Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Σε αυτές τις εκλογές θα κερδίσει αυτός που όχι μόνο θα προσφέρει τα περισσότερα με προσεκτικό τρόπο λόγω περιορισμένων δυνατοτήτων, αλλά θα έχει πείσει ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού πως θα μπορέσει να κάνει το καλύτερο κάτω από αντίξοες συνθήκες, με συνεχή λιτότητα, και περικοπές που έχουν στοιχίσει πολύ στα νοικοκυριά.

Λίγο πολύ η φρασεολογία του τύπου «όλοι είναι ίδιοι» έχει περάσει πια στον κόσμο, παρά το γεγονός ότι η ελπίδα ανιχνεύεται από τους μεν στον ΣΥΡΙΖΑ και τις υποσχέσεις του για άρση των χαρατσιών, και από τους δε στην ΝΔ, επειδή τάχα η χώρα έχει μπει «σε καλό δρόμο», που δεν πρέπει επ' ουδενί να ανακοπεί. Οι επικριτές της όλης κατάστασης βέβαια, κρύβονται ακόμη στα σχετικά μεγάλα και συνήθως μη υπολογιζόμενα ποσοστά αποχής, καθώς δεν είναι και λίγοι εκείνοι που πιστεύουν πως ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ θα σώσει τον τόπο, αλλά ούτε και η ΝΔ δικαιούται να μιλά για ανάπτυξη, όταν τα πάντα στη χώρα έχουν ξεπουληθεί ή απλά ξεχαρβαλωθεί.

Οι πολίτες αυτοί που ζουν στις φτωχογειτονιές και δεν έχουν γίνει βορά των ακροδεξιών αντιλήψεων, βλέπουν το αύριο να μην αλλάζει και τη φτώχεια να εξελίσσεται από μέρα σε μέρα, επεκτεινόμενη σε όλους τους κοινωνικούς τομείς. Δεν πέφτουν θύματα της κομματικής ρητορικής, ούτε πιστεύουν πως με την ψήφο τους θα αλλάξουν κάτι και δη σε μια χώρα που έχει δεσμευτεί προ πολλού απέναντι στους δανειστές της.

Δεν ελπίζουν στο διαφορετικό αύριο μέσω μιας επιλογής ενός νέου ελπιδοφόρου κόμματος, ούτε επαφίενται στις δοξασίες για μια καινούργια πολιτική πραγματικότητα, όταν στην Ελλάδα αυτό που πρυτανεύει είναι το ατομικό συμφέρον, εξίσου το ίδιο όπως στην υπόλοιπη Ευρώπη. Δεν εντάσσονται σε κομματικούς μηχανισμούς λοιπόν, αυτοί οι πολίτες, αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι στερούνται πολιτικής παιδείας.

Το λάθος που κάνουν τα κόμματα είναι ότι θεωρούν αδιάφορους αυτούς τους πολίτες, με το επιχείρημα ότι τάχα αρέσκονται να βρίσκονται στο περιθώριο της πολιτικής ζωής, ενώ συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Και το να χάνει την ελπίδα του κάποιος δεν είναι και τόσο εύκολο, όταν έχει γαλουχηθεί και ανατραφεί πολιτικά, αλλά τα κόμματα του έφραξαν τον δρόμο με τις κατεστημένες νοοτροπίες τους.

Οι εκλογές λοιπόν, πλησιάζουν και οι προβλέψεις πληθαίνουν γιατί ακριβώς αυτό επιτάσσει η επικαιρότητα. Οι δημοσκοπήσεις διαδέχονται η μία την άλλη, οι ερωτήσεις για τον καλύτερο πρωθυπουργό σαρώνουν τα ερωτηματολόγια, κανείς, όμως, δεν ρωτά τους πολίτες για το αν πέρα από την πολιτική απήχηση, οι εκάστοτε μονομάχοι έχουν κάποιο κοινωνικό προφίλ που τους κάνει αρεστούς στη μάζα των  δυσαρεστημένων.

Κανένας δημοσκόπος δεν μπαίνει στον κόπο να ρωτήσει τα φτωχά κοινωνικά στρώματα για το αν ελπίζουν κάπου και σε ποιο ποσοστό, αν κάποιος από τους Τσίπρα, Σαμαρά έχει το προβάδισμα σε σχέση με το φιλολαϊκό προφίλ. Και μην μου πείτε βέβαια, ότι οι πολίτες αυτοί επαφίενται στις υποσχέσεις της ακροδεξιάς ούτε στα ρεφορμιστικά τσιτάτα του ΚΚΕ, γιατί αφενός η Χρυσή Αυγή ξεφουσκώνει ως «μόδα», και αφετέρου το ΚΚΕ φαντάζει παρελθοντικός εφιάλτης ή απομεινάρι του πάλαι ποτέ κραταιού κρατικού καπιταλισμού. Οι φτωχοί πολίτες δεν ακουμπούν τις προσδοκίες τους ούτε σε συνονθυλεύματα τύπου «Ποτάμι» που έχει χάσει εκ προοιμίου τον προσανατολισμό του ελέω «ανοιχτής συνεργασίας» με όλες τις κομματικές παρατάξεις προς όφελος τάχα του «γενικού καλού», κλείνοντας ταυτόχρονα το μάτι σε αριστερά και δεξιά σε ενδεχόμενη συμμετοχή του σε κυβέρνηση συνεργασίας και ταυτόχρονα κατηγορώντας τα προκειμένου να αποτινάξει τη ρετσινιά της όποιας «ουράς».

Οι επιλογές λοιπόν, της πλειοψηφίας των πολιτών που βρίσκονται σε δεινή οικονομική θέση, είναι να απέχουν από το εκλογικό παζάρι όχι στο όνομα της καταστροφολογίας, αλλά χάριν της αξιοπρέπειας ή του καθημερινού αγώνα προς το ζην με ψηλά το κεφάλι. Αν ψάξετε στις φτωχογειτονιές θα τους βρείτε με ευκολία, καθώς άλλοι δεν έχουν ρεύμα, άλλοι στερούνται θέρμανσης, και άλλοι είναι μακροχρόνια άνεργοι λόγω αυτού ακριβώς του δουλοκτητικού συστήματος, που εξαγοράζει συνειδήσεις και εργατικά χέρια για ένα κομμάτι ψωμί, κερδοσκοπώντας ασύστολα ακόμη και σε εποχές υποτιθέμενης γενικευμένης οικονομικής κρίσης.

Όμως και σε αυτές τις εκλογές, όπως προανέφερα, θα κερδίσει το κόμμα που θα τάξει τα περισσότερα, παρά το γεγονός ότι κανένα δεν αναλαμβάνει την ευθύνη να πει πως θα βρει στον κόσμο δουλειά και θα του ξανασυνδέσει το ρεύμα. Τους αρκεί και μόνο ότι θα πείσουν μια μερίδα των πολιτών ότι θα κάνουν κάτι περισσότερο. Και αυτό είναι το ζητούμενο για τα κόμματα εξουσίας. Να τάζουν κάτι προσεκτικά γιατί οι πολίτες έχουν ξυπνήσει και δεν ανέχονται άλλη κοροϊδία και όχι γιατί τα ίδια αυτά κόμματα δεν θα ήθελαν ευχαρίστως να υποσχεθούν περισσότερα κατά τη συνήθη προσφιλή τακτική.