Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Παίζουν ρόλους ενίοτε οι  άνθρωποι και αν μη τι άλλο αλλάζουν πρόσωπα, θεωρώντας πως με αυτόν τον τρόπο μπορούν να καλύψουν τα νώτα τους, ώστε να μην μπορεί κανείς να μάθει την πραγματική αλήθεια. Ζουν δηλαδή, μέσα στο ζωτικό ψεύδος.

Σηκώνουν σημαίες και προβάλλουν εθνικά σύμβολα, υπερασπίζονται πατρίδες και σύνορα, την ίδια στιγμή που εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον πλανήτη μεταναστεύουν είτε λόγω ολοκληρωτικών καθεστώτων και πολιτικών διώξεων, είτε λόγω περιβαλλοντικής καταστροφής, είτε ακόμη λόγω κάποιου αγνώστου σχεδίου που εκπονείται σε κάποιες χώρες με αυταρχικά και όχι μόνο καθεστώτα.

Οι άνθρωποι για τους οποίους αναφέρομαι είναι κατ' ουσίαν θύματα της προφανούς θυματοποιημένης λογικής στο όνομα της αδικίας κάποιων και της μόνιμης εύνοιας για κάποιους άλλους. Ναι, δεν υπάρχουν ίσες ευκαιρίες στον πλανήτη την σημερινή εποχή. Ασφαλώς και δεν υφίσταται ισονομία και ισότητα, καθώς οι υφιστάμενοι νόμοι εκμηδενίζουν τα όποια ψήγματα δημοκρατίας. Υπάρχουν, όμως και αδίστακτα καθεστώτα, τα οποία γνωρίζουν εδώ και πολλές δεκαετίες οι λαοί. Τα καθεστώτα αυτά θα έπρεπε ήδη να τα είχαν ρίξει, να τα εκδιώξουν χωρίς δεύτερη σκέψη, να μην τους επιτρέψουν να εκβιάζουν με πυρηνικά όπλα ή άλλα μέσα εκφοβισμού.

Ορισμένοι άνθρωποι, όμως, φαίνεται πως έχουν μάθει να ζουν μέσα στην υποκρισία και την διπλοπροσωπία, να επιβιώνουν με την διαφθορά και το εμπόριο όπλων και ναρκωτικών, να πρωταγωνιστούν σε όλη αυτή την αδιαφάνεια των θεσμών και των σκληρών καθεστώτων. Ανεμίζουν με ζέση τα λάβαρα και τις σημαίες της υποτιθέμενης επανάστασης, προκαλώντας ανεπανόρθωτη ζημιά στον κοινωνικό ιστό. Υπερασπίζονται τους μεγαλοϊδεατισμούς, τις εθνοκαθάρσεις και την μισαλλοδοξία.

Η Ρωσία και ο πανρωσισμός είναι το πιο καθαρό παράδειγμα. Αλλά όχι μόνο εκεί, καθώς το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο. Οι άνθρωποι έχουν συνηθίσει να ζουν με την μόλυνση του περιβάλλοντος, την απόλυτη καταστροφή της φύσης που ενέχει και ανθρωπιστικό δράμα. Η Κίνα για παράδειγμα, οι χώρες της Μέσης Ανατολής, όπου μαζί με τον αναλφαβητισμό, την θρησκοληψία και τον αντίστοιχο φανατισμό, αποτελούν τον ύψιστο κίνδυνο.

Φταίνε, όμως, αποκλειστικά οι λαοί για το κατάντημά τους; Είναι ένοχοι και υπεύθυνοι για τα καθεστώτα που τους αντιπροσωπεύουν; Θα έλεγα πως ναι. Τους Αμερικάνους δεν τους έβαλε κανείς να υπερψηφίζουν πρόσωπα σαν τον Τραμπ, οι οπαδοί του οποίου παρήλασαν πριν λίγο καιρό από το Καπιτώλιο.

Ούτε τους Ρώσους που εξέλεξαν τον Πούτιν για μια ακόμη φορά. Ούτε τους μουλάδες στο Ιράν, παρόλο που εκεί υπάρχει μία ιδιαιτερότητα σε ότι αφορά την αντίσταση των Ιρανών. Ούτε βέβαια τους Κινέζους τους εγκλώβισε κάποιος πέρα από την μηχανή του κομμουνιστικού κόμματος, που όπως στην πρώην ΕΣΣΔ, τύφλωσε μεγάλα πλήθη.

Οι άνθρωποι, όμως, παρά το γεγονός ότι ζουν ουσιαστικά ως αιχμάλωτοι, όπως γίνεται στη Βόρειο Κορέα, θεωρούν πως αυτή είναι η ζωή και για τον λόγο αυτό δεν αλλάζουν τίποτε. Πέραν των εθνικών συνόρων τους, «το χάος και ο ιμπεριαλισμός», όπως παπαγαλίζουν και εδώ τα απομεινάρια του σταλινισμού.

