Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Οι τακτικές, η αποφυγή εμποδίων και οι βαρυσήμαντες δηλώσεις συνεχίζονται τόσο από την πλευρά της ελληνικής κυβέρνησης, όσο και από την πλευρά των Γερμανών συντηρητικών, που αν μη τι άλλο επιδιώκουν την απόλυτη υποταγή της Ελλάδας, αλλά και όλων των άλλων χωρών που βρίσκονται προ των πυλών της όποιας αντίδρασης. Μπορούσε, όμως, να γίνει αλλιώς; Θα το δούμε στη συνέχεια. Βέβαια -για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους- μετά από την τελευταία έκτακτη σύγκλιση του Eurogroup, κάθε ημέρα που περνά ακούμε και μια διαφορετική ερμηνεία της εν λόγω απόφασης, με τον Βαρουφάκη και τον Σόιμπλε να επιδίδονται σε αλαλούμ αλληλοκατηγοριών, λες και η απόφαση αυτή δεν αφορά τους λαούς γιατί και ο γερμανικός λαός έχει ώτα και φορολογείται- παρά μόνον κάποιες λεπτομέρειες στα κιτάπια τους. Η μάχη αυτή εκτυλίσσεται μακριά από τον ανθρώπινο πόνο, τη φτώχεια και την εξαθλίωση και ας επιμένουν πως όλα γίνονται για την ανακούφιση των πολιτών. Και το λέω αυτό, γιατί δεν νοείται να μιλούν συνεχώς για το χρέος και την ανάπτυξη, μη ερωτώντας τους πολίτες με κάποιο τρόπο Γερμανούς και Έλληνες- για τη θεώρησή τους. Και όχι μόνο αυτό. Τα πολιτικά παιχνίδια αποκαλύπτονται στις δηλώσεις Τσίπρα, πως η ΝΔ και οι Γερμανοί συντηρητικοί πόνταραν στην αποτυχία της διαπραγμάτευσης, πως με κάθε τρόπο και μέσον καταβλήθηκε προσπάθεια υπονόμευσης της συμφωνίας. Ο Σαμαράς, βέβαια, δεν θα μπορούσε να απαντήσει κάτι άλλο πέρα από το ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός «πρέπει να ντρέπεται», δεν πείθει, όμως και αυτός πως είχε αγαθές προθέσεις.

Τα εν λόγω παιχνίδια πλαισιώνουν οι έριδες στο ίδιο το γερμανικό κοινοβούλιο, που βρίθει από διαφορετικές τοποθετήσεις αναφορικά με το Ελληνικό δράμα. Η Μέρκελ αντιμετωπίζει ισχυρές αντιδράσεις και στον συνασπισμό με το SPD, καθώς δεν είναι ίδια η θεώρησή της με τον αντικαγκελάριο Γκάμπριελ. Αν δε προσθέσει κανείς σε αυτό, το μέτωπο Γιούνκερ, που από καιρό επιθυμεί να οικοδομήσει μια διαφορετική Ευρώπη από αυτή που οραματίζεται η Μέρκελ, το παιχνίδι δεν είναι και τόσο εύκολο στη γερμανική πλευρά, εκεί όπου και αρνητικά σχόλια για τη γερμανίδα καγκελάριο υπάρχουν, αλλά και σοβαρές ενστάσεις για την ασκούμενη πολιτική απέναντι στην Ελλάδα, κάνουν την επιβίωση του CDU δύσκολη. Θα μπορούσε να προκύψει λέτε, ακόμη και κρίση στον κυβερνώντα συνασπισμό, μόνο με αιτία την Ελλάδα; Ασφαλώς και όχι. Μη νομίζετε όμως, ότι τα πράγματα για τη Μέρκελ είναι τόσο καλά. Έχει πολλά μέτωπα να αντιμετωπίσει, αλλά πάνω απ' όλα να δικαιολογήσει στον ίδιο τον γερμανικό λαό τη συνέχιση της πολιτικής λιτότητας. Αφήστε στην άκρη τα γραφικά δημοσιεύματα τύπου «Bild», που στηλιτεύθηκαν ακόμη και μέσα στο γερμανικό κοινοβούλιο. Δέστε τις έγκυρες αναλύσεις της «Zeit», του «Spiegel», του «Srern» και πολλών άλλων. Εκεί δεν θα δείτε μόνο κριτική, αλλά και ισχυρές διαφωνίες με την ως τώρα ασκούμενη πολιτική. Η Γερμανία λοιπόν, δεν βρίσκεται σε πλήρη εσωτερική σύμπνοια τουναντίον οι αψιμαχίες είναι πολλές.

Αλλά και στην Ελλάδα, σιγά σιγά τα μουρμουρητά πληθαίνουν για την πολιτική ΣΥΡΙΖΑ και τη μέχρι τώρα στάση του στις διαπραγματεύσεις. Αφήνοντας έξω τις όποιες κατηγορίες περί «μετονομασίας του μνημονίου» και των άλλων παλληκαρισμών εκ δεξιών και αριστερών (λες και τα άλλα κόμματα του ελληνικού κοινοβουλίου θα έκαναν επανάσταση εκ των εδράνων...), βάζοντας στην άκρη τις όποιες ρεφορμιστικές τσιρίδες, ένα διαφαίνεται καθαρά, πως τα κόμματα της αστικής δημοκρατίας επαναλαμβάνουν για πολλοστή φορά τις προθέσεις τους.

Αυτό που και ο τελευταίος πολίτης βλέπει, είναι πως τα παζάρια για τα ψίχουλα είναι αυτά που στην κυριολεξία κρίνονται την τελευταία στιγμή. Και όλοι τους έχουν το θράσος να αποκαλούν τη στάση τους ως «περήφανη πατριωτική νίκη». Οι δανειστές, από την άλλη, πανηγυρίζουν γιατί εγκλώβισαν για μια ακόμη φορά την Ελλάδα και θα αλωνίζουν επί μακρόν, η δε ελληνική κυβέρνηση γιατί «τέλειωσε» το μνημόνιο. Τα  υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης για τους δικούς τους λόγους, ότι δικαιώθηκαν πανηγυρικά. Το ζητούμενο πάντως, επετεύχθη: με τον ένα ή τον άλλο τρόπο οι πολίτες θα πληρώσουν με την αγωνία τους μέχρι τον Ιούνη. Γιατί μέχρι τότε, όχι απλά δηλώσεις θα γίνουν, όχι η ρευστότητα δεν θα αποκατασταθεί, αλλά νέα σχέδια θα καταστρωθούν μετά την πρόσκαιρη παράταση.

Και αναρωτιέται κανείς: Και μετά; Αυτός που θα πει την τελευταία λέξη μετά τον πόλεμο ανακοινώσεων μέχρι τον Ιούνη θα έχει κερδίσει το στοίχημα. Αυτός που θα σωπάσει, απλά θα συνεχίσει να κυβερνά από το υπουργικό του πόστο. Για τον δε λαό, η διακαιλογία θα είναι έτοιμη: «δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς»!