Βάζουν στόχο την καριέρα και απαρνούνται τον έρωτα, την φιλία και την ανθρώπινη προσέγγιση στα πράγματα και με τον τρόπο αυτό εκπληρώνεται το όνειρο μιας τρόπον τινά παγανιστικής νοοτροπίας και θέσης πολλών ανθρώπων που θεωρούν από παλιά πως είναι Θεοί και Βασιλιάδες, σωτήρες και από μηχανής Θεοί, εντολοδόχοι και φορείς υλοποίησης υλιστικών οραμάτων συνάμα.
Οι νέοι ταλαντούχοι ονειροπόλοι της συσσώρευσης αγαθών σπεύδουν εν τάχει να προλάβουν την βιωματική εκτόνωση του να στέκεται και να ισορροπεί κανείς σε τεντωμένο σχοινί, αυτή δε η διαδικασία ούτε καν φαντάζει ριψοκίνδυνη, καθώς έχουν από καιρό παίξει την ζωή τους κορώνα – γράμματα.
Αυτό που δεν έχουν, όμως, λογαριάσει, είναι τι θα γίνει σε περίπτωση αποτυχίας και εν κατακλείδι ποια θα είναι η επόμενη μέρα, με δεδομένο ότι και συμβιβασμοί με τον περίγυρο έχουν γίνει και τα σχόλια του περίγυρου αυτού θα μπορούσαν να τους κατακερματίσουν και να τους συντρίψουν.
Προς το παρόν, όμως, δεν ενοχλεί, καθώς φαίνεται το ρίσκο, η ζωή φαντάζει ρωσική ρουλέτα, ακολουθούν δε το δελεαστικό ρητό της εργασιακής βιομηχανίας ότι τάχα «μια φορά δίδεται η ευκαιρία και πρέπει να την αρπάξεις».
Αυτό εκ των πραγμάτων σημαίνει ότι η στόχευση των απολαύσεων δίνει την δυνατότητα αφομοίωσης του αντίστοιχου τρόπου ζωής μια και μόνη φορά, πως με κανέναν τρόπο δηλαδή δεν μπορεί κανείς να επαναπροσδιοριστεί μελλοντικά στο κυνήγι του κρυμμένου θησαυρού.
Αυτά είναι τα δεδομένα, αυτές οι αρχές, αυτό το παιχνίδι και η πεμπτουσία του. Στην εξέλιξη λοιπόν αυτού του παιχνιδιού δεν λαμβάνονται υπόψιν οι παράπλευρες απώλειες, η καταπόνηση του χαρακτήρα και του ψυχισμού, το άντρο της ακολασίας, βλέπετε, παραμένει ακόμη άθικτο και αδιαπέραστο για την μάζα και η έκπληξη αφορά την μονάδα.
Πόσες και πόσες φορές, όμως, δεν μετανιώσαμε για τις διαχρονικές εμμονές σε επίπεδο επιθυμιών και άκρατων παθών; Πόσες φορές δεν υποπέσαμε στα ίδια λάθη για την ίδια και απαράλλακτη πολυπόθητη καριέρα που μας αποστέρησε την ευκαιρία να γίνουμε ένα με τις ομορφιές της ζωής, οδηγώντας μας στα ίδια αδιέξοδα και στις ίδιες κατακτήσεις περιορισμένου χρονικού περιθωρίου;
Πόσες φορές δεν γείραμε το κεφάλι κοιτώντας το χώμα, όχι από κάποια τάση υποταγής, αλλά για να αντλήσουμε ιδέες από το έδαφος της μητέρας γης; Πόσες φορές δεν κοιτάξαμε τον χρονικό ορίζοντα με φόντο τις ενέργειές μας στο πέρασμά του, αγναντεύοντας από μακριά τα πελάγη του νου και της σκέψης που ποτέ δεν εξιχνιάσαμε;
Και σε τελική ανάλυση, ποιες εικόνες και ιδέες μας κατέκτησαν στο τέλος για να κάνουμε την τελευταία και αναγκαστική στροφή προς τον εαυτό μας που από καιρό ξεχάσαμε από την προσφορά στον συνάνθρωπο;
Όπως καταλαβαίνετε πρόκειται για δύο διαφορετικούς χαρακτήρες που πέρασαν τη ζωή τους με εντάσεις και φασαρία. Άλλοι κυνήγησαν την καριέρα, άλλοι έμειναν πιστοί στα οράματα και τις δοξασίες της εφηβικής ζωής που δεν μπορεί να αναπλάσει τον χαμένο χρόνο, μιας και ο κάματος αφορά και το σώμα, πέρα από το πνεύμα.  
