Φιγούρα μοναχική. Αμίλητη. Σκεφτική. Πρόσωπο οστέινο, χαρακωμένο και σκεπασμένο από την ξεχασμένη γενειάδα του. Μάτια που καθρεφτίζουν τον πόνο, την αμηχανία, το πλάνεμα της σκέψης, την αποστροφή.

Το χέρι στηρίζει το βαρύ του κεφάλι, καθώς κάθεται στο παγκάκι του δρόμου να ξαποστάσει.

Η εικόνα του θυμίζει τον βαθιά σκεπτόμενο Διονύσιο Σολωμό, στον πολύβουο δρόμο της Ακαδημίας στην Αθήνα. Να' ναι οι σκέψεις που τον έχουν ρίξει σε βαθιά περισυλλογή; Να' ναι ο πόνος; Να' ναι η μοναξιά; Να' ναι ο χρόνος που βάρυνε τα πόδια και την καρδιά; Να' ναι η απελπισία ή η απόγνωση; Η μαύρη σακούλα απορριμμάτων μισόγεμη δίπλα του, ίσως να είναι η περιουσία του.

Κατεβάζει το χέρι και γυρίζει την πλάτη στον κόσμο, σαν να μη θέλει να βλέπει και να τον βλέπουν. Να μη θέλει ν' ακούει. Να μη θέλει να μιλά. Σα ν' απεχθάνεται εικόνες και παραστάσεις. Αποζητά μια ζωή λευκή. Ο κρίκος δαχτυλίδι στα νωχελικά του δάχτυλα, στριφογυρίζει αργά, αμήχανα. Σαν να υπνωτίζει το νου και την ψυχή. Σαν να τον οδηγεί στο λήθαργο της λήθης. Αυτό. Μόνο αυτό.

Ευτυχισμένος; Δυστυχισμένος; Ίσως. Χαμένος συνειδητά στο δικό του κόσμο ή αποστροφή στον κόσμο των υπολοίπων; Κανείς δεν ξέρει. Αφήνει την εντύπωση ότι έχει μάθε να ζει μπροστά σε ψυχρούς αμείλικτους τοίχους σ' ένα δωμάτιο ένα επί ένα. Χωρίς ορίζοντα. Χωρίς παράθυρο. Χωρίς οξυγόνο. Κάποιοι του το έχουν κλέψει κι εκείνος υπομένει το βάσανο αγόγγυστα, καρτερικά.

Την μια μονότονην ημέραν άλλη

μονότονη, απαράλλακτη ακολουθεί. Θα γίνουν

τα ίδια πράγματα, θα ξαναγίνουν πάλι

η όμοιες στιγμές μας βρίσκουνε και μας αφίνουν.

Μήνας περνά και φέρνει άλλον μήνα.

Αυτά που έρχονται κανείς εύκολα τα εικάζει

είναι τα χθεσινά τα βαρετά εκείνα.

Και καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μη μοιάζει.

(Μονοτονία Κ.Π. Καβάφης)