Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@ yahoo.gr)

Πρόφτασαν για άλλη μια φορά τους πολίτες οι εξελίξεις αναφορικά με την εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας και το ενδεχόμενο εθνικών εκλογών, και καθώς φαίνεται χωρίς αυτοί να ρωτηθούν, δεν θα κάνουν τίποτε άλλο από το να παρακολουθήσουν τα αποτελέσματα των ψηφοφοριών στη Βουλή. Με ανά την ώρα σχεδόν μηνύματα από τους εταίρους και τις αγορές για το τι θα γίνει αν πάρει την εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ και ύμνους στην κυβέρνηση Σαμαρά που τα χάρισε όλα, οι εξελίξεις είναι ραγδαίες και προσπερνούν την ίδια την ψηφοφορία για την εκλογή Προέδρου. Το μεταπολιτευτικό σκηνικό της Ελλάδας σε πλήρη εξέλιξη.

Την ίδια στιγμή που τα ποσοστά ανεργίας καλπάζουν και η μισθωτή εργασία περνά μία από τις μεγαλύτερες κρίσεις εδώ και 30 χρόνια, ορισμένοι έχουν το θράσος και μιλούν ακόμη για προοπτική ανάπτυξης και φως στο τούνελ. Δεν έχει σημασία αν αυτοί προέρχονται από την κυβέρνηση ή την Αντιπολίτευση, δεν παίζει ρόλο αν αυτές οι εικασίες για μια «άλλη Ελλάδα» βαδίζουν ουσιαστικά στο κενό. Αυτό που καταλαβαίνει κανείς από όλα αυτά, είναι ότι η χώρα για μια ακόμη φορά μετατρέπεται σε σάκο του μποξ αναφορικά με την τύχη της ευρωζώνης.

Οι ευρωπαίοι εταίροι σαφώς και ανησυχούν για την πορεία της Ελλάδας, αφού από αυτή την πορεία εξαρτάται το μέλλον των ευρωπαϊκών οικονομιών και για αυτόν ακριβώς τον λόγο έχουν ενσκήψει με το αζημίωτο στην οικονομική ανόρθωσή της. Χωρίς να υπολογίζονται οι πολίτες στο παραμικρό, χωρίς να σχεδιάζεται κανένα πρόγραμμα για την ουσιαστική ανάπτυξη της χώρας και ως κέρδος να λανσάρεται η μη λήψη άλλων επώδυνων μέτρων, θεωρούν ότι η ανοχή των πολιτών θα διαρκέσει για πολύ καιρό ακόμη και οι αντιδράσεις θα μετριαστούν με την ενδεχόμενη αλλαγή κυβέρνησης.

Το έχω γράψει και παλιότερα: αν ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση δεν πάρει τα κατάλληλα μέτρα για να ανακουφίσει τις κοινωνικές τάξεις, αν υποκύψει που είναι πολύ πιθανό στις πιέσεις των εταίρων στο όνομα της σταθερότητας των ευρωπαϊκών αγορών, η Ελλάδα θα βρεθεί για μια ακόμη φορά στο μάτι του κυκλώνα σε ότι αφορά την κοινωνική αναταραχή. Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ βέβαια, παραδίδουν μια χώρα στο έλεος όχι μόνο των δανειστών (και είναι εντελώς προσχηματική η επιζητούμενη ανατροπή των συσχετισμών και των στατιστικών στοιχείων για την οικονομία) αλλά σε κατάσταση πολιορκίας από το διεθνές τραπεζικό κατεστημένο και τις τάσεις στα χρηματιστήρια, που αναμιγνύουν το άρωμα της φτωχής Ελλάδας και των υπολοίπων χωρών του ευρωπαϊκού Νότου με την υποτιθέμενη ευημερία των χωρών της κεντρικής Ευρώπης. Παραδίδουν μια χώρα στο έλεος της καθοδηγητικής πτώχευσης, αν όλα δεν κυλήσουν σύμφωνα με τα σχέδια των χρηματοπιστωτικών ομίλων.

