Προσπαθεί να ξεφύγει ο κόσμος λίγες ημέρες το καλοκαίρι και εξαίφνης ανακαλύπτει πως οι  μέρες όχι μόνο δεν είναι πολλές αλλά μπροστά σε αυτά που έρχονται, ψήγματα δροσιάς και ελάχιστης συντροφιάς του ήλιου στον καθημερινό πανικό. Και είμαι ξεκάθαρος: Πόσοι μπορούν πλέον να ξαποστάσουν όταν τα χρέη τους κυνηγούν και οι υποθήκες στις τράπεζες έχουν χαθεί, γιατί πολύ απλά κάποιοι αποφάσισαν εδώ και κάποια χρόνια να φτάσουν τους μισθούς στο χειρότερο δυνατό σημείο, ώστε να μην μπορεί κανείς να ανασάνει ούτε μια μέρα;

Ζούμε εποχές που ποτέ δεν είχαμε φανταστεί, εποχές που μόνο κάποιοι ελάχιστοι «συνήθεις ύποπτοι» επιβιώνουν γιατί έχουν μάθει πώς παίζεται το εργασιακό παιχνίδι. Ζούμε μοναδικές στιγμές αποκλεισμού από τα πάντα, στιγμές που θα προτιμούσαμε να είχαμε δέσει εμείς οι ίδιοι την θηλιά από τον λαιμό μας παρά να το κάνουν αυτό οι τρισάθλιοι πολιτικοί της χώρας που διασκεδάζουν με την δυστυχία του καθενός.

Πολλοί βέβαια, από εμάς ξαποσταίνουμε με κάθε τρόπο γιατί έχουμε βρει πώς να βγούμε από αυτό τον κυκεώνα, μοιάζουμε μάλιστα, ίσως μ' αυτούς που δεν νοιάζονται καν αν δίπλα τους ψυχορραγούν χιλιάδες άλλοι. Έτσι ακριβώς έχουν μετατρέψει την κοινωνία, σε αδελφοκτόνο πόλεμο, σε στυγνό ανταγωνισμό και αγώνα υπεροχής, λες και το ζητούμενο είναι μόνο να μεγαλώνουν τα δικά μας παιδιά μέσα στην άνεση και την πολυτέλεια.

Φωτογραφίζονται λοιπόν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, καμαρώνουν κάποιοι για τα επιτεύγματά τους και ενδιαφέρονται απλά και μόνο για το πώς θα κάνουν τις τσάρκες τους στα νησιά και θα κολυμπήσουν στα καταγάλανα νερά του Αιγαίου και του Ιονίου. Προκαλούν τρόπο τινά τον υπόλοιπο κόσμο που δεν μπορεί να χαρεί με τίποτε γιατί τον κυνηγά η εφορία, οι τράπεζες και τα πάσης φύσεως άλλα χρέη.

Ένα ακόμη θλιβερό καλοκαίρι με τους δρόμους γεμάτους από άστεγους που τουλάχιστον δεν ξυλιάζουν από το κρύο αλλά αγωνιούν να ανασάνουν στους καύσωνες. Ένα ακόμη μικρό διάλλειμα για όσους μπορούν να ξεφύγουν από τον εργασιακό βραχνά, όπου όταν προσφέρεις πολλά και δείχνεις συγκροτημένος και αρνούμενος να υποκύπτεις στις διαθέσεις του κάθε προϊσταμένου, είτε αμείβεσαι λιγότερο είτε οι απολαβές σου κινδυνεύουν να μηδενιστούν και από την μια στιγμή στην άλλη να βρεθείς άνεργος.

Κατά τα άλλα, βέβαια, οι «συναδελφικές» ρουφιανιές πάνε σύννεφο και όλοι στις διακοπές τους έχουν και κάτι να διηγηθούν από την «δημιουργική» τους συμπεριφορά στους χώρους εργασίας και για το γεγονός ότι προοδεύουν επαγγελματικά γιατί έχουν τα απαραίτητα «προσόντα».

Εννοείται πως και η ρουφιανιά αποτελεί βασικό προσόν, ειδικά σε ανθρώπους αμαθείς και δήθεν εργασιομανείς. Άλλαξαν λοιπόν, τα δεδομένα του ανταγωνισμού και επιπλέουν μονάχα οι μηδαμινοί στην προσωπική τους ζωή, εκείνοι που είναι ένα ολοστρόγγυλο μηδενικό και τίποτε περισσότερο. Όμως, δεν άλλαξε ο κόσμος τα δεδομένα. Τουναντίον, το στάτους το επέβαλλε το χρηματιστήριο και οι επενδύσεις των πολυεθνικών που χρησιμοποιούν τα πιόνια τους και στύβουν σαν λεμονόκουπα τον κάθε λογικό εργαζόμενο. 

Με οδηγό το χρήμα, το πώς και με ποιο τρόπο θα βγάλεις περισσότερα, πετούν τα πολύτιμα ψίχουλα που τσιμπά ο κάθε αμαθής αναρριχώμενος στο βασίλειο της ιεραρχίας μονάχα τότε που θα δει τον άλλο ξαπλωμένο δίπλα του από την υπερκόπωση. 

Τι θέλω να πω με όλα αυτά; Πολύ απλά ότι και το παιχνίδι είναι στημένο και το χρήμα ουδείς αρνείται. Στιγμές καλοκαιριού λοιπόν και το μυαλό μας θα πρέπει να εστιάζεται σε όσους δεν τους περισσεύει τίποτε, σε όλους αυτούς που τα κράτη καταπνίγουν μέσα στην καταστροφική τους μανία. Εδώ στην Ελλάδα μάλιστα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Εδώ που ο ξένος φτηνοτουρίστας δεν ακουμπά το παραμικρό ευρώ αλλά που έχει μάθει το κόλπο με τους tour operator και τις τσάμπα διακοπές στην Ελλάδα.

Εδώ που ακόμη και οι Έλληνες αλληλοσκοτώνονται για μια θέση στον ήλιο, αποτελώντας τραγικό θέαμα για τον τουρίστα που ξεχνά τα δικά του προβλήματα και καμαρώνει την σφαγή στους δρόμους των ελληνικών πόλεων για ένα κομμάτι ψωμί. Ένα ακόμη θλιβερό καλοκαίρι για όσους αδυνατούν να επιβιώσουν στην χώρα που δεν επαναστάτησε ποτέ και κανείς με αίτημα μια καλύτερη κοινωνία και που όλα τα αντιμετώπιζε και αντιμετωπίζει ως «χαβαλέ».