμως, αυτό να σημαίνει πως θα είναι πραγματικά νέες και ιδιότυπες.

Αν, όμως, δεν καθαρίσει ο δρόμος, αν δεν δοθεί ένα νέο βήμα στις αισθήσεις και το πνεύμα, δεν αναμένεται η νέα πραγματική χαρά της ζωής, που είναι άμεσα συνδεδεμένη με την επόμενη μέρα. Ανασκαλεύοντας το παρελθόν βρίσκουμε ξεχασμένες συμπεριφορές και κανόνες επικοινωνίας, πιθανά και φωτεινές εξαιρέσεις σε μια ζωή που συνεχίζεται χωρίς θεμέλια στις σημερινές κοινωνίες, όπου όλα ισοπεδώνονται από την δύναμη της συνήθειας. Λειτουργούν αυτά τα φωτεινά σημάδια κάποιες φορές, όταν, όμως, οι αγαπημένοι συνοδοιπόροι, ποιητές και στοχαστές εκλείπουν, χάνεται και το ενδιαφέρον, παρά το γεγονός ότι με τα έργα τους λάμπουν ενίοτε με την παρουσία τους.

Η καθημερινότητα σαν τέτοια, δεν είναι καλή ή κακή, βαρετή ή ουσιώδης, αναγκαία ή μη. Σαν γεγονός είναι αυτό και μόνο. Αυτό που την διαμορφώνει, είναι ο εμπλουτισμός της με ενδιαφέροντα, αναζητήσεις, γνώσεις και βιώματα. Αν αυτός ο εμπλουτισμός ακολουθεί συγκεκριμένα μονοπάτια, η πιθανότητα έλευσης νέας εμπειρίας εκλείπει απελπιστικά. Αν δεν διανθιστεί με νέους μύθους και σκέψη, δεν ανανεωθεί με νέα αντίληψη, αλλά πάνω απ' όλα πίστη και δέος για την συνέχεια αυτού του συναρπαστικού από κάθε άποψη παιχνιδιού της ζωής, δεν θα μιλάμε για την ουσία παρά για την επιφάνεια της ζωής.

Αυτό κατ' ουσίαν δεν το θέλει κανείς. Είναι συνηθισμένοι οι άνθρωποι να προχωρούν και να εύχονται υγεία και ευτυχία σε αόριστη μορφή και εννοιολογική έκφραση. Αυτό τους καλύπτει και τους δίνει δύναμη στην καθημερινότητα, από την οποία, όμως, σχεδόν ποτέ δεν είναι ευχαριστημένοι. Τι απομένει; Στο σήμερα ο διαδικτυακός επικοινωνιακός λόγος γιατί την διαπροσωπική επαφή δεν την αποζητά κανείς. Αν αυτό είναι η τρέχουσα πραγματικότητα και όχι ένα ατομικό εικονικό ταξίδι, αν ο κόσμος είναι προσαρμοσμένος στην λογική του εφήμερου και χειροπιαστού, θεωρώντας ότι όλα τα άλλα είναι αμπελοφιλοσοφίες, δεν έχω κάτι να προσθέσω.

Αν μας αρκεί το λημέρι και το κονάκι μας κάτω από μια καθημερινή πιεστική απαίτηση για πλήρωση των υποχρεώσεων στις συναλλαγές και όχι στις φιλίες και τις συναναστροφές, περιττεύει ο λόγος.

Αρκεί όλο αυτό να υπερκαλύπτει την ανάγκη διαμαρτυρίας για έναν κόσμο που δεν πάει πουθενά. Γιατί το μυστικό είναι ότι οι ίδιοι οι άνθρωποι που απολαμβάνουν την καθημερινότητα και είναι εθισμένοι στην συνήθεια, είναι αυτοί που θα φωνάξουν και πάλι πως αυτό που ζουν, δεν το αντέχουν. Το μυστικό της επανάληψης εντός της διαχρονικής πλάνης. Η ίδια η αναντιστοιχία θέλησης και πράξης στον κόσμο της ρητής και άρρητης καταπόνησης. Στον κόσμο που δεν δίνει τέλος στην νοσηρότητα της συνήθειας.