Ζωή είναι το κόμμα και ο αρχηγός, ο Γενικός Γραμματέας, ο Εθνάρχης, ο Πρόεδρος, ο Αυτοκράτορας και πάει λέγοντας.

Νομίζει κανείς πως έχει να κάνει το όλο θέμα με την έλλειψη μόρφωσης, με τον ανεξέλεγκτο αλκοολισμό και την μεθοκοπία, την ανιστορικότητα και την σαμανικού τρόπου αποδοχή της κάθε αυτού Μεγαλειότητος.

Το έθνος πάνω απ' όλα, η φυλή, το ταπεραμέντο και με δεδομένη την γιγάντωση του αντισημιτισμού ακόμη και στην ίδια την Ευρώπη, να και κάποιοι νέο-γκαιμπελίσκοι που ξεπροβάλλουν στην αρχή δειλά - δειλά, μετά ευθέως και γρήγορα.

Οι άνθρωποι υποκρίνονται γιατί μάλλον έχουν ανάγκη την υποκρισία για να επιβιώσουν. Ανέχονται θεοκρατικά καθεστώτα, σκληρές δικτατορίες, ξυπνούν τον εθνικοσοσιαλισμό και αναβιώνουν τις καταστροφές των παγκοσμίων πολέμων.

Έχουν ανάγκη  κάποιοι άνθρωποι να ακούσουν ξανά την μαύρη μπότα να ηχεί, να απολαμβάνουν τις στρατιωτικές παρελάσεις και τις πολεμικές ιαχές, έχουν πίστη στα όνειρά τους και στο τρίπτυχο πατρίς θρησκεία - οικογένεια.

Δεν είναι ελεύθεροι αυτοί οι άνθρωποι, διότι δεν πιστεύουν στην ελευθερία, παρά στην αιώνια μοίρα της υποταγής, άλλοτε στον παντοδύναμο Θεό, άλλοτε στον Ηγέτη του κόμματος και του ισχύοντος Δεσποτισμού. Κατ' αυτήν την έννοια, είναι κατανοητές οι απειλές για την «κακιά Δύση».

Η Δύση που έδωσε τα φώτα του Πολιτισμού, είναι λένε σκοτεινή, γεμάτη ίντριγκες και δολοπλοκίες.

Βρισκόμαστε στο φάσμα του πολιτικού και κοινωνικού αναλφαβητισμού, τα όρια μιας γενικευμένης παράνοιας και παραχάραξης της ιστορίας και των νοημάτων της. Και όλα αυτά για την κυριαρχία και τα καλυμμένα νώτα της βαρβαρότητας.

Ζούμε την βαρβαρότητα του αυταρχισμού, τις υπόγειες στοές του σκοταδισμού, ακόμη και μέσα στην ίδια την Ευρώπη. Και αυτό γιατί μεγάλο ποσοστό των ανθρώπων ζουν υποκριτικά και με θλιβερές αξίες ή ιδανικά που βέβαια έχουν μελετήσει ενδελεχώς στο παρελθόν σημαντικοί ψυχαναλυτές.

Δεν ξέρω και δεν μπορώ να προβλέψω ποια θα είναι η τύχη της ανθρωπότητας, όσο διατηρούνται οι εθνικισμοί εκ δεξιών και αριστερών. Δεν γνωρίζω αν και πώς θα απεγκλωβιστούν οι μάζες. Το μόνο σίγουρο είναι πως οι εθνότητες δεν θα συνεργαστούν προς μια ολοένα και μεγαλύτερη δημοκρατία. Πως η αρχαία Αθήνα, ο Διαφωτισμός και η Αναγέννηση είναι πολύ μακριά στο παρελθόν και οι αυτοδιοικούμενες μεσαιωνικές Πόλεις ακόμη μακρύτερα.

Η αναζήτηση νοήματος και αξίας σε τούτη τη ζωή υποβιβάζεται στην καταδίκη του ιδεατού. Και το ιδεώδες της υποκρισίας και του μεγαλο-ιδεατισμού υψώνεται και αναδύεται από τις θρησκείες, τους δικτάτορες και τους κάθε λογής αλάνθαστους. Σαν επιλογή και μόνο μπορεί να αλλάξει ρότα ο κόσμος. Γιατί ούτε Διεθνής υπάρχει ούτε επανάσταση που ο καθένας την βαφτίζει ετσιθελικά. Σαν στάση ζωής απέναντι στη νέα βαρβαρότητα.