Του Φίλιππου Ζάχαρη

Διάττοντες αστέρες δεν υπάρχουν μόνο στον ουρανό. Είναι και οι άνθρωποι εκείνοι που διανύουν μια τροχιά επιστροφής σε γνώριμα ζωτικά λημέρια ή εκείνοι που χάνουν την πόρευσή τους από αναπάντεχα βιωματικά γεγονότα, καταλήγοντας στο τέλος σε άγνωστα μέρη. Είναι όμως και εκείνοι που διατρέχουν το στιγμιαίο αντιληπτικά χρόνο, χωρίς να περιμένουν το φως να σβήσει.

Δεν εξαιρούνται βέβαια και αυτοί που διαγράφουν μια φωτεινή πορεία με σκοτεινό όμως τέλος, μια πορεία που το φως της αχνοφέγγει από εποχή σε εποχή, από στιγμή σε στιγμή, μέχρι το φως αυτό να εξαφανιστεί. Δεν ξέρω αν καλείται κανείς από αόρατες δυνάμεις για να διανύσει όλη αυτή την απόσταση που στην ουσία εις βάθος μέτρησης χρόνου διαρκεί πολύ, ενώ αναλογεί σε κάποια δευτερόλεπτα στο εύρος και τον ορίζοντα της ανθρώπινης ματιάς.

Η ψυχή, από τη μεριά της, αγωνιά για τη διάρκεια αυτού του ταξιδιού, αναζητώντας διέξοδο από το σταδιακά καταπονημένο σώμα. Αυτό όμως που φαίνεται πάντως καθαρά στο τέλος, είναι ο σκοτεινός ορίζοντας όπου κάπου εκεί βρίσκεται η Αρχή των Πάντων, το Χάος, μετά τη γραμμική ή τεθλασμένη πορεία της ανθρώπινης διάνοιας, η Αρχή και το Τέλος συνάμα.

Αν οι άνθρωποι έκαναν κτήμα τους όλα όσα αποτυπώνονται σε μια ξαφνική ακτίδα φωτός στο σκοτεινό Διάστημα, αν καταλάβαιναν πως όλα τα συμβάντα δεν είναι παρά μία ελάχιστη στιγμή στον κατονομασμένο από τους ανθρώπους χρόνο, δεν θα έψαχναν να βρουν που θα καταλήξουν, παρά θα γεύονταν τη φωτεινή εξαίρεση στην πορεία της ζωής.

Η στιγμή όμως δεν είναι τίποτε άλλο, παρά ένα διάλλειμα του ανθρώπινου χρόνου, ένα κενό διάστημα στην αέναη ανθρώπινα ορισθείσα χρονική εξέλιξη. Ως κενό όμως, η στιγμή αυτή δεν έχει ούτε μνήμη ούτε προοπτική. Έτσι όπως φεύγει δηλαδή η ζωή, έτσι έρχεται και ξαναφεύγει, με το φως να αργοσβήνει ως διάττοντας αστέρας και το γεγονός της να μην υπάρχει πια.

Οι άνθρωποι πάντως είναι εκείνοι που καθορίζουν τη διάταξη και την ουσία των στιγμών, την όποια κίνηση μέσα σε αυτές και τη διαδικασία της ίδιας της ζωής, ως οι μόνοι υπεύθυνοι όχι για τη φωτεινή αναλαμπή στο κενό του χρόνου γιατί ο χρόνος είναι κατουσίαν κενός του διαλείμματος στο αιώνιο ακίνητο ταξίδι του σύμπαντος.

Αν υπάρχουν πολλοί ή λίγοι διάττοντες αστέρες, αυτό δεν μπορεί να το βεβαιώσει κανείς. Εξαρτάται από την οπτική που βλέπει κάποιος τα πράγματα. Η αλήθεια είναι ότι οι αστέρες που σχίζουν το σκοτάδι, οι ταξιδιώτες της ζωής, είναι αμέτρητοι και από αυτούς εξαιρούνται μόνο όσοι δεν αντιλαμβάνονται το ταξίδι.

Άλλοι επανέρχονται σε γνώριμες καταστάσεις και φεγγοβολούν, πρόσκαιρα όμως. Άλλοι σβήνουν πιο γρήγορα, γιατί δεν τους βοηθούν οι καταστάσεις και υπάρχουν και εκείνοι για τους οποίους η αρχή και το τέλος του φωτός δεν απέχει παρά ελάχιστα. Σε κάθε περίπτωση είναι όλοι διάττοντες αστέρες που το φως τους αχνοφέγγει για λίγο στο σκοτάδι.

Πολλά θα ωφελούνταν η ανθρωπότητα, αν όλοι συνειδητοποιούσαν πως τα πάντα δεν είναι παρά μια στιγμή, ένα σημείο, μια γραμμή, μια δεσπόζουσα εν τέλει μορφή με τη δυνατότητα των παραστάσεων και αντιλήψεων σε αυτό το παιχνίδι της διαλειμματικής στασιμότητας, ένα αχνόφεγγο φωτεινό σημάδι στην επαναλαμβανόμενα στατική συμπαντική βοή και ροή.

Αν οι άνθρωποι μάθουν κάποτε πως αυτή η γραμμή με την μορφή του διάττοντος αστέρος είναι αστραπιαία παρά το γεγονός ότι εμπεριέχει τις εμπειρίες μιας ολόκληρης ζωής, αν το Είναι ερμηνεύονταν ως η αόρατη πλεύση σε μια θάλασσα με ορίζοντα, οι άνθρωποι θα μπορούσαν να τοποθετηθούν και να αυτοπροσδιοριστούν αναλόγως.

Οι διάττοντες αστέρες με τη σχηματιζόμενη αστερόσκονη λοιπόν είναι σε πλήρη εξέλιξη και πάντα αναδύονται από το σκοτάδι και καταλήγουν στο σκοτάδι. Μια σχισμή είναι στη χρονική μάζα, μια κίνηση στη συμπαντική ακινησία, μια μικρή ανθρώπινη περιπέτεια στο Άπειρο που δεν γνωρίζει από χρόνο, μιας και αυτό που δεν υφίσταται δεν μπορεί να υπάρχει, όπως έλεγαν και οι Ελεάτες φιλόσοφοι.

Όσοι από εμάς είμαστε πραγματικά παρόντες και θέλουμε να βλέπουμε πέρα από τον ορίζοντα, μπορούμε και να βιώσουμε τη στιγμή του φωτός και να ταξιδέψουμε με το νου στο πριν και το μετά. Το Χάος είναι επίσης εδώ, δίπλα μας αν και όχι ορατό.

Αυτό δεν σημαίνει ότι με το φως της γνώσης δεν μπορούμε να διαυγάσουμε και να ενσκάψουμε σε αυτήν ακριβώς την εξαίρεση της ορατής κίνησης σε βάθος ακινησίας. Γιατί αυτό κάνει ένας διάττοντας αστέρας, να εκπέμπει λαμπερό φως που αυξάνεται και μειώνεται, που έχει Αρχή και Τέλος, που διαπερνά το ακίνητο Σύμπαν. Ο διάττοντας αστέρας είναι η ίδια η Ζωή. Η στιγμή μέσα στον χρόνο που δεν υπάρχει όταν γίνεται απειροστικό Χάος.