Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Καθημερινά κρίνονται ιδέες, κοσμοθεωρίες και ιδεολογήματα που περισσεύουν από τον σύγχρονο πένητα θεωρητικό κορβανά, απόψεις και σχέδια για το αύριο που εδράζονται σε ιδεοληψίες πρώτης γραμμής, όταν κάποιοι υποτιθέμενοι αγωνιστές των δρόμων ξεπουλούν τα πάντα για να αποκτήσουν τα οφίτσια πάσης μορφής και ιεραρχίας.

Και ενώ στην αρχαία Αθήνα αμφισβητούσαν τους Θεσμούς οι ίδιοι οι πολίτες, ο «αγωνιστικός» όχλος του σήμερα μέσα από τα επονομαζόμενα (χωρίς να είναι) «social media» κραυγάζει για έναν τόσο εικονικό, όσο και προφανώς παραληρηματικό προοδευτικό κόσμο.

Λέει δηλαδή εκεί ο καθένας ό,τι του κατέβει στην προσπάθειά του να αποκτήσει followers, ξενιστί και αυτό. Οι ακόλουθοι του κόμματος μπορεί να πολλαπλασιαστούν μάλιστα αν υπάρξει η κατάλληλη προβολή και συντεταγμένη εκστρατεία, χορηγούμενη ή μη.

Και εξηγούμαι πως ομιλώ για την συστημική αγωνιστική αριστερά των πεζοδρομίων και του διαδικτύου, αυτούς που διεκδικούν τις δάφνες της εκάστοτε διαμαρτυρίας, δίκαιης ή μη. Τους πρωταθλητές της προπαγάνδας και του επιχειρηματολογικού άβατου.

Συνηθίζουν να αναφέρονται όταν πρόκειται για την άμεση δημοκρατία της αρχαίας Αθήνας σε «ουτοπιστικά» και «ξεπερασμένα» εγχειρήματα, μάλιστα συχνά ομιλούν και για τους δούλους της εποχής -αριστερή πρωτοτυπία και αυτή- καθώς δεν γνωρίζουν ποιοι ήταν οι φιλόσοφοι και οι τεχνίτες της εποχής, αν δηλαδή οι δούλοι είχαν και διοικητικές αρμοδιότητες και κατά πόσο οι πολίτες άκουγαν και σέβονταν τους ειδικούς, όταν αυτοί μιλούσαν για κατασκευαστικά ή άλλα τεχνικά έργα, αλλά πρωτίστως τον συμπολίτη τους που θα έπαιρνε δημόσια το λόγο για πολιτικές υποθέσεις.

Όντας εθισμένοι σε μια κοινωνία γεμάτη αντιφάσεις, αλλοτρίωση και πνευματικό διωγμό, καμαρώνοντας για τις «αγωνιστικές» τους επιδόσεις που αφορούν τις αυξήσεις μισθών αλλά όχι παραπέρα, οι σημερινοί περήφανοι και αψεγάδιαστοι κομμουνιστές της φακής, πρωτοστατούν σε κάθε είδους ξεπούλημα, είτε αυτό έχει να κάνει με τα παζάρια με την κυβερνώσα εξουσία, είτε με το βόλεμα των δικών τους παιδιών.

Η ιδεολογία είναι πεταγμένη στα σκουπίδια, το «Κεφάλαιο» του Μαρξ κάπου πρόχειρο αλλά πρωτίστως εύκαιρο, για να λέγονται και κάποιες αλήθειες άσχετα αν οι λεγόμενες μαρξιστικές κοινωνίες έδειξαν καθαρά σε τι στόχευαν- και τα ψέματα έτοιμα προς λαϊκή κατανάλωση.

Για όλους αυτούς αλλά και για άλλους λόγους, η άμεση δημοκρατία ήταν πάντα το κόκκινο πανί, και κατά κάποιο τρόπο αυτοί ήταν οι κύριοι αντίπαλοί της.  

Αγωνιστές των δρόμων, του facebook και του X όλοι αυτοί οι αμφισβητίες της επονομαζόμενης από αυτούς «Νέας τάξης πραγμάτων», οι όψιμοι νεοκομμουνιστές ευθυγραμμίζονται σε πολλά θέματα με την ακροδεξιά, καθώς στηρίζουν φωναχτά ή σιωπηλά τον Πούτιν, προσκυνούν εμμέσως πλην σαφώς τη Χαμάς και νεο-ναζίζουν με τον αντισημιτισμό τους.

