Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Οι συμφωνίες είναι για να αναιρούνται. Αυτό που δεν πρέπει να αλλάζει, είναι η στοχευμένη από την εξουσία θετική προοπτική για τον φτωχό κόσμο, γιατί χωρίς αυτόν δεν υπάρχει ή εκλείπει η εκμετάλλευση και όλα γυρίζουν μπούμερανγκ για τους πλουσίους. Έτσι, πετώντας και από ένα μικρό κομμάτι ψωμί, διορθώνοντας τους όρους του εκάστοτε μνημονίου και η φτώχεια διατηρείται μαζί με τις διακρίσεις και ο φτωχός, μαθημένος όπως είναι στα λίγα, το εκλαμβάνει ως θείο δώρο και τα αφεντικά έχουν το κεφάλι τους ήσυχο να συνεχίσουν τα παζάρια τους. Απλό και χωρίς πολλά - πολλά το εν λόγω σχέδιο έχει τεθεί σε εφαρμογή εδώ και δεκαετίες, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο. Οι εκάστοτε τραπεζίτες που συσκέπτονται πυρετωδώς, που φτάνουν δια των υπαλλήλων τους να σε ρωτούν γιατί θέλεις να σηκώσεις τα λεφτά σου, όλοι αυτοί συνωμοτούν για τον αυριανό σου εγκλωβισμό και απόγνωση που ελέγχουν ακόμη και αν έχεις φυλάξει ως κόρη οφθαλμού κάποιες οικονομίες για ώρα ανάγκης.

Όμως, το παιχνίδι είναι γνωστό: πρώτα οδηγούμε τη χώρα στην πτώχευση, έπειτα τη δανείζουμε για να ξεχρεώσει παλαιούς λογαριασμούς και στο τέλος της κόβουμε και τη χρηματοδότηση, για να αγοράσουμε σε είδος. Γνωστά από παλιά τα τερτίπια της παγκόσμιας οικονομικής ελίτ, σε Ανατολή και Δύση, από τότε που ο τεχνητός διαχωρισμός του ελεεινού καπιταλισμού είχε λεηλατήσει τα λαϊκά εισοδήματα, τότε που οι δήθεν κομμουνιστές της Ανατολής και οι ολιγάρχες της Δύσης καταρράκωναν από κοινού το εναπομείναν ηθικό των λαών. Αυτά τα τείχη νοσταλγούν σήμερα όλοι εκείνοι που κατά τον ίδιο τρόπο δημιουργούν συμμαχίες και νέα αφεντικά λόγω της κυκλοφορίας του χρήματος ή της πλουτοπαραγωγικής ευημερίας. Και νάσου οι πόλεμοι και οι πτωχεύσεις, να τα σκάνδαλα και η διαφθορά που προλειάνουν το έδαφος για τη νέα επιδρομή του ολοκληρωτισμού.

Για ποιο λόγο λοιπόν, οι απορίες για την άνοδο της ακροδεξιάς; Προς τι οι φωνασκίες για τα εγκλήματα των ακραίων ισλαμιστών; Έχουν προηγηθεί άλλοι που στην κυριολεξία διέλυσαν τα μουσουλμανικά κράτη και εξόπλισαν από παλιά τους υποτιθέμενους νέους εχθρούς της Δύσης. Όλους αυτούς τους εξέθρεψαν οι μυστικές υπηρεσίες των «πολιτισμένων», για να κάνουν τη βρώμικη δουλειά, όταν χρειαζόταν. Και τώρα βέβαια... αποκαλούνται εχθροί! Το ίδιο που έγινε στο Ιράκ, τη Συρία, τη Λιβύη και αλλού. Παντού εμφύλιες χρηματοδοτούμενες συρράξεις και στοχευμένες θρησκευτικές έριδες. Την ίδια στιγμή λοιπόν, στην Ευρώπη για να μην συμβεί κάτι ανάλογο και η υπόθεση ξεφύγει από τον έλεγχο, απλά αναιρούν τις συμφωνίες και από μνημόνια τα μετατρέπουν σε κάτι εφάμιλλο με  πρόταγμα την καταπολέμησης της λιτότητας, που άλλες κυβερνήσεις την εφαρμόζουν λεπτομερώς με την ανοχή των πολιτών και άλλες δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς και σύρονται σε διαπραγματεύσεις για κάτι καλύτερο, για ένα κομμάτι ψωμί.

Αυτή είναι η ιστορία που εκτυλίσσεται και αυτές τις ημέρες στο Eurogroup, για τη δήθεν αποκατάσταση της ομαλότητας στην Ελλάδα, μια χώρα που τη ρήμαξαν τα τελευταία δέκα χρόνια, αφενός οι ίδιοι οι καταναλωτές που έπεσαν στην παγίδα του πλαστικού χρήματος και αφετέρου οι εξουσίες που δημιούργησαν τεράστια νέα χρέη. Οι ευρωπαίοι εταίροι πάντως, πιστοί στο ραντεβού τους, επιμένουν μέχρι στιγμής σε σκληρή αντιμετώπιση της χώρας. Με την τιμωρία αυτή βέβαια, στοχεύουν στη συμμόρφωση και των άλλων φτωχών λαών, στην παύση της εγρήγορσης και την αποδοχή των όποιων πενιχρών πακέτων βοηθείας. Το σχέδιο είναι λίγο πολύ γνωστό, τα αποτελέσματα επίσης. Αυτό που δεν μπορεί κανείς να χωνέψει, είναι το πώς κάθε φορά και παρά το γεγονός ότι είναι προβλεπόμενες οι κινήσεις της οικονομικής ελίτ, στο τέλος οι συμβιβασμοί ικανοποιούν τον μέσο πολίτη. Συμβιβασμοί που από τη στιγμή που γίνονται, υποθηκεύουν για μια ακόμη φορά το μέλλον των γενεών. Με τη σκέψη πως, αφού στο τέλος δεν γινόταν αλλιώς, βάλαμε τα κεφάλια μέσα από νωρίς, με μόνο κέρδος ένα κομμάτι ψωμί.