Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Τα φαινόμενα της μαζικής έκπτωσης δημοκρατικών ιδεών και του ενστερνισμού πεποιθήσεων μελανών εποχών, των πιο ειδεχθών και αποτρόπαιων, έρχονται ξανά στο προσκήνιο υπό το κράτος και την ανοχή ολοένα και περισσότερων κυβερνήσεων, που με ξενόφοβες πολιτικές στρώνουν το έδαφος στους νέους θεωρητικούς εκτελεστές της ακροδεξιάς, που εκκολάπτονται στην Ευρώπη - φρούριο για την μετανάστευση και φόβητρο για τους «αλλόδοξους», την κατά τα άλλα πολυπολιτισμική Ευρώπη. Είναι οι εποχές που τρέφουν τα  μυαλά κατευθυνόμενων μελών προς την κατεύθυνση του νέου μελανοχιτώνα της Ευρώπης, με τη ρατσιστική ανοχή και παραλήρημα των κάθε λογής ακροδεξιών ή νεοναζιστικών οργανώσεων. Το φαινόμενο είναι ορατό και στην Ελλάδα, την επικινδυνότητα του οποίου ο πολιτικός κόσμος γνωρίζει τα τελευταία χρόνια.

Εξάλλου, πώς θα μπορούσε να μην γίνει αυτό, όταν το ίδιο το σύστημα μπολιάζει την ακροδεξιά με ποικίλα φοβικά, εθνικιστικά, και αντιμεταναστευτικά μηνύματα; «Όταν αποφασίσεις να χτυπήσεις, είναι καλύτερο να σκοτώσεις πολύ περισσότερους από αρκετούς, ειδάλλως διατρέχεις τον κίνδυνο να περιορίσεις τον επιθυμητό ιδεολογικό αντίκτυπο του πλήγματος», ανέφερε πριν από καιρό με παρρησία ο δράστης του διπλού φονικού στη Νορβηγία, επιτιθέμενος στην ισλαμική αποικιοκρατία, τον εξισλαμισμό της δυτικής Ευρώπης και την άνοδο του πολιτιστικού μαρξισμού/ της πολυπολιτισμικότητας. Είναι η πρώτη φορά άραγε, που νοσταλγοί ανάλογων περιστατικών του πρώτου και δευτέρου παγκοσμίου πολέμου δράττονται της ευκαιρίας και εκδηλώνουν στην πράξη χωρίς περιστροφές τα ιδεολογικά τους πονήματα, συνοδευόμενα από πράξεις μαζικού αφανισμού στο όνομα του νέου ευρωπαϊκού σκοταδιστικού υπερεθνικισμού; Όχι φυσικά. Οι παλαιότεροι θα πρέπει να θυμούνται τις τυφλές βομβιστικές ενέργειες των αρχών της δεκαετίας του '80 στην Ιταλία από οργανωμένους ακροδεξιούς πυρήνες, με θύματα αθώους πολίτες και αθρόα συμμετοχή των ιταλικών μυστικών υπηρεσιών. Η περίπτωση της Νορβηγίας ξύπνησε  απλά σκοτεινές μνήμες. Στο βιβλίο του Πιερ Μιλζά «Οι μελανοχιτώνες της Ευρώπης» (2002) επισημαίνονται πολλά για την άνοδο της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη και ό,τι αυτό συνεπάγεται. «Η μετανάστευση, σε συνδυασμό με τα θέματα ανασφάλειας και ανεργίας, βρίσκεται στο κέντρο της εκλογικής επιχειρηματολογίας της εθνικολαϊκιστικής δεξιάς και όλα δείχνουν ότι μπορεί να έχει απήχηση στους πληθυσμούς που πλήττονται μετωπικά από τις συνέπειες της παγκοσμιοποίησης, της αποβιομηχάνισης και της αποδιοργάνωσης