Περίεργα κόλπα επιφυλάσσει λοιπόν η ιστορία, πράγματα βέβαια που έχουν συμβεί και στο παρελθόν, αλλά που δεν τους δόθηκε η ανάλογη δημοσιότητα.

Δεν υπάρχει συνολική αμφισβήτηση, ούτε καν πρόταση για το ποια κοινωνία είναι επιθυμητή, και με διάφορα τερτίπια αποφεύγεται ο «στιγματισμός» γιατί πολύ απλά η ιστορία είναι αδίστακτος κριτής. Αυτοί, όμως, εκεί, περήφανοι και εμμονικοί με τα λάβαρα στους δρόμους και τα σοκάκια, μοιράζοντας ευλαβικά τις κομματικές βίβλους, τις άγιες επιστολές του «πατερούλη» και όχι μόνο.

Προβληματική είναι μόνο η Δύση, κατά τη γνώμη τους, όχι το καθεστώς της Βορείου Κορέας, όχι η Ρωσία, η Κίνα, το Ιράν, το Σουδάν, η Βενεζουέλα, η Κούβα. Οι ΗΠΑ και οι Βρυξέλλες, λένε, από εκεί εκπορεύονται όλα τα κακά της ανθρωπότητας.   

Και αναρωτιέμαι λοιπόν: γιατί η όποια συμμετοχή στις ευρωεκλογές «της ΕΕ των συμφερόντων και των μονοπωλίων»;

Προς τι η σύμπραξη στην «προβληματική» Ευρώπη, αφού υπάρχει το θαυμαστό αντίπαλο δέος του αντι-δυτικού μπλοκ με την Κίνα, τη Ρωσία και το Ιράν; Απάντηση δεν υπάρχει και αν δοθεί θα είναι παραπλανητική.

Είναι όπως φωνάζουν για την Ευρώπη, αλλά τα παιδιά τους τα στέλνουν στα ευρωπαϊκά και όχι στα ρωσικά πανεπιστήμια. Βολικό και ασφαλές λημέρι η Ευρώπη για να μιλάς εναντίον της.

Βοηθούν σε όλα αυτά και τα «social media», αυτά τα εικονικά κανάλια επικοινωνίας, όπου ο καθένας λέει στην κυριολεξία ό,τι του κατεβαίνει.

Βοηθά και ο «δρόμος» και το «πεζοδρόμιο», το να ανεμίζει κανείς το σφυροδρέπανο όπως στη Ρωσία που κυματίζει δίπλα δίπλα με την ρωσική σημαία του επεκτατισμού, το να συμφωνεί δηλαδή ενίοτε ο Βελόπουλος με τον Κουτσούμπα, ο οποίος μάλιστα επισκέπτεται τις ΗΠΑ (τι αντι-ιμπεριαλιστική άραγε επίσκεψη και αυτή) και χορεύει τσάμικο ως λεβέντης πατριώτης, καμαρώνοντας στα κοινωνικά δίκτυα και αποδεικνύοντας στην πράξη το ιδανικό προξενιό με τους ομογάλακτους της άκρας δεξιάς.

Αυτά και άλλα πολλά από τους αγωνιστές του πεζοδρομίου, που θέλουν να είναι και πρωταγωνιστές της Πρωτομαγιάς.

Αυτοί και η θλιβερή τους ιστορία, με το ανάλογο, παρελθόν, παρόν και μέλλον. Δίδαγμα για τις νέες γενιές που ζουν νέους πολέμους και δύο αντίπαλα στρατόπεδα στην κόσμο: της σχετικής δημοκρατίας και του απόλυτου αυταρχισμού. Της όποιας ακόμη ελεύθερης έκφρασης από την μια και της φυλακής από την άλλη.     

Καλούνται δηλαδή οι νέοι άνθρωποι να βγάλουν για μια ακόμη φορά τα κάστανα από τη φωτιά. Γιατί η ελευθερία τους απειλείται και η κοροϊδία με τους αγώνες των δρόμων συνεχίζεται αναφανδόν και εκ του ασφαλούς. Από ευρωπαϊκό δηλαδή έδαφος.