Πιθανή πτώχευση, όμως, της Ελλάδας θα συμπαρασύρει την ευρωζώνη σε μια τεραστίων διαστάσεων κρίση, με απρόβλεπτες συνέπειες για το ευρωπαϊκό στερέωμα. Αυτό το ξέρουν στην κυβέρνηση, αλλά παρόλα αυτά δεν ρίσκαραν στο παραμικρό να εκβιάσουν τους εκβιαστές. Προτίμησαν πολύ απλά να μετακυλήσουν την κρίση στον ελληνικό λαό, όπως συνήθως κάνουν σε ανάλογες περιπτώσεις οι εξουσίες ανά τον κόσμο. Γιατί άλλωστε, να έπρατταν διαφορετικά; Γιατί να βάλουν σε δοκιμασία το κλειστό καπιταλιστικό σύστημα που απομυζά τις μάζες και να ρισκάρουν την κρίση προς όφελος της εξεγερτικότητας των πολιτών; Θα ήταν αντιφατικό. Έπραξαν λοιπόν, όπως θα έπραττε οποιαδήποτε κυβέρνηση, αριστερή κεντρώα ή δεξιά. Θα το ζήσουμε τα επόμενα χρόνια. Θα διαπιστώσουμε το κατά πόσο ήταν εύκολο να προτιμήσουν την επιτήρηση και την τρόικα από μια συγκεχυμένη πολιτική που θα περιέπλεκε τα πράγματα και θα κλόνιζε το καθεστώς επιτήρησης. Οι πολίτες λοιπόν, είναι αυτοί που θα σηκώσουν για μια ακόμη φορά το βάρος, αυτοί που θα φορολογηθούν είτε στο όνομα της μικρομεσαίας φοροδιαφεύγουσας τάξης, είτε ως golden boys - απόρροια της ιδιοσυστασίας του καπιταλισμού, που τα εξέθρεψε και τώρα τα τιμωρεί. Αυτό που θα περισσέψει από την όλη ιστορία της φορολόγησης θα δοθεί ως «δωράκι» στις χαμηλές εισοδηματικά τάξεις, προκειμένου αυτές να μπορέσουν να ανταποκριθούν στις ανειλημμένες υποχρεώσεις τους.

Όπως καταλαβαίνετε, το σχέδιο έχει ως εξής: Φορολόγηση των μεγάλων και των μικρομεσαίων τάξεων στο όνομα όχι της δικαίωσης των μικρών, αλλά της στοιχειώδους δυνατότητάς τους να καταβάλλουν τον οβολόν τους στο κράτος και να μην επαναστατήσουν. Κοινώς, ας μπορούμε να πληρώνουμε τις δόσεις στην εφορία χωρίς ίχνος προσωπικής ζωής και αυτό να θεωρείται ανάπτυξη και ευημερία. Το σχέδιο απεργάζονται σε όλη την Ευρώπη τη στιγμή που μιλάμε. Με δεδομένο ότι σε κρίση αρχίζουν και μπαίνουν και οι ίδιοι οι Γερμανοί, με περικοπές και λιτότητα. Επομένως, διαλέγετε και παίρνετε: Είτε πιστεύετε πως το σχέδιο είναι ελπιδοφόρο, άρα εμπιστεύεστε την ψήφο σας κάπου, είτε για πρώτη φορά αντιλαμβάνεστε πως αυτή η ψήφος δεν είναι και τόσο καθοριστική για αλλαγή πολιτικής πόρευσης. Θα μου πείτε, ίδιοι είναι όλοι; Όχι. Απλά διαφέρουν στον τρόπο υλοποίησης του σχεδίου, αλλά δεν μπορούν να παρεκκλίνουν στο παραμικρό από αυτό. Θα το βιώσουμε μέσω μιας άλλης κυβέρνησης, όταν και αυτή με τη σειρά της θα διακηρύσσει πως εδώ που έφτασαν τη χώρα οι προηγούμενοι, δεν τους μένουν και πολλά περιθώρια «επαναστατικών» αλλαγών. Και όλα θα μείνουν και πάλι στα χαρτιά. Διαλέγετε και παίρνετε.