Χρόνος & οραματισμός
Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)
Εμφαντικά μπορεί να τονίζει κάποιος ότι διανύουμε εποχές που δεν αφήνουν περιθώρια για χρονοτριβή, πως για αυτά που πρέπει να γίνουν δεν χωρούν αναβολές και καθυστερήσεις μιας και κάθε ώρα, κάθε λεπτό είναι κρίσιμα για την συνδιαμόρφωση της καταλυτικής σημαντικότητας των επαναλαμβανόμενων βιωματικών επεισοδίων.
Σε τούτα τα επεισόδια είμαστε συνδιαμορφωτές των εντυπώσεων, όλων εκείνων των συμπερασμάτων που εξάγονται από την κινηματογραφική εξέλιξη των γεγονότων που περνούν μπροστά μας σαν τον βίο ολάκερο που παρελαύνει μέσα σε μια και μόνο στιγμή πριν κλείσουμε οριστικά τα μάτια μας.
Χρόνος λέγεται αυτό και εξάντλησή του, το πέρασμα σε μια άλλη διαφορετική πραγματικότητα που κανένα όνειρο δεν μπορεί να αποκρυπτογραφήσει, καμιά θεατρική παράσταση να απαθανατίσει από κινησιολογικής -και όχι μόνο- απόψεως ούτε και κάποια λεξικοπλαστική  ιδιαιτερότητα σαν αρχίζει να γράφεται κάποιο στερνό ποίημα ή πεζογράφημα.
Ο χρόνος για όλους είναι το πολύτιμο θεόσταλτο δώρο για μια ζωή σε απόλυτη αισθαντικότητα αλλά με παρεκκλίσεις, σαν έναν ουλαμό που λοξοδρομεί και αφήνεται στην τύχη του άτακτου βαδίσματος με στόχο την πορεία και όχι την μέθοδο, ο χρόνος που αναπολεί τις στιγμές εκείνες που ένωσαν τους ανθρώπους με τα κοινά συνθήματα, τις μεγάλες αγάπες αλλά και την συντροφικότητα στην εξορία, γιατί κάποτε γίνεται και αυτό, καθώς οι άνθρωποι έχουν συνηθίσει να αποχωρίζονται ανά τακτά χρονικά διαστήματα την αλληλεγγύη και την συνύπαρξη σε γνωστά μέρη, όπου ακόμη και ο καπνός του τσιγάρου είναι θελκτικός και που αφορά τον προβληματισμό και τον σχολιασμό μετά από επίκαιρα γεγονότα και συζητήσεις.
Ο χρόνος, όμως, είναι αυτός που σβήνει ή όπως λένε κάποιοι πρέπει να σβήσει τα ίχνη και την ίδια την παρουσία, αυτός που ξεκινά μια άλλη περιπέτεια καταμεσής του εργαλειακού πελάγους των αλλόκοτων και ενίοτε ακατανόητων νέων εμπειριών.
Ναι, η σημερινή εποχή βιάζεται να αφήσει ίχνη μιας απαράμιλλης απροσδιοριστίας και ασημαντότητας που έλεγαν και οι μεγάλοι στοχαστές, όταν οσμίζονταν το επερχόμενο της αοριστίας στην μελλοντική λεκτική έκφραση, την καταπονημένη ενοχικότητα για Πολιτείες που τελικά δεν άνθισαν γιατί πάντοτε στο βλέμμα και στις στάσεις των συνοδοιπόρων διακρινόταν το ανικανοποίητο των κάθε λογής ψυχικών αιτημάτων, λες και οι απόπειρες για νέους κόσμους πρέπει πάντα να κρύβουν το ακατόρθωτο που πνίγεται στην λησμονιά και την αδιέξοδη τάχα τελειότητα, όταν απλά τα επιχειρήματα δεν μπορούν να πείσουν και ο στοχαζόμενος άνθρωπος γίνεται ασήμαντη παρουσία, που την προσπερνούν απρόσεκτα οι διαβάτες των μετρονομικών στόχων, παρουσίες αδιάφορες και για αυτόν.
