Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Ως διάττοντες αστέρες περνούν από την ζωή μας οι ευκαιρίες που μας προσφέρονται κάθε φορά και εμείς αυτό που ενίοτε κάνουμε, είναι να γυρνάμε προκλητικά την πλάτη λες και αυτές οι ευκαιρίες θα διαρκέσουν πολύ και δεν θα σβήσουν μέσα στην φθίνουσα αχνοφεγγιά της αστρικής τροχιάς.

Μιλάμε για ευκαιρίες που θα μπορούσαμε θεωρητικά  να τις πιάσουμε από τα μαλλιά και να προσδεθούμε σε αυτές, χωρίς να φοβηθούμε αν υπάρξει ημερομηνία λήξης και πάνω απ΄όλα διάρκεια ή εγγύηση επιτυχίας. Τα κέρδη όμως θα ήταν πολλαπλά, οι δε επιπτώσεις στην καθημερινή πορεία καταιγιστικές.

Οι άνθρωποι έχουν συνηθίσει να μην παίρνουν τις τύχες στα χέρια τους και μιλώ για την πλειοψηφία των ανθρώπων τουναντίον αυτό που κάνουν, είναι να αυτοπεριορίζονται και να επαναπαύονται μόνο σε αυτά που γνωρίζουν, χωρίς να παίρνουν το ρίσκο να τολμήσουν για το διαφορετικό, να ανασυνδεθούν μέσα από κελεύσματα του χθες, χωρίς όμως να μείνουν προσκολλημένοι σε αυτά, μιας και οι προκλήσεις του παρόντος για ένα ευοίωνο μέλλον καραδοκούν.

Περνώντας τα χρόνια χάνεται κάποιας μορφής κουράγιου και θέλησης, κάπου ο καθένας νοιώθει πως θέλει να ξαποστάσει, να βρει λημέρι και κονάκι για να αποφύγει τις τρέχουσες κακοτοπιές, να ρίξει άγκυρα στα ρηχά, αναμένοντας εντούτοις με αγωνία το οριστικό τέλος.

Δεν είναι ότι συντομεύει η ζωή, παρά το ότι περιορίζεται η δράση και την θέση της καταλαμβάνει η αποχαύνωση και η ενασχόληση με περιττολογίες. Αυτά είναι που πλέον απασχολούν τους ενήλικες και δη όλους εκείνους που σπεύδουν στο να χαρακτηριστούν από το ίδιο το κράτος ως «συνταξιούχοι» και «απόμαχοι της ζωής», που από ένα σημείο και μετά πρέπει να φροντίζουν μόνο τα κατοικίδια και τον κήπο τους.

Ακόμη και σε αυτήν περίοδο της ζωής, τα «πρέπει» δεν εκλείπουν, οι δε προκλήσεις απραξίας, σαγηνεύουν τους κάθε λογής εφορμούντες προς τα τελικά στάδια της ζωής, που αποκαλούνται ως ύστατη πλησμονή. Δεν ξέρω όμως τίνος πράγματος και ποιου βίου, καθώς αυτός εμπερικλείει  εννοιολογικά τη δράση σε όλα τα επίπεδα και δεν συμφιλιώνεται με την καθήλωση στους τέσσερεις τοίχους.

Κοιτώντας λοιπόν το απόβραδο τον έναστρο ουρανό, απολαμβάνοντας ένα ακόμη βραδινό τελετουργικό σε βάρος της ημερήσιας συνήθειας, αναπολεί κανείς την δράση του χθες και εστιάζοντας εκεί χάνει από το οπτικό του πεδίο τους διάττοντες αστέρες και την τροχιά τους.  Ο άνθρωπος για τον οποίο μιλώ, έχει απωλέσει την επαφή με την τρέχουσα πραγματικότητα, αφήνοντας τις ευκαιρίες που αστραποβολούν να χάνονται στον μακρινό ορίζοντα και να σβήνουν.

Ίσως η ικανότητα εντοπισμού των ευκαιριών να σχετίζεται απλά και μόνο με την  αδυναμία αντιληπτικής εστίασης, με την διαλείπουσα  προσοχή λόγω του καθημερινού εργασιακού  φόρτου,  λόγω μιας ζωτικής βολικότητας και παραίτησης από το προσκήνιο της  προσφοράς και της ζήτησης, ένας δεδομένος αποκλεισμός από τις ίδιες τις προκλήσεις.

Δεν χαρίζονται όμως οι ευκαιρίες σε κανέναν. Δεν εμφανίζονται κάθε φορά που το μυαλό μας συννεφιάζει και τα αδιέξοδα σβήνουν τα ίχνη της ασφαλούς πόρευσης. Οι άνθρωποι χάνουν τις ευκαιρίες αυτές επειδή αφενός δεν είναι προετοιμασμένοι και αφετέρου αρνούνται να δημιουργήσουν μια ελπίδα από ένα τυχαίο γεγονός και μόνο, της ξαφνικής εμφάνισης δυνατοτήτων και ευκαιριών να αλλάξουν την ζωή τους.

Δεν ξέρω, μπορεί να υπάρξουν και πάλι οι ευκαιρίες, να ξαναζήσει κάποιος την στιγμή εκείνη όπου ένα ή πολλά αστέρια θα διασχίσουν και πάλι τον ουρανό. Λένε ότι τότε πρέπει να κάνεις πάντα μια ευχή για κάτι που σφόδρα επιθυμείς. Εγώ πιστεύω πως πρέπει να ακολουθήσεις την πορεία μέχρι την αχνοφεγγιά και την διάλυση της αστρόσκονης. Με οδηγό αυτή να σηκωθείς από τη θέση σου και να χαράξεις μια νέα πορεία, με δεδομένο ότι αυτή η πορεία θα είναι απλά καινούργια αλλά όχι σίγουρα επιτυχημένη. Ένα νέο πρόσωπο θα πρέπει τότε να φιλοτεχνηθεί εντός δευτερολέπτων  αλλά  η σκέψη να αποσυμφορηθεί από τα επιφωνήματα έκπληξης και θαυμασμού.

Ο λόγος είναι ότι η νέα πορεία είναι ακόμη στην αρχή και τα αποτελέσματα θα αργήσουν να φανούν. Το φως του διάττοντα αστέρα θα μειωθεί εντός ολίγου και η πορεία θα χαθεί στον μακρινό ορίζοντα. Το ίδιο ισχύει και για τις ευκαιρίες που λάμπουν και περνούν γρήγορα δίπλα μας. Ακόμη και αν τις πιάσεις, κανείς δεν σου εγγυάται ένα ευοίωνο τέλος. Αυτή όμως είναι και η ζωή. Να κυνηγάς αυτό που ποθείς. Αυτό που μπορεί να περάσει δίπλα σου και να μην το καταλάβεις από την καθημερινή τριβή. Να μην βλέπεις αυτό που πρέπει να δεις.