Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Οι σιδηροδρομικοί παραλύουν τη Γερμανία με διαρκή απεργία και το αφεντικό της ευρωζώνης εμφανίζει μελανά σημάδια οικονομικής κρίσης, που έχει βέβαια, αρχίσει προ πολλού. Ως «δώρο» που θυμίζει τα δικαιώματα των εργαζομένων, ως ευχαριστία για τους εργαζόμενους αυτούς που δεν ξεχνούν το δικαίωμα της απεργίας, θεωρούν πολλοί γερμανοί σχολιαστές τις κινητοποιήσεις των μηχανοδηγών και τη σιδηροδρομική παράλυση στη χώρα. Τα συνδικάτα θέλουν να κλείσουν με την εργοδοσία των γερμανικών σιδηροδρόμων συλλογικές συμβάσεις εργασίας, κάτι που εκείνη φυσικά αποφεύγει. Για τα ελληνικά δεδομένα, βέβαια, που οι συμβάσεις αυτές έχουν στην κυριολεξία εξαφανιστεί μετά τη μνημονιακή καταιγίδα που επέβαλλε τον εργασιακό νόμο της σιωπής, αυτό που γίνεται στη Γερμανία φαντάζει μακρινό όνειρο, αφού τα συνδικάτα εδώ έχουν καταθέσει τα όπλα, η εργοδοσία γιορτάζει εσαεί και οι πολίτες απλά έχουν κλείσει μια και καλή το στόμα. Δεν πρέπει, όμως, να υποτιμάμε το γεγονός ότι στη χώρα που ζητά από το εξωτερικό προσωπικό για τη στελέχωση των επιχειρήσεών της, στη χώρα που έχει το γενικό πρόσταγμα στην ευρωζώνη, τα κοινωνικά προβλήματα -που δεν άρχισαν τώρα- αποσυντονίζουν την κυβερνητική συμμαχία. Όλα αυτά δεν σχετίζονται μόνο με τη στενή εσωτερική πολιτική της Γερμανίας, αλλά με τη γενικότερη οικονομική κρίση που μαστίζει όλη την Ευρώπη.

Γιατί, λοιπόν, να εξαιρεθεί η Γερμανία; Οι πληροφορίες μου λένε ότι οι στρατιές των αναζητούντων εργασία που στρέφονται στις χώρες της Κεντρικής Ευρώπης, όταν πηγαίνουν εκεί δεν έχουν πού να απασχοληθούν. Στην κυριολεξία, καραβιές ανέργων από τον ευρωπαϊκό νότο, νέοι άνθρωποι που στις χώρες τους δεν έχουν πού την κεφαλή κλίναι, δημιουργούν νέο κύμα ανεργίας στις χώρες υποδοχής, την ίδια στιγμή που ο ευρωπαϊκός Νότος και ειδικά η Ελλάδα υποδεχόμενη τα ακόμη πιο φτωχά μεταναστευτικά κύματα από Μέση Ανατολή και Αφρική, απασχολεί για ένα κομμάτι ψωμί τους όποιους τυχερούς πρόσφυγες και αιτούντες άσυλο. Έτσι, παρουσιάζεται ο εξής τραγέλαφος: οι νέοι στην Ελλάδα να φεύγουν επειδή δεν δουλεύουν για 200-300 ευρώ, οι εξαθλιωμένοι ξένοι να γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης με λιγότερα από αυτά, που, όμως, τους φαίνονται παράδεισος σε σχέση με τις μεσαιωνικές συνθήκες στις χώρες προέλευσης και αυτοί από τους νέους Έλληνες που φτάνουν στη Γερμανία ή το Βέλγιο να ξαναπέφτουν θύματα εκμετάλλευσης με 500 1000 ευρώ για εργασία όλη μέρα, αλλά καλύτερα σε σχέση με την Ελλάδα. Το θέμα βέβαια, είναι τι γίνεται όταν τα ενοίκια εκεί είναι πολύ υψηλά και ένας μισθός της τάξης των 1.200 ευρώ θεωρείται πολύ χαμηλός. Εν ολίγοις αγαπητοί, φαύλος κύκλος.

Καταλαβαίνετε πιστεύω πώς ξεκινά, με ποιο τρόπο μεταλαμπαδεύεται και πού καταλήγει το πρόβλημα της φτώχειας ανά την υφήλιο. Ένας πόλεμος ή μια μόνιμη εστία έντασης στη Μέση Ανατολή ή την Αφρική μπορεί να δημιουργήσει οικονομική κρίση σε κάποια από τις ευρωπαϊκές χώρες υποδοχής. Αυτό βέβαια, δεν δικαιολογεί σε καμία περίπτωση την όποια ρατσιστική συμπεριφορά κατά των ξένων στη χώρα μας ή τη γειτονική Ιταλία, γιατί πολύ απλά κανείς δεν θα ήθελε αυτό να συμβεί στο παιδί του που ξενιτεύεται στη Γερμανία για να βρει μια αξιοπρεπή εργασία και που οι εγχώριοι νεοναζί τον θεωρούν εχθρό. Καταλαβαίνουμε λοιπόν, τώρα πολύ καλά γιατί και πώς προέκυψαν τα ακροδεξιά ευρωπαϊκά κόμματα, που πέρα από τις ομοιότητες, έχουν μεταξύ τους μια βασική διαφορά: κανένα δεν θέλει ξένους πολίτες στη χώρα του! Από αυτό και μόνο, μπορεί να καταλάβει εύκολα κανείς ότι ο ακροδεξιός εθνικισμός αφορά τον κάθε τόπο ξεχωριστά και δεν έχει κοινή πολιτική αναφορά. Το NPD στη Γερμανία, για παράδειγμα, δεν φαντάζομαι πως συμπαθεί τους Έλληνες που αναζητούν εργασία στη χώρα. Όπως ακριβώς η Χρυσή Αυγή ζητά «να ξεβρομίσει ο τόπος», έτσι και εκεί οι Έλληνες, οι Τούρκοι, οι Πακιστανοί και όλοι οι υπόλοιποι θεωρούνται ανεπιθύμητοι. Στη δε χώρα μας, φωνάζουμε για τους ξένους, την ίδια στιγμή που στιγματίζουμε τις επιθέσεις κατά των Ελλήνων στο εξωτερικό.

Άλλα μέτρα και σταθμά, όταν όλοι είναι μετανάστες και πάντα δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί. Το πρόβλημα της εργασίας λοιπόν, το έχει λοιπόν ολόκληρη η Ευρώπη, που βρίσκεται σε σοβαρή οικονομική κρίση. Γιατί να εξαιρεθεί η Γερμανία; Σήμερα οι σιδηροδρομικοί, αύριο οι νοσοκομειακοί γιατροί, αργότερα άλλοι. Το πρόβλημα είναι μεγάλο για το κατ' ευφημισμόν «αφεντικό της ευρωζώνης».

Ήθελα να ξέρω μόνο, τι θα γίνει αν όλοι αρχίζουν να μεταναστεύουν από παντού και ποιες χώρες υποδοχής θα υπάρξουν. Να δω τότε πού θα βρίσκεται το όραμα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, όταν τα στεγανά θα μπάζουν από παντού και το πλοίο θα βυθίζεται. Όταν πολύ απλά δεν θα υπάρχουν πουθενά ευκαιρίες γιατί εκεί κατέληξε το μεγαλεπήβολο σχέδιο της αχαλίνωτης καπιταλιστικής ανάπτυξης. Της λογικής του «κατανάλωσε όσο και όπως μπορείς» στη λογική του ασύδοτου κέρδους.