Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Πλησιάζουμε προς τις εκλογές και όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί σπεύδουν στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να του μιλήσουν για τα τεκταινόμενα, αλλά και να συζητήσουν μαζί του το θέμα της διαδοχής. Η κατάσταση θυμίζει έντονα προεκλογική περίοδο, με δεδομένο ότι οι κομματικοί μηχανισμοί είναι σε επαγρύπνηση και τα σενάρια για προεκλογικές συνεργασίες και μετεκλογικές συμμαχίες δίνουν και παίρνουν. Το πολιτικό σκηνικό είναι πράγματι πολύ μπερδεμένο, αφενός διότι κανείς δεν γνωρίζει με σαφήνεια ποια θα είναι τα παντρέματα και οι τελικοί κυβερνητικοί σχηματισμοί και αφετέρου διότι όποια κυβέρνηση και να προκύψει, κανείς δεν θα μπορεί να μαντέψει την επόμενη μέρα. Ένα, όμως, είναι σίγουρο: η Νέα Δημοκρατία έχει ήδη χάσει πολύτιμο έδαφος, για να πει κανείς πως μπορεί να βγει νικήτρια από τις επικείμενες εκλογές. Έχει χάσει πολλούς πόντους, όμως και ο πρωθυπουργός, που αγκομαχά να πείσει τους πολίτες πως η κυβέρνησή του έκανε το καλύτερο δυνατό για τον τόπο. Τα αποτελέσματα της πολιτικής αυτής δεν φαίνονται τόσο στις καλές κουβέντες των Βρυξελλών, αλλά από το αν η αγορά έχει ανανήψει από το 5χρονο σοκ. Και η αλήθεια είναι ότι η αγορά δεν μπορεί να σηκώσει άλλο το βάρος της κρίσης και χρειάζεται πολλές τονωτικές ενέσεις από το κράτος για να συνέλθει. Με δεδομένο, όμως, ότι από εκεί δεν αναμένεται και μεγάλη παρέμβαση με το μοίρασμα ρευστού, καθώς για την κυβέρνηση τα χρήματα είναι μετρημένα και προέχει πάνω απ' όλα  η στήριξη των τραπεζών, τα νέα δεν πρόκειται να είναι ευχάριστα στο εγγύτερο μέλλον. Παρά ταύτα, η κυβέρνηση ελπίζει πως στο τέλος οι πολίτες θα εκτιμήσουν το έργο της. Από πού αντλούν αυτή την αισιοδοξία; Από την πεποίθηση ότι οι υποσχέσεις περί επενδύσεων θα κατευνάσουν τη λαϊκή οργή. Από τη σιγουριά πως με τη δημιουργία κάποιων περιορισμένων θέσεων εργασίας θα πιστέψει ο καθένας πως μπορεί να βρει δουλειά. Η πραγματικότητα, όμως, είναι εντελώς διαφορετική, καθώς το ποσοστό της ανεργίας παραμένει υψηλό, οι επενδύσεις δεν έρχονται και όλα τα υπόλοιπα φαντάζουν απλώς ονειρώξεις. Μένει μόνο ο απόηχος των διθυραμβικών λόγων του πρωθυπουργού στα γαλάζια συνέδρια και επετείους, στην προσπάθειά του να πείσει τους ψηφοφόρους του πως η χώρα βαδίζει στον δρόμο της ανάπτυξης. Ο απογαλακτισμός της Ελλάδας από τους δανειστές της θα κάνει καιρό να λάβει χώρα. Αναμένεται να καταβληθούν ποσά και ποσά στον βωμό της πρότερης στήριξης, ποσά που θα επιστραφούν στο πενταπλάσιο. Γιατί αυτό ήταν το παιχνίδι του δανεισμού: δανεικά αλλά εφ όρου ζωής και πάνω απ' όλα  επιστρεφόμενα με καπέλο. Όλα τα υπόλοιπα ακούγονται όχι απλά ως φαντασιώσεις αλλά τεχνητές παγίδες, για να πέσουν μέσα όλοι όσοι επιμένουν να στηλιτεύουν το κυβερνητικό έργο. Οι επισκέψεις λοιπόν, στον πρόεδρο τη Δημοκρατίας δεν αποτελούν παρά την τελευταία αναφορά πριν από τις εκλογές του Μαρτίου. Οι κομματικές μπροσούρες ετοιμάζονται πυρετωδώς και τα γραφεία πιάνουν δουλειά. Σειρά έχουν πλέον οι πολίτες και οι επιλογές τους. Σε λίγα σχετικά χρόνια έχουμε επαναλαμβανόμενες εκλογικές αναμετρήσεις, με κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα αναφορικά με την έξοδο από την κρίση. Γιατί ναι μεν είναι καλές οι ευρωπαϊκές κουβέντες για την πορεία της ελληνικής Οικονομίας, το μέλλον, όμως, αναμένεται αόριστο, καθώς κανείς από τους εταίρους δεν εμπιστεύεται και πολύ τη χώρα. Και δεν την εμπιστεύονται διότι γνωρίζουν με ποιο τρόπο ξεγλιστρά ο Έλληνας, που είναι μαθημένος στη φοροδιαφυγή. Αλλά όχι μόνο για αυτό, αλλά και για έναν άλλο λόγο: διότι η λιτότητα πρέπει πάση θυσία να συνεχιστεί, ως σερβιρόμενη πολιτική της ευρωζώνης. Μια λιτότητα που την υφίστανται όλοι σχεδόν οι λαοί της ΕΕ. Περικοπές που στο όνομά τους θυσιάζονται εκατομμύρια νοικοκυριά γιατί έτσι μόνο διατηρείται ζωντανό το όραμα της Ευρώπης - φρούριο που έξωθεν των συνόρων της κρατά σε απομόνωση χιλιάδες απελπισμένους πρόσφυγες και εντός αυτών εκτρέφει στρατιές ανέργων στο όνομα της νέας εποχής. Αυτήν ακριβώς την κατάσταση καμία εκλογική αναμέτρηση δεν μπορεί να αντιστρέψει και καμία επένδυση δεν αναμένεται να διασφαλίσει θέσεις εργασίας, σε μια Ευρώπη -ταφόπλακα των ίδιων της των αρχών, που μόνο σε θεωρητικό πεδίο στέκουν ή έχουν κάποια ισχύ.