Του Φίλιππου Ζάχαρη ( filippos.zaharis@yahoo.gr)

Θετικό, όπως διάβασα, κρίνει το αποτέλεσμα του Eurogroup η κυβέρνηση, καθώς σύμφωνα με κυβερνητικές πηγές, η διαδικασία για την εφαρμογή της απόφασης του Eurogroup της 20ης Φεβρουαρίου ήδη ξεκινά. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Γ. Σακελλαρίδης, δηλώνει  πάντως, πως η τρόικα όπως τη γνωρίσαμε αποτελεί παρελθόν.

Και διερωτώμαι ευλόγως: θα έχουμε εφεξής κάποια «καλή» τρόικα; Εδώ στον ΣΥΡΙΖΑ πριν τις εκλογές γινόταν στην κυριολεξία πανδαιμόνιο ακόμη και στην προφορά της λέξης «τρόικα», τώρα πώς άλλαξαν αίφνης τα δεδομένα; Ποια νέα τρόικα θα γνωρίσουμε; Πώς και με ποια πειστικά επιχειρήματα θα πείσουν τους ψηφοφόρους τους ότι υπάρχει και «καλή» τρόικα; Οι απορίες δεν απαντώνται πάντοτε. Συχνά τα τερτίπια του λόγου κάνουν τα μαγικά τους, ενώ τα λεκτικά ατοπήματα δεν απουσιάζουν. Από την πλευρά του, πάντως, ο Γερμανός τσάρος της Οικονομίας Σόιμπλε, δεν παύει να επιμένει πως πρέπει να υπάρξει άμεση υποχώρηση στα ελληνικά αιτήματα και τις αξιώσεις από τους εταίρους, δηλώνοντας χαρακτηριστικά πως η Ελλάδα πρέπει να συνομιλήσει με τους θεσμούς, για να εγγυηθεί ότι το μνημόνιο κατανόησης εκπληρώνεται. Λίγο ασαφής αυτή η δήλωση, βέβαια, και ειδικά η προσθήκη που αναφέρεται στο ότι μόνο όταν εκπληρωθεί αυτός ο όρος, υπάρχει μια πιθανότητα για εκταμίευση από το πρόγραμμα. Είμαστε συνηθισμένοι βέβαια, σε παρόμοιες δηλώσεις του γερμανού τσάρου, που κάθε φορά προσπαθεί να εντυπωσιάσει ολοένα και περισσότερο.

Η απορία μου όμως, παραμένει: Ποια τρόικα έχει καλό πρόσωπο και πότε θα τη δούμε ξανά; Θα πει κάποιος: «μια λέξη είναι και αυτή, δεν έχει και τόση σημασία...». Λάθος. Έχει και παραέχει σημασία, ειδικά όταν συνδυάζεται και με αμέτρητες προεκλογικές ρήσεις για αντιμνημόνια και εκδίωξη της τρόικας. Πρέπει να είναι αρκετά προσεκτικοί στην κυβέρνηση, όταν αναφέρονται στον τρόπο ελέγχου των μεταρρυθμίσεων, στο πώς και με ποιους θα συναλλάσσεται σε ότι αφορά την αξιολόγησή τους. Η λέξη «τρόικα» βασανίζει την ελληνική κοινωνία εδώ και έξι τουλάχιστον χρόνια, οι δε πολίτες αδημονούν για την αποχώρησή της. Πώς θα ηχήσει άραγε, στα αυτιά τους το άκουσμα περί νέας «καλής» τρόικας, όχι σαν αυτή που γνωρίσαμε; Και τελικά, με ποιο τρόπο θα ελέγχονται οι ελληνικές κινήσεις στη σκακιέρα της ευρωζώνης; Εκτός και αν γίνει πράξη και κάποιο νέο «καλό» αυτή τη φορά μνημόνιο, με άλλο προφίλ. Θα πρέπει στην Ελλάδα κάποια στιγμή να προσέχουμε τις λέξεις και τη σημασία τους. Βέβαια, για να μην τα ισοπεδώνουμε όλα, είναι γεγονός ότι το τελευταίο διάστημα δίδεται μια κρίσιμη πολυεπίπεδη μάχη στο Eurogroup, μια μάχη σε όλα τα μέτωπα και με σκληρούς όρους. Η έκβαση της μάχης αυτής δεν θα μπορούσε εκ των προτέρων να προβλεφθεί, ειδικά όταν απέναντι στις ελληνικές αξιώσεις παρατάσσονται αναφανδόν όλες σχεδόν οι χώρες της ευρωζώνης. Η μάχη, όμως, αυτή, ήταν γνωστό από πριν ότι θα είναι άνιση και αγωνιώδης.

Κανείς δεν μπορεί να δεχθεί υπαναχωρήσεις σε βάρος της προεκλογικής προπαγάνδας του τύπου «θα διώξουμε την τρόικα, θα σχίσουμε τα μνημόνια, θα καταργήσουμε τις ιδιωτικοποιήσεις» κλπ. Πρέπει να είναι κανείς πολύ αφελής να πιστεύει ότι η παραμονή στην ευρωζώνη θα γινόταν χωρίς κόστος, αλλά πάνω απ' όλα χωρίς σαγηνευτικές μεταρρυθμίσεις προς τους ευρωπαίους εταίρους. Ας μην αγανακτεί κανείς λοιπόν, που ακούγονται τα περί αλλαγής της κακής τρόικας σε καλές «τεχνικές υπηρεσίες» των Βρυξελλών, ή τη μετατροπή του κάκιστου μνημονίου σε «συμφωνία επί των αρχών» μετά από το εκάστοτε Eurogroup. Οι αλλαγές στην πολιτική πορεία μετά την ανάληψη της εξουσίας από τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν συνοδεύτηκαν ούτε από επαναστατικές αλλαγές, ούτε από θαύματα εν μία νυχτί. Και δεν υποδύομαι τον άχαρο ρόλο του όποιου δογματικού ΚΚΕ ή άλλου αντιπολιτευτικού κόμματος που παραμονεύει στη γωνιά. Απλά σκέφτομαι πόσο δύσκολη είναι η ισορροπία ανάμεσα στην υπόσχεση και την υλοποίησή της. Πόσο δύσκολο είναι να μην τάζεις και να θες να επικρατήσεις στην προεκλογική μάχη. Ως εκ τούτου, λοιπόν, οι λεκτικές παραβάσεις και οι υπερβολές είναι στο πρόγραμμα. Περιορίζομαι εκ του σύνεγγυς, στη μη ήσσονος σημασίας ρήση περί διαφορετικής τρόικας ή μνημονίου. Ποιος τα λέει αυτά; Οι ίδιοι οι κυβερνώντες με άλλα λόγια. Η πορεία θα είναι δύσβατη. Ο δρόμος μέχρι το πέρας της λήξης του τετράμηνου ανώμαλος και χωρίς την παραμικρή στρώση από ροδοπέταλα. Εκτός και αν στην κυβέρνηση εξακολουθούν να πανηγυρίζουν για τις λεκτικές εκφραστικές μετατροπές στα κείμενα και τις συμφωνίες. Που, όμως, δεν αλλάζουν στο παραμικρό την ουσία. Ας εξηγούν καλύτερα πού και πώς άλλαξαν άρδην τα δεδομένα. Σπιθαμή προς σπιθαμή, λέξη προς λέξη, όπως ο περιορισμένος χρόνος που μας δίνουν.