Ο άνθρωπος της καριέρας, όμως, μας απασχολεί περισσότερο γιατί πολύ απλά η επιδείνωση της πνευματικής διεργασίας λόγω της μακροχρόνιας ελλειμματικής συμπεριφοράς απέναντι στα γεγονότα του νου, οξύνει τις αντιθέσεις και αντιφάσεις.
Και ενώ γενιές περνούν και έρχονται, άνθρωποι μεγαλώνουν και αρπάζουν τις ευκαιρίες, άλλοι φαντάζουν μετέωροι και διστακτικοί, δειλοί για το όλο σύστημα παραγωγής αυτοματοποιημένων συνειδήσεων που είναι συντονισμένες σε μια και μοναδική υλική συχνότητα.
Η έκπληξη που περιμένει, όμως, αφορά τους πάντες, αλλά κυρίως τους καριερίστες. Η ποθητή ανάσα που κατακερματίστηκε από τα καταπονητικά άγχη, το δέλεαρ μιας ασυντόνιστης εμμονής σε πλούτη και ευκολίες, αναμετράται με την πνευματική αιμορραγία και την μη προσήκουσα ψυχοσωματική φθορά. Και εννοώ με αυτό ότι από ένα σημείο και μετά χάνεται η ισορροπία και η προσωπικότητα του καθενός μεταλλάσσεται σε κάτι άλλο, σε αυτό που δεν ήταν μέχρι τώρα.
Η έκπληξη είναι ένας νέος τόπος, για άλλους πνευματικός, για άλλους υλικός. Οι καριερίστες, όμως, που προσγειώνονται απότομα στην βιωματική πραγματικότητα, έχουν χάσει ήδη το χρόνο. Τον ίδιο χρόνο που έχασαν και οι ασκητές του νου, με διαφορετικό όμως, τρόπο. Με την μόνη διαφορά πως ζωή σημαίνει διαρκής σκέψη και όχι κατάκτηση αγαθών. Με δεδομένο ότι στις τελευταίες μας στιγμές δεν ενθυμούμαστε τις συναλλαγές και τις αγορές αλλά την μπάλα που παίζαμε παιδιά στις γειτονιές και τις αλάνες.    
Ο δρόμος για την κοπή του νήματος της ζωής είναι μακρύς και σκοτεινός. Άλλο τόσο σκοτεινός είναι και ο δρόμος για το κυνήγι του χρήματος και η βολική ζωή που το ακολουθεί. Δεν μιλάμε βέβαια για την ακραιφνή αναζήτηση παραδείσων και ουράνιων ταξιδιών ως απόρροια ρητής θρησκευτικής πίστης παρά για πορεία προς το θάνατο που συνοδεύεται από ποίηση και λογοτεχνία, από φιλοσοφία και επιστήμη που γεμίζουν τα κενά της μονόπλευρης υλικής ζωής.  
Γιατί κάποτε, από ένα σημείο και μετά, δεν αναζητείται παρά μόνον η ψυχική πλήρωση, η ευτυχία και η ανεξαρτησία του ανθρώπου και όχι η εμμονή σε κάθε είδους λαβείν –απόρροια μιας μακρινής και αιματοβαμμένης καριέρας που αγνοεί και παρακάμπτει στην όλη βιωματική διαδικασία.
Γιατί η τελευταία ανάσα είναι που αποτελεί το πληρέστερο κεφάλαιο μιας δυνητικά εμβληματικής παρουσίας στον κόσμο που δεν αφήνει αποτύπωμα μιας ασύδοτης και άσημης ζωής.