Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Τo πιο τραγικό στις εποχές που ζούμε είναι ότι οι λεγόμενοι «προοδευτικοί» είναι πολύ χειρότεροι σε κάθε επίπεδο εξουσίας από τους λεγόμενους συντηρητικούς. Αποδεικνύεται και από τα γεγονότα του εσωτερικού διαζυγίου στον ΣΥΡΙΖΑ και το επίμονο κυνήγι του 3%, ότι ο αποκαλούμενος τάχα αριστερός κόσμος δεν είναι τίποτε άλλο από επαρμένους πολιτικάντηδες που σπεύδουν να πιάσουν τις κατάλληλες θέσεις - κλειδιά, και ο λόγος είναι ότι ποτέ η πρώην «ευρωαριστερά» δεν κατάφερε να συσπειρώσει τις ανεξάρτητες φωνές που τουλάχιστον έχουν ακόμη κάποιες αξίες και ιδανικά. Για το ΚΚΕ, βέβαια, ουδείς λόγος μιας και κινείται διαχρονικώς στον αστερισμό της δικτατορίας του προλεταριάτου, κοινώς της δικτατορίας του κόμματος και δεν χρειάζεται να ασχοληθούμε επισταμένως.

Η ανανεωτική όμως δήθεν αριστερά, με το «λαμπρό» παρελθόν της συνεργασίας με την εθνικιστική δεξιά, επειδή το επίτασσε η ανάγκη, καθώς μας είπαν, ερωτοτροπεί με το κάθε τι προκειμένου να μην φτάσει στα όρια της οριστικής διάλυσης. Αυτό βέβαια το φαινόμενο με την ψευτοαριστερά δεν είναι καινούργιο, καθώς αν ανατρέξει κανείς στην ιστορία, θα δει πως  η αριστερά ήταν εκείνη που έθαψε τα πραγματικά δημοκρατικά κινήματα, όλες τις εξεγέρσεις, προσφέροντας με προθυμία υπηρεσίες στην δεξιά και το κατεστημένο.

Δυστυχώς στην Ελλάδα δεν είναι πολλοί αυτοί που κάνουν κριτική στην Αριστερά, γιατί ζει και βασιλεύει το τσιτάτο της υποτιθέμενης αγωνιστικότητας για να μην μιλήσω για τους θαυμαστές του Πούτιν (βλ. Λαφαζάνης) και του Κιμ Γιονγκ Ουν και όλων των δικτατορικών καθεστώτων ανά την υφήλιο .

Η σημερινή Αριστερά, είναι ό,τι πιο νοσηρό μπορεί να επιδείξει ο τόπος, εξαιρώντας βέβαια κάποιες μεμονωμένες περιπτώσεις όπου υπήρξαν πράγματι δημοκρατικές φωνές.

Ο λαός που πίστεψε και πιστεύει στα κόμματα αυτά και ειδικά στον ΣΥΡΙΖΑ, δεν ταυτίζεται απαραίτητα με όλους αυτούς τους ευκαιριακούς πελάτες των κάθε λογής κρυφών χορηγών και δεν έχει και ανάγκη ο κόσμος να ταυτιστεί με αυτούς. Η ανανεωτική αριστερά σε όλες της τις εκφάνσεις, κατάφερε να βγάλει παράδεισο την δεξιά, όσο και να μην το πιστεύει κανείς. Δεν είναι όμως η πρώτη φορά που το κάνει.

Από την άλλη, ο αχός από την σταλινική λαίλαπα, ακόμη δεν έχει καταλαγιάσει με τα εκατομμύρια των σφαγιασθέντων στην σοβιετική Ρωσία. Ακόμη και σήμερα, η Κροστάνδη και το Μαχνοβίτικο κίνημα στην Ουκρανία, αρχές του 1900 θυμίζουν ότι οι άνθρωποι που ήθελαν την πραγματική κοινοκτημοσύνη και επανάσταση, ήταν για τους μπολσεβίκους τα υποψήφια θύματα και το κόκκινο πανί. Και πολλά άλλα στην Κίνα, όπου η ιστορία έχει καταγράψει ως τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά της  ανθρωπότητας, εγκλήματα ανάλογα του χιτλερισμού, με στρατόπεδα συγκέντρωσης και μαζικές δολοφονίες  που πασχίζουν όλοι ακόμη και σήμερα να τα αποσιωπήσουν.

