Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Έχω την εντύπωση ότι οι πολίτες έχουν μάλλον μπερδευτεί μετά τη συμφωνία του Eurogroup για τετράμηνη παράταση. Από τη μια η γερμανική συντηρητική ηγεσία, που όχι μόνο δεν μένει στα συμφωνηθέντα, αλλά περνά στην αντεπίθεση αξιώνοντας την ονομασία της συμφωνίας εκ νέου ως μνημόνιο και από την άλλη η κυβέρνηση και προσωπικά ο υπουργός Οικονομικών, να μιλά για εξόφληση των χρεών και για δέσμευση της ελληνικής κυβέρνησης απέναντι στους εταίρους, προσθέτοντας παράλληλα με στόμφο ότι η λέξη μνημόνιο είναι εκ των ουκ άνευ.

Προς το παρόν οι ήδη υπάρχουσες ιδιωτικοποιήσεις δεν αγγίζονται, τα δε μέτρα ανακούφισης είναι προσεκτικά, για να μην προκαλούν τους δανειστές. Το μπέρδεμα μάλιστα, μεγαλώνει, όταν διαρρέουν σενάρια για χρεοκοπία εντός του Μαρτίου, εκπορευόμενα σαφώς από το Βερολίνο που εκβιάζει ασταμάτητα, για να βγαίνει την άλλη μέρα κάποιος από την κυβέρνηση να δηλώνει πως παραμένουμε πιστοί στις δεσμεύσεις μας. Δύσκολο να καταλάβει κανείς μετά τον πόλεμο των εκατέρωθεν ανακοινώσεων, τι διαμείβεται τελικά μεταξύ Αθηνών και Βερολίνου και πού αποσκοπούν παρόμοιες δηλώσεις, πέραν του εντυπωσιασμού. Από ένα σημείο και μετά όμως, τα πράγματα σοβαρεύουν, η δε αγορά γίνεται ασανσέρ λόγω της παρατεταμένης αστάθειας. Οι πολίτες, άραγε, μπορούν να αισθάνονται ασφαλείς; Διανύουμε αισίως τον πέμπτο χρόνο της κρίσης και πολλοί είχαν υποσχεθεί ήδη από το 2011 ότι θα βγούμε στις αγορές. Αποτέλεσμα μηδέν και μάλιστα ολοστρόγγυλο. Αυτή την παταγώδη αποτυχία των προηγούμενων κυβερνήσεων, έρχεται τώρα να την πλαισιώσει μια αντιφατική συμπεριφορά της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, που ναι μεν δεν έχει κλείσει ακόμη δίμηνο, αλλά κατόρθωσε να δημιουργήσει πολλά μέτωπα. Βέβαια, θα πουν από την κυβέρνηση, «αυτό έγινε γιατί ήρθαν σε σύγκρουση με τα μνημόνια». Δεκτό. Όμως, δεν θα υποστήριζε κάποιος με ευκολία ότι η σύγκρουση αυτή ήταν κατά μέτωπο. Λίγο από δω, λίγο από κει, οι κυβερνώντες έβαλαν νερό στο κρασί τους και κατά κάποιο τρόπο εναρμονίστηκαν με τις οδηγίες των εταίρων. Ο Βαρουφάκης λέει πως θα εκπληρωθούν οι υποχρεώσεις απέναντι στους δανειστές. Την ίδια στιγμή που άλλα μέλη της κυβέρνησης ούτε που θέλουν να ακούν για συμβιβασμούς, οι φωνές αντίστασης σε κυβερνητικό επίπεδο πότε ηχούν δυνατά και πότε τα λάβαρα κατεβαίνουν «για το καλό της χώρας». Οι πολίτες μπερδεύονται ολοένα και περισσότερο. Πάνω απ' όλα όμως, δεν ξέρουν να ερμηνεύσουν την κάθε μελετημένη κίνηση είτε του φορτσάτου Σόιμπλε, είτε του μάστορα στους ελιγμούς Βαρουφάκη. Αξιοθρήνητη την ίδια στιγμή είναι η κατάσταση στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, που περίπου ομολογούν την προηγούμενη υποταγή τους στα μνημόνια και δεν ξέρω με ποιο τρόπο θα μπορούσαν να δικαιολογήσουν την πολιτική της συνεχούς υποχώρησης. Η χρεοκοπία για τον Μάρτη έρχεται να αναταράξει περαιτέρω το εύθραυστο οικοδόμημα της μεταμνημονιακής Ελλάδας, που αρνούνται να αποδεχθούν οι εταίροι.

Η πολιτική της κυβέρνησης θα μπορούσε να ερμηνευθεί λοιπόν, με ένα βήμα μπροστά και δύο πίσω. Όσο δε περνά το τετράμηνο, οι συσχετισμοί θα αλλάζουν. Τι θα έχει όμως, αλλάξει μέχρι τότε στην Ελλάδα σε πραγματική βάση; Θα πέσει η ανεργία; Θα ανοίξουν δουλειές ή θα υπάρξει ένεση ρευστότητας; Τίποτε από αυτά μάλλον δεν θα συμβεί. Πρόκειται για μεσοδιάστημα περισυλλογής, πλάνων και δοκιμές τακτικών. Ρίχνουν άδεια όλοι, για να πιάσουν γεμάτα. Πειραματίζονται και μετρούν τις αντιδράσεις. Αυτό αφορά και τις δύο πλευρές και την Ελλάδα και τους δανειστές. Το τετράμηνο όμως, περνά και η αγωνία μεγαλώνει. Κάθε μέρα που τελειώνει με τόσες πολλές αντιφατικές ειδήσεις, απλά παρατείνει την αγωνία των πολιτών. Στο τέλος, το πιο πιθανό θα είναι να έχουμε μια επανάληψη του τελευταίου Eurogroup, χωρίς αυτή τη φορά κρυφή ατζέντα. Απλά και μόνο οι πολίτες θα αγοράζουν χρόνο για τα χρέη τους, μιμούμενοι την κυβέρνηση. Χρόνος, όμως, που κάποτε τελειώνει, αν δεν «μας τελειώσουν» νωρίτερα. Και εκεί που οι πολίτες θα ψάχνουν να ξεμπερδευτούν από τις αλλεπάλληλες εκατέρωθεν ανακοινώσεις, μία ωραία πρωία θα τους ανακοινωθεί πως όλα τελείωσαν. Με δεδομένο μάλιστα, ότι τέλος δεν σημαίνει πάντα μια αρχή.