Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Με αλχημείες και καταφανώς με το μέτωπο στραμμένο προς τις αντιδράσεις των πολιτών, η κυβέρνηση ξοδεύει και την τελευταία ικμάδα των δυνάμεών της, προκειμένου να πείσει τους πάντες ότι έχει γίνει το καλύτερο δυνατό προς την κατεύθυνση της ανάπτυξης. Μετά και την έκθεση της Κομισιόν ότι η Ελλάδα επιτέλους βγαίνει από την κρίση και ότι το 2014 είναι το έτος καμπής, ο Αντώνης Σαμαράς κατευθύνεται προς τις εκλογές με βεβαιότητα ότι θα είναι και πάλι ο νικητής.

Οι απορίες, όμως, παραμένουν: και αν ακόμη η ελληνική οικονομία ανακάμπτει, πώς, σε ποια κατάσταση και υπό ποιες συνθήκες γίνεται αυτό; Με τι παραγωγικές δυνάμεις θα αναταχθεί η αγορά, με ποιο καταναλωτικό  δυναμικό, όταν δεν υπάρχουν ούτε τα στοιχειώδη για το μέσο ελληνικό νοικοκυριό; Όσο και να διαβεβαιώνει η έκθεση της Κομισιόν ότι η χώρα βγαίνει από την κρίση, αυτό θα συμβεί μόνο εάν οι πολίτες καταφέρουν να ξανασταθούν στα πόδια τους. Και σε τελική ανάλυση, τι σημαίνει "βγαίνει η χώρα από την κρίση;" Για να γίνει αυτό στην πραγματικότητα, δεν πρέπει να αντιστοιχηθεί με τις οικονομικές δυνατότητες των πολιτών; Ή μήπως απλά σκοπός ήταν να επιτευχθούν οι στόχοι και οι αριθμοί, αδιάφορον τι γίνεται στα νοικοκυριά και στην αγορά; Για να υπάρξει πραγματική ανάπτυξη, θα πρέπει πάνω απ' όλα να σταθούν στα πόδια τους οι πολίτες και κατά δεύτερο λόγο να μιλούν για αναπτυξιακή πορεία οι κυβερνώντες, επειδή κάποιοι κροίσοι από το Ντουμπάι και αλλού έταξαν επενδύσεις, που, όμως, δεν λύνουν το τεράστιο ποσοστό ανεργίας, ούτε καλύπτουν τα κενά από την σκληρή φορολόγηση των πολιτών.

Για να μιλήσει κανείς πραγματικά για έξοδο από την κρίση, θα πρέπει αφενός να πέσουν οι τιμές για να ανταποκριθούν καταναλωτικά οι πολίτες και όχι να μοστράρουν οι πολυεθνικές τα προϊόντα τους σε εκ του πονηρού και αμφίβολης ποιότητας προσφορές. Ας περιοριστούν οι κυβερνώντες μονάχα στο ότι καταφέρνουν και βρίσκονται ακόμη στην εξουσία ουσιαστικά αλώβητοι. Ας ομολογήσουν πως οι όποιες εκθέσεις για την ανάπτυξη δεν μπορούν να αντιστρέψουν την φτώχεια και την μιζέρια.

Και σε τελική ανάλυση, σε ποιους ποντάρουν αναφορικά με την αναθέρμανση της αγοράς; Σε ποιους επαφίεται η περιβόητη "ανάσταση", όταν καταναλωτές δεν υπάρχουν και τα προϊόντα εξακολουθούν να πωλούνται σε υψηλές για την εποχή τιμές; Μήπως μιλούν απλά για αυτούς που πιθανά ξαναφέρουν τα χρήματά τους στην Ελλάδα, λόγω αυτών ακριβώς των εκθέσεων που δημιουργούν τάχα κλίμα σταθερότητας; Μα αυτοί είναι ακριβώς η προνομιούχα τάξη, οι κάθε λογής κερδισμένοι από τις προηγούμενες δεκαετίες, ακόμη και από την κρίση. Οι χιλιάδες πολίτες που υποφέρουν στην καθημερινότητά τους, ούτε μπορούν να αποταμιεύσουν, ούτε να ανταποκριθούν στις στοιχειώδεις τους ανάγκες, πόσο μάλλον να καταναλώσουν. Την εικόνα αυτή ασφαλώς και την έχουν στην κυβέρνηση, απλά παίζουν το τελευταίο προεκλογικό τους χαρτί μέχρι την λήξη της Προεδρίας. Όλες, λοιπόν, οι εκθέσεις, αλλά και η περιφορά των κάθε είδους διασημοτήτων στην χώρα εξυπηρετεί ακριβώς τούτο: να φανεί στους πολίτες πως το κλίμα αλλάζει, άσχετα αν δεν μπορούν να πληρώσουν από ΕΝΦΙΑ μέχρι την ελάχιστη τραπεζική δόση. Και η ιστορία γίνεται ακόμη πιο τραγική, όταν σκέφτεται κανείς πως του προτείνουν διακανονισμούς για αυτά ακριβώς που του πήραν με την βία και που του τα ξαναπαίρνουν παρατείνοντας το προσωπικό του χρέος εσαεί. Είναι όχι μόνο τραγωδία αυτό, αλλά τεράστια κοροϊδία συνάμα, με συμμέτοχους τους οργανισμούς και τις τράπεζες, που ούτως ή άλλως συνεχίζουν να εξαπατούν τους πελάτες τους. Θα μου πείτε, μπορεί κανείς να επιβιώσει με άλλον τρόπο; Μπορεί να ξεφύγει από τις δαγκάνες της εκάστοτε τοκογλυφίας; Όχι τόσο εύκολα. Το παιχνίδι το γνωρίζει καλά η κυβέρνηση, όσο και η αντιπολίτευση που σύντομα θα κληθεί να κυβερνήσει την χώρα. Και επειδή το γνωρίζουν καλά το όλο τελετουργικό, ξέρουν καλύτερα από τον καθένα τι επιφυλάσσει το μέλλον. Οι αλχημείες, όμως, που ανέφερα στην αρχή είναι απαραίτητες, για να κρατηθούν στην εξουσία κάποιοι. Για να επιβάλλουν νέους φόρους και χαράτσια. Για να αρπάξουν περισσότερα από τα πενιχρά εισοδήματα των νοικοκυριών. Για να πουν πως πάραυτα υπάρχει ανάπτυξη, επειδή το λέει η Κομισιόν. Και ας βουίζει ο τόπος πως η φορολογία απλά θα αλλάζει τρόπο επιβολής, μετά από μέτρα ανακούφισης που δεν αποτελούν παρά το ένα χιλιοστό των εκάστοτε προϋπολογισμών.