Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Η αμφιβολία στις σχέσεις με τους εταίρους και το νεφελώδες τοπίο αναφορικά με την προηγούμενη απόφαση του Eurogroup συνεχίζονται αδιάκοπα, προκαλώντας ασφυξία στην αγορά και στασιμότητα στην επενδυτική δραστηριότητα. Οι θεαματικές αλλαγές στην οικονομία που έχουν μετατραπεί σε επιμέρους μεταρρυθμίσεις -και αυτές υπό τη διαρκή εποπτεία των δανειστών δημιουργούν συνεχείς απορίες για το μέλλον της χώρας και τις υποσχόμενες βαθιές καινοτόμες αλλαγές. Τη στιγμή που το κάθε μέτρο ανακούφισης διαδέχεται η απειλή των Βρυξελλών και του Βερολίνου, την ώρα που κάθε κίνηση προς όφελος των αδύναμων οικονομικά στρωμάτων ερμηνεύεται ως παραβίαση της συμφωνίας, αυτό που γίνεται στην ουσία δεν είναι κάποια θεαματική αλλαγή των δεδομένων, παρά απλώς ένα crash - test μεταξύ Βαρουφάκη, Σόιμπλε, Ντάιζελμπλουμ και λοιπών εμπλεκομένων στο ελληνικό δράμα.

Οι αξιωματούχοι των Βρυξελλών και του Βερολίνου γίνονται οι καθημερινοί κριτές της εθνικής διακυβέρνησης και στην πράξη εφαρμόζεται απλά το δόγμα της λιτότητας, που έχει θέσει σε μεγάλη δοκιμασία ολόκληρη την Ευρώπη. Στο μικροσκόπιο των εταίρων λοιπόν, κάθε κίνηση της κυβέρνησης, που με τη σειρά της εναρμονίζεται στο τέλος με τις αυστηρές κοινοτικές οδηγίες, αφήνοντας στις επιμέρους συνεντεύξεις των στελεχών της κυβέρνησης τη συγκρουσιακή εμμονή. Τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, δεν ενδιαφέρει τόσο η παρέλευση του τετραμήνου, όσο η καθημερινή νίκη στα σημεία μετά τις αλλεπάλληλες δηλώσεις του Γιάννη Βαρουφάκη και των ευρωπαίων ομολόγων του. Αν βέβαια, ισχύει ότι η νίκη αυτή κατακτάται βήμα-βήμα, έχει καλώς. Αν, όμως, όλα γίνονται για την ασύμμετρη λεκτική κυριαρχία και η ουσία βρίσκεται αλλού, τότε μάταιος κόπος. Οι ψηφοφόροι που επέλεξαν τον ΣΥΡΙΖΑ στις 25 Γενάρη δεν περιμένουν τη λεκτική αντιπαράθεση παρά την ουσία στις διαπραγματεύσεις και πάνω απ' όλα τις καθολικές μεταρρυθμίσεις. Η λίστα, τώρα των μεταρρυθμίσεων, που ξεσκονίζουν οι εταίροι, δεν αποτελούσε επουδενί όνειρο των ψηφοφόρων αυτών, που αξίωναν εδώ και τώρα δραστικές αλλαγές. Έτσι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ κινδυνεύει σύντομα να βρεθεί με την πλάτη στον τοίχο, αλλά πάνω απ' όλα να κατηγορηθεί ότι εντός ενός μηνός αθέτησε τις υποσχέσεις. Δεν ήταν το ζητούμενο η συμβιβαστική πρόταση, ούτε οι διαφορετικές ερμηνείες των συμμετεχόντων στο Eurogroup. Η επιθετική πολιτική, πάλι, αν και δεν συνιστάται, εντούτοις δεν πρέπει να μπαίνει στο περιθώριο μπροστά στον φόβο του Grexit ή την επιστροφή στη δραχμή. Η κυβέρνηση δείχνει να φοβάται την ευθεία σύγκρουση με τους δανειστές και οι πολλές συνεντεύξεις Βαρουφάκη φαντάζουν περισσότερο δικαιολογία για την τακτική της υποχώρησης. Θα πει, όμως, κάποιος: μα πώς βγαίνουν τέτοια συμπεράσματα από τόσο νωρίς; Πολύ απλά, εξάγονται από τα αποτελέσματα των κρίσιμων αποφάσεων στις Βρυξέλλες αλλά και από τον συνεχή ασφυκτικό έλεγχο των δανειστών, που αμφισβητούν ευθέως ότι δεν υπάρχει πλέον τρόικα. Δεν λέω, τακτική είναι και αυτή, για να μην ξεσηκωθούν Πορτογάλοι και Ισπανοί. Όμως, σε κάθε περίπτωση, οι εταίροι το βλέπουν αλλιώς. Και αν σε τελική ανάλυση, έχουμε επικρατήσει στα σημεία, γιατί τους παρακαλάμε κάθε φορά; Πώς και με ποια αφορμή δηλώνουμε περίτρανα πως θα τηρήσουμε τα συμφωνηθέντα εντός του τετραμήνου και βάσει ποιου σχεδίου βαδίζουμε προς το τέλος του, ζητώντας εκ νέου ρευστό; Οι απορίες είναι πολλές για την ασκούμενη πολιτική, αλλά και τα βήματα οπισθοχώρησης εξίσου πολυσύνθετα. Βήματα που προκαλούν εύλογα ερωτήματα. Αγωνιούν οι πολίτες και αναρωτιούνται ταυτόχρονα αν οι επιμέρους μικρές αλλαγές μπορούν να ανακουφίσουν τον κοινωνικό ιστό και να βάλουν τη χώρα σε αναπτυξιακή πορεία. Για μεταρρυθμίσεις έκανε λόγο ο Αλέξης Τσίπρας πριν από ενάμιση μήνα ή για θεματικές ανατροπές της ως τώρα ασκούμενης μνημονιακής πολιτικής; Για διαπραγματευτικές τακτικές ή κατά μέτωπο αντιπαράθεση εντός της ευρωζώνης; Μάλλον το δεύτερο. Στο μόνο που έμεινε συνεπής ως τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι πως όλες οι διαπραγματεύσεις γίνονται εντός της ευρωζώνης. Κατά τα άλλα και υποχωρήσεις έχουν γίνει ήδη και επιθετική πολιτική δεν έχει λάβει χώρα. Εύλογα, λοιπόν, οι απορίες για το μέλλον είναι πολλές. Αλλά πάνω απ' όλα, η ανησυχία μεγαλώνει γύρω από το τι θα γίνει μετά το πέρας του τετραμήνου. Και όλα αυτά σε συνδυασμό με την επενδυτική στασιμότητα και την ανεργία στα ύψη. Με τα επιδόματα πείνας να συνεχίζονται και τις στρατιές ανέργων απόρροια της μνημονιακής πολιτικής, να μην μειώνονται. Θα μου πείτε, όλα θα αλλάξουν μέσα σε ένα μήνα; Αντερώτηση: έτσι θα προχωρά η χώρα, με συνεχή ασφυκτικό έλεγχο, με μεταρρυθμίσεις που θα ξεσκονίζονται από τους εταίρους και όσες δεν τους κάνουν θα τις παίρνουμε πίσω; Μακάρι οι απορίες να βρουν την κατάλληλα απάντηση. Και μετά από 6 χρόνια λιτότητας, να δει η χώρα φως. Το τετράμηνο δεν θα αργήσει να περάσει. Κοντός ψαλμός αλληλούια.