Ο χρόνος είναι που βυθίζει σε λήθαργο όλα τα αγαπημένα πρόσωπα για να δικαιωθεί στο τέλος εκείνος που σου είπε ότι πρέπει να βιάζεσαι για να προλάβεις τον κόσμο ετούτο σε εκείνες τις σπάνιες στιγμές που σου επιτρέπει να τον απολαύσεις.
Αγαπάμε τελικά την συνήθεια των στιγμών αθόρυβα ή όπως οι παλιοί αγγελιοφόροι και πραματευτές σπεύδουμε να ταράξουμε την ατμόσφαιρα και την επίπλαστη πρωινή ησυχία με επιφωνήματα  στα στενά σοκάκια των αφιλόξενων πόλεων, εκεί που αργοσβήνουν οι παλαιότεροι και ξυπνούν γεμάτοι ενέργεια οι νεότεροι;
Μια είναι η απάντηση σε όσους βιάζουν το πέρας του χρόνου εξαναγκάζοντας μια ολόκληρη κοινωνία να στοχοθετεί τον ίδιο της τον εαυτό σαν δεν αφήνεται ο κόσμος να ονειρευθεί και να περιγράψει στα ημερολόγια πως θα βελτιώσει το αύριο: Πως ποτέ δεν θα πάψει η προσπάθεια, όσο και να ξοδεύονται οι ώρες, τα λεπτά, οι ίδιες οι στιγμές και η βαρύτητά τους που πρέπει να απαριθμηθεί και να αξιολογηθεί. Ακόμη και αν χρειαστεί να γίνει και πάλι η στερνή υπέρβαση, να εγκαινιαστεί ο νέος αγωνιστικός κύκλος, να οργωθεί και πάλι το κακοτράχαλο σκεπτικό έδαφος προκειμένου να ανθίσει και πάλι ο γόνιμος καρπός των ιδεών.
Χρόνος βέβαια είναι αυτός και δεν ξεχνιέται, κανείς δεν μπορεί να αντιτείνει κάτι. Μπορεί, όμως, να ενωθεί κάποιος με τον ρυθμό του, ένας ρυθμός απρόβλεπτος, ασυγκράτητος και μη φειδωλός. Αν οι άνθρωποι  καταλάβουν πως πριν να κλείσουν τα μάτια έχουν το δικαίωμα να ζήσουν το κάθε τι, θα μπορέσουν να δονηθούν και πάλι στην ένταση του χρόνου, συμβαδίζοντας με το τυχαίο και την μαγεία της κάθε στιγμής.
Αν οι χαρακτήρες δεν κατηγοριοποιηθούν και δεν εκπέσουν στην λογική της καθορισμένης προπαγανδιστικής βίβλου των «πρέπει» και της αθρόας ικανοποίησης των επιθυμιών, αν οι άνθρωποι πιστέψουν πως η κάθε απώλεια κληρονομεί την θέληση για κάθε τι το νέο και όχι απαραίτητα νεωτεριστικό, αν σε τελική ανάλυση η βρώση του ανανεώσιμου καρπερού σκεπτικού εδάφους γίνει η απολαυστική γεύση της αυριανής ανεξαρτησίας του νου, ίσως τότε και μόνο τότε να ανοίξουν και πάλι γόνιμα μέτωπα, χωρίς σχηματικούς απαράβατους κανόνες ή οργιαστικές στεγνές - στυγνές προϋποθέσεις.
Ο χρόνος έχει ακόμη πολλά να πει, έστω και αν ο πόνος για την μοναδικότητα των αλλοτινών γεγονότων τείνει να συντρίψει την ελπίδα. Η ίδια η απώλεια και η αποστέρηση είναι η αναγέννηση και η ανάπλαση, το ίδιο το έργο που θα ξαναγυριστεί με νέες εικόνες και ενεργούς οραματιστές που θα συναισθανθούν και θα συμπληρώσουν και πάλι το ψηφιδωτό της Ύπαρξης.
Κι αυτό θα συμβεί αν αφεθεί ο καθένας και η καθεμιά στην διαφύλαξη των κρυφών διόδων από τα νέα περάσματα που φέρνουν οι στιγμές. Κρύβοντάς τα όμως, ετούτη τη φορά επιμελώς, καθώς τα παθήματα γίνονται μαθήματα.