Αυτά όμως είναι καταγεγραμμένα στην συνείδηση των ελεύθερα σκεπτόμενων ανθρώπων και ό,τι και να κάνει η σταλινική αριστερά, δεν θα θαφτούν. Επειδή όμως αναφέρομαι στην δήθεν ευρωαριστερά όπου υποτίθεται από παλιά ως «Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου» αποστασιοποιούταν από τις ρήσεις του ΚΚΕ, μπορεί κανείς εύκολα πλέον να παρατηρήσει ότι όχι μόνον δεν πρόκειται για Αριστερά, αλλά για χαμαιλέοντες που αλλάζουν θέσεις και έδρανα με την πρώτη ευκαιρία.

Η σημερινή αριστερά στο σύνολό της είναι που έχει βγάλει λάδι την δεξιά, και άνοιξε το δρόμο στο ΠΑΣΟΚ να απλώσει και πάλι τα πλοκάμια του. Η διάσπαση των 11 δεν είναι τίποτε άλλο από μια κίνηση πετάγματος σωσιβίου προς τους πολίτες εκείνους που επιμένουν ακόμη αριστερά, χωρίς να αποσαφηνίζεται με κανέναν τρόπο, ούτε και να δηλώνεται στον κόσμο, αν αυτό το συνονθύλευμα που κυβέρνησε τον τόπο τα προηγούμενα χρόνια έχει κάποια σχέση με την κοινωνική πολιτική. Και επειδή δεν είμαστε τυφλοί, επειδή και νου και θυμικό έχουμε, καλόν είναι να τους θυμίσουμε, πως οι υπηρεσίες που πρόσφεραν στον νεοφιλελευθερισμό ήταν οι καλύτερες. Και στον ΣΥΡΙΖΑ τότε ήταν άπαντες παρόντες.  

Εξάλλου, η ανατροπή και δη η αμεσο-δημοκρατική δεν ήταν ποτέ όραμα της συστημικής Αριστεράς. Απλά σήμερα δίνεται η δυνατότητα στον πολίτη να καταλάβει ποιοι είναι οι λεγόμενοι αριστεροί και τι πρεσβεύουν. Πέρα από νεκροθάφτες των επαναστάσεων είναι οι πιο άξιοι διαχειριστές των παζαριών με τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, που χαρωπά λέει και το ΚΚΕ. Μόνο που αυτό δεν γίνεται τόσο ξεκάθαρα όπως έκαναν παλαιότερα το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ.

Ας μην κοροϊδεύουν λοιπόν τον κόσμο. Καλύτερα να συζητά κανείς με έναν συντηρητικό και  εκφραστή του νεοφιλελευθερισμού, γνωρίζοντας εξαρχής τι τον περιμένει κατά τον διάλογο, και όχι με εκείνον που λέει πολλά περί δημοκρατίας και κοινωνίας, ενώ στην πράξη στηρίζει δικτατορικά καθεστώτα. Και επειδή η ανοχή έχει και τα όριά της, επειδή οι καρναβαλισμοί στον ευρύτερο αριστερό χώρο έχουν μονοπωλήσει την επικαιρότητα, καλό θα ήταν να ξαναδιαβαστεί η ιστορία για να ξεκαθαριστεί κατά το δυνατόν η αλήθεια.

Μόνο με την μελέτη της ιστορίας, μπορεί κανείς να δει ποιοι ήταν αυτοί που ήθελαν πραγματικά την άμεση Δημοκρατία και έθαψαν την ισπανική επανάσταση το 1936, ποιοι έφεραν τον Φράνκο, τον Χίτλερ και τον Στάλιν στην εξουσία. Κάποτε οι οπερέτες λοιπόν λαμβάνουν τέλος. Και οι λαοί μαθαίνουν έστω και αργά. Για όλους αυτούς τους λόγους, υπάρχουν ακόμη ελπίδες για την αυτονομία της σκέψης.

Για όλα τα υπόλοιπα, ρωτήστε τα αριστερά golden boys του ανανεωτισμού ή τους βρικόλακες- θαυμαστές των δικτατορικών καθεστώτων. Θα σας μιλήσουν με χαρά και ως πρωταγωνιστές, αλλά και κομπάρσοι μιας Αριστεράς, που σε πάγια βάση θολώνει τα νερά.