Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Η σοβινιστική πολιτική του Βλάντιμιρ Πούτιν γνωρίζει μεγάλη άνθηση στη Ρωσία, καθώς δεν είναι και λίγοι οι Ρώσοι που επικροτούν την πολιτική αυτή. Ξεχνώντας τα αμέτρητα θύματα της δεσποτικής διακυβέρνησης της χώρας, αφήνοντας πίσω τις θηριωδίες στην Τσετσενία, παραμερίζοντας το δράμα του Θεάτρου της Μόσχας αλλά και τις «εξαφανίσεις» ή  δολοφονίες δημοσιογράφων, αφήνοντας στην άκρη την Άννα Πολιτόφσκαγια και τις αποκαλύψεις της, πολλοί Ρώσοι βλέπουν με καλό μάτι την επιστροφή της χώρας στο επίκεντρο της διεθνούς ενδιαφέροντος μετά τα γεγονότα από την πριν από μερικά χρόνια επέμβαση στη Γεωργία, το πατρονάρισμα του Πούτιν από δυτικά ΜΜΕ, την Gazprom και το φυσικό αέριο, αλλά και την τελευταία ρώσικη ανάμιξη στην Ουκρανία. Με τη σειρά του, έρχεται τώρα ένα νέο περιστατικό -αυτή τη φορά στις σουηδικές ακτές με την αναζήτηση ρώσικου υποβρυχίου- να αποδείξει ξανά ότι οι Ρώσοι στρατηγοί παραμένουν φιλόδοξοι, αλλά πάνω απ' όλα ετοιμοπόλεμοι. Το δόγμα του νέου ψυχρού πολέμου σε πλήρη εξέλιξη και όλοι όσοι πίστευαν ότι με την πτώση του σιδηρού παραπετάσματος τελείωσαν όλα, δεν έχουν παρά να ξαναδιαβάσουν την ιστορία από τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο και μετά. Η ρώσικη πολιτική μπορεί να μην είναι τη στιγμή αυτή επεκτατική, έχει, όμως, τα χαρακτηριστικά της εποχής που προηγείται αυτής. Οι κινήσεις Πούτιν είναι προσεκτικές, μελετημένες και πάνω απ' όλα υπολογισμένες. Στο Ουκρανικό ζήτημα επιχειρήθηκε καταρχάς η διασφάλιση της Κριμαίας, αλλά και η προμήθεια με κατάλληλο πολεμικό εξοπλισμό των Ρωσόφωνων από το ρώσικο στρατό. Είχε προηγηθεί βέβαια, η οπερέτα Ζεράρ Ντεπαρτιέ και οι χειμερινοί Ολυμπιακοί αγώνες στο Σότσι, με ομολογουμένως πολύ περίεργα «τρομοκρατικά χτυπήματα» ενόψει των αγώνων αυτών.

Στις δυτικές κυρώσεις αλλά και στον αμερικανικό εκφοβισμό, οι Ρώσοι απάντησαν με μια επιδεικτική αδιαφορία στο όνομα της δύναμής τους, αλλά και της ανασύστασης της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης, το μεγάλο όνειρο του νέου πλανητάρχη που ακούει στο όνομα Πούτιν. Στην υπόθεση  Snowden ανακατεύθηκε και πάλι η Ρωσία με το καταφύγιο που πρόσφερε ο νέος τσάρος. Τι θέλει να πετύχει λοιπόν, με όλες αυτές τις κινήσεις ο Βλαντιμίρ Πούτιν; Πόσο μακριά βρισκόμαστε από μια νέα αντιπαράθεση, αυτή τη φορά όχι μόνο με στρατιωτικά μέσα και εξοπλισμούς, αλλά με οικονομικές κυρώσεις, ενεργειακούς εκβιασμούς και σαμποτάρισμα εισαγωγών και εξαγωγών προϊόντων; Είμαστε πολύ κοντά, και σε πολλές των περιπτώσεων ο πόλεμος αυτός έχει ήδη αρχίσει. Και αν τις δεκαετίες ΄60-΄70,-΄80 το ενδιαφέρον επικεντρωνόταν στο διάστημα και τα πυρηνικά, τώρα τα δεδομένα έχουν αλλάξει, αφού όλοι κόπτονται για το πώς θα διαμελίσουν τις χώρες, διαταράσσοντας τις εθνολογικές ισορροπίες, και πώς θα κηδεμονεύσουν τα νέα κρατίδια που προέκυψαν από τις διασπάσεις ανατολικού και δυτικού μπλοκ. Γιατί και στη Δύση υπάρχει πρόβλημα αυτονομήσεων σε χώρες όπως Ισπανία, Βέλγιο, Μεγάλη Βρετανία. Στα δε Βαλκάνια, η κατάσταση εξακολουθεί να παραμένει ρευστή και το τοπίο χλωμό. Και δεν χρειάζεται εκεί από κάποιον ποδοσφαιρικό αγώνα να αναβιώσουν τα ήδη υπάρχοντα μίση.

