Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Πραγματικά μια δύσκολη διαπραγμάτευση αυτή για το χρέος της Ελλάδας και την ελάφρυνση των οικονομικών βαρών για τους Έλληνες πολίτες. Παρά την κρυφή ατζέντα -όπως το έχω γράψει πολλές φορές- παρά τις υποσχέσεις για οριστική παύση της λιτότητας, είναι τόσες πολλές οι πιέσεις που ασκήθηκαν από τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε το τιμόνι της χώρας, που δεν θα περίμενε κανείς τίποτε περισσότερο και πιο αποτελεσματικό.

Ο λόγος ανήκει πλέον στους πολίτες, που γεμίζουν τις πλατείες στα συλλαλητήρια διαμαρτυρίας, όλους αυτούς που στενάζουν από την φτώχεια στις συνοικίες της παρακμής. Ο λόγος ούτως ή άλλως θα πρέπει να δοθεί στους πολίτες, καθώς αυτοί είναι που υφίστανται όλες τις παρενέργειες από τη μέχρι τώρα σκληρή φορολόγηση και τις περικοπές. Μια ανάσα ζητούν οι πολίτες, έναν τρόπο να αναπνεύσουν από τα χρόνια βάσανά τους. Και δεν είναι η πρώτη φορά που το ζητούν, ούτε η τελευταία.

Απέναντι στην άκαμπτη στάση των ευρωπαίων εταίρων που μετρούν κάθε ευρώ χωρίς να υπολογίζουν στο παραμικρό την δυστυχία, απέναντι σε ένα γιγάντιο σύμπλεγμα οικονομικών εξουσιών που διαρρηγνύει τον κοινωνικό ιστό, όλες αυτές οι διαμαρτυρίες στοχεύουν σε ένα πράγμα, να στείλουν ηχηρό μήνυμα στην διεθνή κοινότητα πως δεν πάει άλλο και πως από ένα σημείο και μετά, οι πολίτες είναι αυτοί που θα πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, καταργώντας στην πράξη τα εκάστοτε παζάρια.

Μήνυμα με πολλούς αποδέκτες είναι αυτό, με πρώτους και καλύτερους τους ηγέτες της ευρωζώνης, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ, που με τις αντιδράσεις τους προσπαθούν να εκφοβίσουν τους λαούς της Νότιας Ευρώπης, απειλώντας διαρκώς με διακοπή της χρηματοδότησης αν δεν ληφθούν μέτρα λιτότητας. Και δεν είναι μόνο η Ελλάδα που αντιμετωπίζει την εν λόγω επιθετικότητα, ούτε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που κανείς νοιώθει πολλές φορές ότι βρίσκεται εγκλωβισμένη ανάμεσα στις προεκλογικές της υποσχέσεις και τις αυστηρές προειδοποιήσεις του Βερολίνου και των Βρυξελλών. Είναι και οι άλλες χώρες, που ναι μεν έχουν αποδεχθεί μνημόνια, αλλά που τα ως τώρα στοιχεία δεν δείχνουν κάποια οικονομική καλυτέρευση.

Οι πολίτες που για πολλοστή φορά κατεβαίνουν στα πεζοδρόμια των ελληνικών και ευρωπαϊκών πόλεων, δεν στηρίζουν τόσο την προσπάθεια της ελληνικής κυβέρνησης, αλλά προειδοποιούν για τελευταία φορά πως δεν θα αντέξουν άλλο την σφιχτή οικονομική πολιτική και τα μέτρα που εκπορεύονται από τον κάθε στιλιζαρισμένο εκπρόσωπο της Κομισιόν και της ΕΚΤ. Για το δε ΔΝΤ, η ιστορία είναι λίγο-πολύ γνωστή και δεν χρειάζεται η κα Λανγκάρντ να υπενθυμίζει κάθε φορά το ρόλο του Ταμείου, με όλες αυτές τις κερδοσκοπικές επελάσεις προς τις υπερχρεωμένες χώρες.

Ο κόμπος έφτασε στο χτένι, λοιπόν και η συνεχής απομύζηση των λαών ξεπέρασε τα επιτρεπτά όρια. Όλοι πλέον γνωρίζουν πολύ καλά πως το τοκογλυφικό παιχνίδι διεξάγεται ανοιχτά και εις γνώσιν των λαών της Ευρώπης. Είναι δε τόσο προκλητικό το παιχνίδι αυτό, που τα παζάρια γίνονται για μερικό κούρεμα των επιτοκίων και ελαφρά μείωση παράταση αποπληρωμής και σε καμία περίπτωση για διαγραφή του χρέους, που είναι και το ζητούμενο για τους λαούς των φτωχών και υπερχρεωμένων χωρών της ευρωζώνης. Τα χρέη, όμως, αυτά ποιοι τα δημιούργησαν; Ποιοι είναι οι υπεύθυνοι της ραγδαίας ακρίβειας, αλλά και της υπέρμετρης φτώχειας στην Ελλάδα; Αυτά ας τα αναζητήσει κανείς τόσο στις προηγούμενες κυβερνήσεις, όσο και στις τοκογλυφικές παρεμβάσεις των ευρωπαίων εταίρων. 

Ένα είναι το μήνυμα: Τέλος στην παρατεταμένη εκμετάλλευση των λαών της Ευρώπης, τέλος στη λιτότητα αλλά και στα παζάρια και  τους ψευτοσυμβιβασμούς που στοχεύουν στην φίμωση του κόσμου και την  εναρμόνιση με την ακραία φτώχεια. Εξάλλου, το ζητούμενο δεν είναι να πλουτίσει ξανά η μεσοαστική τάξη και να επιβληθούν νέα μνημόνια, αλλά να υπάρξει κάποια ισορροπία στο επίπεδο ζωής, γιατί για καλυτέρευση ουδείς λόγος, όταν οι μισθοί πείνας και το όριο της φτώχειας έχουν προ πολλού χτυπήσει κόκκινο.

Τα μηνύματα, όμως, τα λαμβάνουν αυτοί που ενδιαφέρονται να ακούσουν και όχι αυτοί που ακολουθούν απλά τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Οι εξουσίες είναι ούτως ή άλλως για αυτό τον λόγο, για να παζαρεύουν τα «θέλω» του λαού και να μοιράζουν φρούδες ελπίδες για υποτιθέμενη έξοδο από την κρίση. Γιατί στην πραγματικότητα, η αλήθεια για τα χρέη κρύβεται στις πολιτικές που επενδύουν στον εικονικό πλουτισμό, στην συσσώρευση χρεών και την απομύζηση των χαμηλών οικονομικά στρωμάτων, για να διανέμεται ο πλούτος στα χέρια λίγων, όπως γινόταν πάντοτε. Εξού και το σύνθημα «οι λαοί πάνω από τα κέρδη», που ποτέ δεν έγινε πραγματικότητα, γιατί αυτή ακριβώς η παρατεταμένη κερδοσκοπία που εκπορεύεται από το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα συνεχίζεται όσο οι λαοί ανέχονται επιτήρηση και μνημόνια με τις ευλογίες των εθνικών τους κυβερνήσεων.