Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Η νέα ελληνική κυβέρνηση τεστάρει την Ευρώπη και μετρά προσεκτικά τις αντιδράσεις των ευρωπαίων εταίρων, μετά την προσπάθεια διεθνοποίησης του ελληνικού προβλήματος. Οι αντιδράσεις μέχρι στιγμής είναι πολλές και συνεχίζουν να έρχονται καθημερινά, παρά το γεγονός ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ πολλές φορές προεκλογικά είχε κάνει σαφές στους ευρωπαίους ηγέτες ότι όταν έλθει στην εξουσία, θα αλλάξει πολιτική και θα προτείνει νέα σχέδια εξόδου από την κρίση.

Και μέσα σε όλες τις θετικές και αρνητικές αντιδράσεις, μια βαρυσήμαντη δήλωση του Μπάρακ Ομπάμα πάσα στην τωρινή κυβέρνηση, έδειξε τις προθέσεις των Αμερικανών ότι δεν πρόκειται να δεχθούν σε καμία περίπτωση άλλες φιλοφρονήσεις από την Ελλάδα προς την Ρωσία, και για τον λόγο αυτό προσπαθούν να καλοπιάσουν την κυβέρνηση με τις φιλολαϊκές δηλώσεις του Αμερικανού προέδρου.

Οι δηλώσεις περί τερματισμού της λιτότητας δεν έγιναν επειδή ξαφνικά ο Ομπάμα συμμερίζεται τα βάσανα του ελληνικού λαού, αλλά επειδή αφενός οι διεθνείς αγορές δεν αντέχουν άλλες αναταράξεις, αλλά και αφετέρου επειδή οι δηλώσεις Τσίπρα για αναστολή των κυρώσεων σε βάρος της Ρωσίας απασχόλησαν σοβαρά τον Αμερικανό πρόεδρο.

Και μπορεί ο Έλληνας πρωθυπουργός να αναζητήσει εντός της εβδομάδας συμμαχίες σε ευρωπαϊκό επίπεδο, οι Αμερικανοί, όμως, πασχίζουν τινι τρόπω να παραμείνουν οι βασικοί ρυθμιστές της ευρωπαϊκής κρίσης που συμπαρασύρει και την χώρα τους. Τίποτε λοιπόν, δεν λέγεται τυχαία, ούτε κάποια ακατάλληλη στιγμή. Όλα είναι επιμελώς προκαθορισμένα να ειπωθούν, όπως και οι συναντήσεις να γίνουν.

Είναι γεγονός ότι ακόμη και ακραίοι στην Ευρώπη, όπως ο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ ζητούν από τον Αλέξη Τσίπρα να αποδεχθεί και κάτι και να μην λέει σε όλα όχι. Τυχαίο νομίζετε είναι αυτό; Το παιχνίδι που παίζεται αυτή την στιγμή είναι για την διατήρηση ή μη της Γερμανίας στον ευρωπαϊκό θώκο και την προάσπιση των αμερικανικών συμφερόντων μπροστά στην από καιρό ρωσική επέλαση. Υπάρχουν και επιμέρους βέβαια, θέματα, όπως οι οικονομικές σφαίρες επιρροής, που πάντως στην Ευρώπη παρά το προαποφασισμένο πλάνο, δεν είναι και τόσο εύκολες για Αμερικανούς και Ρώσους. Και ο λόγος είναι ότι οι λαοί της Ευρώπης στην πλειοψηφία τους έχουν καταλάβει το παιχνίδι που παίζεται στις πλάτες τους, και την κερδοσκοπία που λαμβάνει χώρα εδώ και  έξι χρόνια.

Τα παζάρια λοιπόν, μετά τις συναντήσεις Τσίπρα με Ρέντσι, Ολάντ και Γιούνκερ θα αρχίσουν με τους Γερμανούς, που το συγκεκριμένο χρονικό σημείο δεν βρίσκονται και σε τόσο πλεονεκτική θέση. Και ο λόγος είναι ότι και στην Γερμανία υπάρχει εσωτερική πίεση προς την κυβέρνηση Μέρκελ να πάψει να εφαρμόζει την πολιτική λιτότητας, γιατί πολύ απλά και στην ίδια την χώρα θα υπάρξουν κάποια στιγμή σοβαρές αντιδράσεις. Το όλο πράγμα λοιπόν, πάει σε παραχωρήσεις και πίστωση χρόνου για Ελλάδα και άλλες αδύνατες οικονομικά χώρες, όχι τόσο για να επανέλθει η τρόικα που μάλλον μετά τις δηλώσεις πολλών  ευρωπαίων προεξάρχοντος του προέδρου της Κομισιόν που σε δήλωσή του στην γερμανική Handelsblatt εξαγγέλλει την κατάργησή της, αλλά για να αποφασίσουν οι χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί για το πώς θα κινηθούν εφεξής, έχοντας μπροστά τους ένα τόσο μεγάλο θέμα που αφορά την αμφισβήτηση της κυριαρχίας τους.

Το πρόβλημα λοιπόν, δεν είναι τόσο η νέα κυβέρνηση στην Ελλάδα, αλλά το κατά πόσο η ετυμηγορία του ελληνικού λαού στέκεται ως αφορμή για τις εξουσίες να κάνουν πίσω σε ότι αφορά την συνέχιση της λιτότητας. Είναι γεγονός ότι κάποια στιγμή η φούσκα της κρίσης θα έσκαγε με ό,τι αυτό θα σήμαινε για τις εξουσίες των χωρών - μελών της ευρωζώνης. Είναι επίσης, γεγονός, ότι αυτή η φούσκα που συνοδευόταν από ακατάσχετη κερδοσκοπία και ξεζούμισμα των λαών, θα ανάγκαζε την οποιαδήποτε κυβέρνηση -δεξιά ή αριστερή να προβεί σε σφοδρές διαμαρτυρίες. Αυτό φάνηκε πριν από λίγο καιρό στις συγκρούσεις κυβέρνησης τρόικας. Πόσο μάλλον τώρα, που ο Αλέξης Τσίπρας δεν θα μπορούσε να κάνει και αλλιώς μετά την απόφαση του ελληνικού λαού.

Με λίγα λόγια, για να μην μακρηγορώ: Από την μια, η αντίδραση των Ελλήνων και η λευκή επιταγή στην κυβέρνηση να στραφεί κατά της ασφυκτικής οικονομικής πολιτικής. Από την άλλη, η αιωρούμενη απειλή εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την υπόλοιπη Ευρώπη, συν το γεγονός ότι το παρατεταμένο ευρωπαϊκό πρόβλημα επηρεάζει έντονα την διεθνή ισορροπία και τους Αμερικανούς να φοβούνται ολοένα και περισσότερη οικονομική διείσδυση των Ρώσων, όλο αυτό το παζλ των αλυσιδωτών κρίσεων αναμένεται να κρίνει κατά μεγάλο ποσοστό την συνέχεια, αλλά και να καθορίσει τις εξελίξεις. Δεν τίθεται θέμα υπεραπλούστευσης ούτε συνωμοσιολογίας. Τα πράγματα είναι καθαρά. Τώρα δε που η κρίση έχει ξεπεράσει τα όρια, τα γεγονότα θα είναι αλλεπάλληλα. Θα συνέβαινε κάποια στιγμή αυτό γιατί πέρα από τα εξουσιαστικά πλάνα υπάρχουν και οι λαοί που αντιδρούν.