-Το πρωί της Κυριακής, στο Ναό του Αγ. Νικολάου, τελέστηκε επιμνημόσυνη δέηση υπέρ αναπαύσεως των Ελλήνων πεσόντων κατά τη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922.

-Ακολούθησε κατάθεση στεφάνων στο Άγαλμα της Μικρασιάτισσας Μάνας από εκπρόσωπο της Περιφέρειας Β. Αιγαίου, τον Διοικητή της 98 ΑΔΤΕ, από εκπρόσωπο του Δήμου Λέσβου, της Περιφερειακής Διεύθυνσης Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Β. Αιγαίου, την Ένωση Αποστράτων Αξιωματικών Στρατού, τους συνδέσμους Εφέδρων Αξιωματικών, Αποστράτων της Ελληνικής Αστυνομίας και τους Συλλόγους «Η Επάνω Σκάλα», Ελληνοαμερικανών Λέσβου «Mytilene Grace», Μικρασιατών Δημοτικής Ενότητας Καλλονής, Σκάλας Λουτρών, Μακεδόνων Λέσβου, Πελοποννησίων και Γυναικών Μόριας.

-Οι σύλλογοι ήταν εκείνοι που έδωσαν βροντερό «παρών» στην ημέρα μνήμης.

-Μετά το πέρας της επιμνημόσυνης δέησης και της αρτοκλασίας, ο πρόεδρος του Συλλόγου «Η Επάνω Σκάλα» Μ. Βενέτας, απόγονος ο ίδιος προσφύγων της Μικράς Ασίας, αναφέρθηκε στις πιο θλιβερές και μαύρες σελίδες της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.

-Λόγος λιτός, αλλά βαθιά ανθρώπινος και συναισθηματικός, αφού ήταν βιωματικός.

-Επισήμανε ότι τα αγάλματα, οι επιγραφές που βρίσκονται στη γύρω περιοχή της Επ. Σκάλας, μαρτυρούν, φωνάζουν και θυμίζουν την ιστορία, ακόμα και σ' εκείνους που θέλουν να την πετάξουν στον καιάδα της λήθης ή και να τη στρεβλώσουν.

-Το άγαλμα της Μικρασιάτισσας Μάνας που ήταν πρωτοβουλία του συλλόγου και εγκαινιάστηκε το '84, είναι μια απλή ένδειξη ευγνωμοσύνης, για τη μάνα που στήριξε την προσφυγική οικογένεια, ανέλαβε το βάρος της εγκατάστασης στις νέες πατρίδες.

-Μάνα με το λιτό της ένδυμα και δύο παιδιά στα χέρια, αγναντεύει την Ανατολή.

-Νοσταλγεί, πονά και θυμάται ό,τι άφησε πίσω της, στις αλησμόνητες πατρίδες.

-Το μπρούτζινο άγαλμα ύψους 2,5 μέτρων, φιλοτεχνημένο από την Αικ. Χαλεπά - Κατσάνου, στέκει και θα στέκει, για να θυμίζει τον πόνο του  διωγμού, της καταστροφικής μανίας του 1922,

-αλλά και των δυσκολιών που αντιμετώπισε την πρώτη κυρίως περίοδο της εγκατάστασής τους στην Ελλάδα και τα νησιά μας, όταν αποκαλούσαν τους άντρες της προσφυγιάς πρόσφιγγες και τις γυναίκες πρόστιγγες.