του κοινωνικού ιστού της πόλης. Η θεματολογία σχετικά με την απειλούμενη από την «ξένη εισβολή», τους «εσωτερικούς εχθρούς» και τον «άπατρι καπιταλισμό» εθνική ταυτότητα, είναι ο δίαυλος μέσω του οποίου θα περάσει στο τμήμα του κοινωνικού σώματος, που είναι το πιο ευαίσθητο σε αυτό το πρόβλημα. Οργανωμένοι «μελανοχίτωνες», «φαιοχίτωνες» ή «πρασινοχίτωνες» υπάρχουν παντού σε όλη την Ευρώπη, Ανατολική και Δυτική, που μηρυκάζουν και αναπαράγουν από γενιά σε γενιά, εξήντα χρόνια τώρα τις εγκληματικές έμμονες ιδέες τους. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος όμως, προέρχεται από αυτούς που αποφάσισαν να προχωρήσουν με καλυμμένο πρόσωπο όπως τους είχαν προτρέψει οι θεωρητικοί της «Νέας Δεξιάς»- για να καταλάβουν το πεδίο της «μεταπολιτικής», ώστε να πάρουν την εξουσία μέσα στα κεφάλια πριν την πάρουν μέσω της κάλπης». Προφητικά τα λόγια του καθηγητή της σύγχρονης Ιστορίας στο Ινστιτούτο Πολιτικών μελετών του Παρισιού, που αφιέρωσε το ουσιαστικό μέρος των εργασιών του στο φασισμό και τον ναζισμό. O 32χρονος Αντερς Μπέρινγκ Μπρέιβικ, δράστης ενός εκ των χειρότερων φονικών που έχει γνωρίσει η σύγχρονη Ευρώπη, κάνοντας τους απαραίτητους συνειρμούς και παραλληλισμούς με το μπόλιασμα των ακροδεξιών πεποιθήσεων και της κατάληξής τους, τόνισε με έμφαση: «Οι πράξεις μου ήταν απεχθείς, αλλά απαραίτητες!» Πόσο επίκαιρα είναι τα μηνύματα για έναν ακραιφνή ρατσισμό και ξενοφοβία, που οπλίζει τα χέρια ενός νέου που θεωρεί ότι είναι ο αγγελιοφόρος της καταπολέμησης της πολυπολιτισμικότητας στη χώρα του και την Ευρώπη; Τα λόγια είναι πολλάκις περιττά. Σε ανάλογες περιπτώσεις μαζικών δολοφονιών, οι κυβερνήσεις σιωπούν ενοχικά και οι νοσταλγοί των κάθε λογής Γκούλαγκ τρίβουν τα χέρια τους από ικανοποίηση. Κανείς δεν κοιτά, ούτε και νοιάζεται για το ανοιχτό παράθυρο που διευκολύνει τη διείσδυση των ρατσιστικών και ξενοφοβικών ιδεών, στις χώρες όπου η πολυπολιτισμικότητα αποτελεί για πολύ κόσμο στοιχείο πολιτισμού. Κανείς δεν κλείνει την είσοδο στους κάθε λογής εντολείς παρόμοιων πράξεων που φορούν τον προστατευτικό μανδύα της νεο-δεξιάς, όπως έχει ήδη γίνει εδώ και κάποια χρόνια στην Ελλάδα.

Προτεραιότητα λοιπόν, ας δοθεί στο να εντοπιστούν εκείνοι που πραγματικά στρώνουν το έδαφος, καλυπτόμενοι πίσω από την όποια θεώρηση περί «εθνικής καθαρότητας» και ανοίγοντας τους ασκούς του Αιόλου για τη μοδάτη εμφάνιση νεοφασιστών. Αυτοί που μετά τα όποια εγκλήματα ρατσιστικού μίσους, αλαλάζουν πως δεν φταίνε σε τίποτε που είναι εθνικιστές, όταν το ίδιο το σύστημα και τα πλοκάμια του, τους έδωσε βήμα.