Το τρέξιμο δεν είναι μόνο ωφέλιμο, αλλά και επικίνδυνο, όταν υπερβαίνει τα ατομικά επιτρεπτά όρια.

Στην εποχή του κορωνοϊού, όπου η προσοχή όλων είναι στραμμένη στις καθημερινές ανακοινώσεις «πόσα είναι τα κρούσματα», «οι διασωληνωμένοι» και «οι θάνατοι από την πανδημία», μας διαφεύγουν άλλα περιστατικά θανάτων νέων, υγιών ανθρώπων.

Τα θλιβερά αυτά περιστατικά τα συναντάμε δυστυχώς, στον χώρο του αθλητισμού. Το τελευταίο περιστατικό στο στάδιο Καλλιθέας, όπου ένας 56χρονος έχασε την ζωή του κατά την διάρκεια της προπόνησης, ενώ ένας ακόμη 41χρονος στην Λάρισα πριν ένα μήνα περίπου.

Η λίστα, όμως, ανάλογων περιστατικών δεν είναι μικρή. Άτομα που ανακαλύπτουν όψιμα το τρέξιμο, το οποίο αν γίνεται σωστά έχει θετικές και ευεργετικές επιδράσεις στον άνθρωπο από όλες τις απόψεις, καταλήγει στα πιο εφιαλτικά αποτελέσματα, όπως είναι ο αιφνίδιος θάνατος.

Γύρω από το δρομικό κίνημα των τελευταίων δεκαετιών έχει αναπτυχθεί ένας μηχανισμός εμπορευματοποίησης  και εκμετάλλευσης. Ο μηχανισμός αυτός ξεκινά από την διοργάνωση αγώνων με το ανάλογο αντίτιμο, με κορυφαίο γεγονός για την χώρα μας τον αυθεντικό μαραθώνιο της Αθήνας, τη διαφήμιση προϊόντων και αξεσουάρ, μέχρι και την προσφορά προπονητικών προγραμμάτων που εγγυώνται την επιτυχία μιας καλής θέσης ή ενός ικανοποιητικού χρόνου επίδοσης.

Πολλά άτομα λοιπόν, θεωρούν την ενασχόληση με το τρέξιμο ως μια απλή δραστηριότητα και καταλήγουν να επιδίδονται σε αυτό σαν να είναι αθλητές υψηλού επιπέδου, κάνοντας εξαντλητικά προγράμματα και καταναλώνοντας κάθε είδους συμπληρώματα διατροφής. Και εδώ μπαίνει ένα μεγάλο ερώτημα, αν αξίζει τον κόπο να διακινδυνεύσει κάποιος την υγεία του, αλλά και την ίδια του την ζωή για επιδόσεις, οι οποίες είναι στην ουσία άνευ αξίας και αντικρίσματος.

Ο μηχανισμός αυτός εκμετάλλευσης των ατόμων που ασχολούνται με το τρέξιμο, αλλά και άλλες αθλητικές δραστηριότητες, επεκτείνεται κυρίως στον κόσμο της μαύρης οικονομίας και εργασίας. Τα άτομα που προσφέρουν τις προπονητικές τους υπηρεσίες στερούνται οποιασδήποτε επιστημονικής ιδιότητας, είναι κατά κύριο λόγο εμπειρικοί ή μη, και δραστηριοποιούνται κυρίως «ιντερνετικά» και τηλεφωνικά, χωρίς φυσική επικοινωνία με τους αθλούμενους. Τα περιστατικά αυτά που ξεκινάν από χρόνιους τραυματισμούς και φθάνουν μέχρι και τον θάνατο, είναι αποτέλεσμα, είτε γιατί οι αθλούμενοι προπονούνται μόνοι τους χωρίς καμιά καθοδήγηση, είτε λαμβάνουν προπονητικές οδηγίες από ανεύθυνους και επικίνδυνους «επαγγελματίες».

Μια ιατρική εξέταση όσο λεπτομερής και αν είναι, δεν εγγυάται την ασφάλεια από οποιονδήποτε κίνδυνο στην προπόνηση και τους αγώνες αν η προπόνηση δεν ανταποκρίνεται στα επίκαιρα λειτουργικά αποθέματα, αλλά και στην επίκαιρη λειτουργική ικανότητα του ασκούμενου. Αυτό σημαίνει ότι ο προπονητής έχει την κύρια ευθύνη για τον βαθμό και το επίπεδο της προπόνησης που ο κάθε αθλούμενος θα πραγματοποιήσει. Και εδώ έρχεται η ευθύνη του κράτους, το οποίο αποτυγχάνει να ελέγξει ανάλογες κοινωνικά επιζήμιες πράξεις. Αποτυγχάνει να προστατέψει τα θεμελιώδη ατομικά και κοινωνικά αγαθά της υγείας και της ζωής στον χώρο του αθλητισμού, τόσο στον επίσημο, όσο και σε εκείνον που δραστηριοποιείται παρασιτικά και παράνομα εις βάρος του πρώτου, με το να «αγνοεί» παραβάσεις της νομοθεσίας, συμβάλλοντας με τον τρόπο αυτό στην ανάπτυξη ενός εγκληματογενούς συστήματος και στην εκμηδένιση της ηθικής ευθύνης.

Τρανταχτό παράδειγμα, ότι ακόμη και σήμερα η Γενική Γραμματεία Αθλητισμού αδυνατεί να ελέγξει τα σωματεία, στερείται βασικών οργανωτικών τους στοιχείων και καλεί να εγγραφούν εκ νέου, σαν να πρόκειται για νεοϊδρυθέντα, προσκομίζοντας σειρά στοιχείων, τα οποία θα έπρεπε να διαθέτει ή να λάβει κατευθείαν από τις Ομοσπονδίες. Οι πράξεις αυτές που έχουν εγκληματικό χαρακτήρα, πρέπει όχι μόνο να αναδεικνύονται, αλλά και να αντιμετωπίζονται με σοβαρότητα και αποτελεσματικότητα από την επίσημη πολιτεία.