Μιλάμε, λοιπόν, για τη νέα εποχή σε πολλές περιοχές του πλανήτη και μια καινούργια κατάσταση στην Ευρώπη. Ο οικονομικός πόλεμος που άνοιξαν οι Αμερικανοί με τη Ρωσία, που μετά τη συμφωνία με την Ουκρανία δείχνει πως δεν διστάζει να κάνει ακόμη και τις πιο παράτολμες κινήσεις στο όνομα της οικονομικής κηδεμονίας ακόμη και του πιο χειρότερου της εχθρού αφήνοντας στα κρύα του λουτρού τη Δύση, δεν θα τους οδηγήσει πουθενά. Μπροστά μας λοιπόν, ο νέος χάρτης με τις πλουτοπαραγωγικές πηγές κατανεμημένες κατά το δοκούν των παγκόσμιων ηγεσιών. Από το χάρτη αυτό, όχι απλά δεν λείπει η Ρωσία, αλλά φιλοδοξεί να μεγαλώσει την επήρειά της μέρα με τη μέρα. Ο Βλαντιμίρ Πούτιν είναι εδώ, ο ρώσικος σοβινισμός επίσης, οι οικονομικοί κολοσσοί τύπου Gazprom αποπερατώνουν το τιτάνιο έργο για τη διασφάλιση των συμφερόντων τους και όλα δείχνουν ότι και η πολεμική μηχανή της χώρας δεν πάει πίσω. Απομένει να δούμε ποια θα είναι η επόμενη κίνηση, αφού ο στόχος δεν είναι η καθεαυτή στρατιωτική προέλαση, αλλά η επίδειξη δύναμης και η αγνόηση των κάθε λογής δυτικών εμπάργκο. Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντες; Μάλλον. Γιατί οι ρώσικες προσφορές είναι ήδη πολλές. Και η ρώσικη οικονομική ελίτ παραμονεύει απ' άκρου εις άκρον, δελεάζοντας κράτη δορυφόρους σε Ανατολή και Δύση. Κάτι ξέρει η Μέρκελ, που τα' χει καλά με τον τσάρο. Κάτι γνωρίζει περισσότερο, που οι σύμμαχοί της αγνοούν. Εξάλλου, δύο δυνάμεις κάνουν κουμάντο στην Ευρώπη, Γερμανία και Ρωσία. Από κοντά και η υπόλοιπη Ευρώπη που σπεύδει ενίοτε μετά χαράς να κηδεμονευτεί από το μεγαλοϊδεάτη Πούτιν, που δεν διστάζει να εξαλείψει κάθε αντίθετη φωνή στο εσωτερικό της χώρας του, στο όνομα της πάλαι ποτέ γνωστής σταλινικής λογοκρισίας. Εδώ κρίνεται και η δυναμική αντίσταση του ήδη αποδυναμωμένου Ομπάμα, που προς το παρόν πάντως, ασχολείται με το ισλαμικό κράτος.