Του Φίλιππου Ζάχαρη  (zachfil64@gmail.com)

Πόσο μπορεί ακόμη να αντέξει ο μέσος πολίτης στην Ελλάδα με τις εξωφρενικές τιμές στην αγορά σε μια χώρα παρία στην ΕΕ αλλά κατά τα άλλα απίστευτα ακριβή ακόμη και για τους Ευρωπαίους, που την επισκέπτονται και που λαμβάνουν τους τριπλάσιους και τετραπλάσιους μισθούς; Με ποιο τρόπο νομίζει η κάθε κυβέρνηση πως θα διασώσει το ναυάγιο, ρίχνοντας απλά μερικά σωσίβια, όταν οι ναυαγοί είναι πολλαπλάσιοι από αυτά;

Όσο θυμάμαι αυτή την χώρα, ο λόγος γίνεται πάντα για την ακρίβεια και τους χαμηλούς μισθούς, ακόμη και σε εποχές εικονικής ευημερίας όπου δήθεν υπήρχε ρευστό σε αφθονία. Σήμερα που οι τσέπες άδειασαν το ίδιο όπως και τα κομποδέματα, η κατάσταση φαντάζει τραγική σε όλα τα επίπεδα της ζωής, με αποτέλεσμα οι πολίτες να στερούνται των βασικών αγαθών και οι εορταστικές Χριστουγεννιάτικες μέρες να φαντάζουν ως απλά μια σύντομη ανάπαυλα από συνήθεια και τίποτε περισσότερο. 

Το μόνο που δουλεύει αποτελεσματικά είναι το μαύρο χρήμα, οι ατασθαλίες και η διαφθορά, συντηρώντας με τον τρόπο αυτό μια διαχρονική παράδοση που δεν λέει να τελειώσει. Το μαύρο αδήλωτο χρήμα που το χρεώνονται οι μικρο-οφειλέτες από την στυγνή φορολογία που υφίστανται.

Τις περασμένες δεκαετίες, βέβαια, τα πράγματα ήταν ακόμη χειρότερα γιατί από τα τεράστια διαφυγόντα κέρδη, η φορολογία αφορούσε μια μερίδα του κόσμου που δεν είχε σχέση με ύποπτες  δοσοληψίες και συναλλαγές.

Σχεδόν ποτέ δεν πιάστηκαν οι φοροδιαφεύγοντες και αυτό που γίνεται σήμερα με την δήθεν αυτοματοποίηση των πάντων από την οποία δεν ξεφεύγει τάχα κανένας, δεν είναι παρά μια πρόφαση αλλά κυρίως σταγόνα στον ωκεανό. Το ελληνικό κράτος δεν θέλει να καταπολεμήσει την διαφθορά, δεν επιβάλλει αξιολόγηση στους δημοσίους υπαλλήλους, οι οποίοι κρύβονται πίσω από ισχυρά συνδικάτα που κουνούν συνεχώς το δάκτυλο υπό την απειλή απώλειας ψήφων στις εκλογές. Επίσης όταν πριμοδοτεί την ιδιωτική πρωτοβουλία, αυτή γίνεται με ανταλλάγματα και δη γενναία.

Με τις τιμές λοιπόν στα προϊόντα στα ύψη και έναν λαό που αδυνατεί να σκεφθεί συλλογικά, παρά μόνο σε ατομικό επίπεδο, τα περιθώρια βελτίωσης της ζωής στενεύουν απελπιστικά. Ο καθένας και η καθεμία κοιτά τον εαυτό του/της γιατί έτσι επιβάλλει το άθλιο μοντέλο ζωής των πάσης φύσεως κερδοσκόπων αλλά και των κομματικών στρατών.

Και δεν νομίζω ότι υπάρχει και κάποια διάθεση αντίδρασης, αφού η λογική είναι «να έχω τις απολαβές που μου δίνουν, τουλάχιστον στα τέλη του μήνα το αυτονόητο δηλαδή και πέραν τούτου το ολοστρόγγυλο μηδέν. Τα λέω αυτά, γιατί Χριστούγεννα έρχονται και ενώ η κίνηση στους δρόμους είναι τεράστια, εντούτοις με τις αγορές προϊόντων, υπάρχει πρόβλημα ρευστότητας. Θα δείτε δηλαδή την πλειοψηφία να αγοράζει με πιστωτικές κάρτες και είτε να χρωστούν εις το διηνεκές, είτε να χρεώνονται χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι θα επιστρέψουν τα χρήματα στο πολλαπλάσιο.

Οι εποχές έχουν αλλάξει, η φτώχεια όχι. Μένει μόνο σε κάποιους λίγους να επιδεικνύουν τον παρά τους και κάποιοι άλλοι να τα κρύβουν επιμελώς μη τυχόν και μπουν στο στόμα των άλλων. Κοινώς ένα χάος απέραντης υποκρισίας που δεν υφίσταται καν το «συμπάσχω» και που για πολλούς είναι η καλύτερη δυνατή κοινωνία της κερδοφορίας ή κερδοσκοπίας.

Χριστούγεννα λοιπόν με άδεια τραπέζια, με γιορτές και στολισμούς χωρίς αποδέκτες, και γλέντια για να φύγει τάχα μακριά ή μιζέρια, το κύριο χαρακτηριστικό ετούτης της χώρας όπου επωφελούνται μόνο όσοι δεν δίνουν λογαριασμό σε κανέναν και δεν είναι η πρώτη φορά που φοροδιαφεύγουν. Η Ελλάδα, λίγες ημέρες πριν την έλευση του 2024, εξακολουθεί να είναι ο παρίας της Ευρώπης σε όλα τα επίπεδα ζωής.

Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποια κυβέρνηση που θα επιθυμούσε κάποιου είδους καινοτόμες αλλαγές, θίγοντας με τον τρόπο αυτό συμφέροντα δεκαετιών. Το μόνο που γίνεται, είναι η ακατάσχετη φλυαρία, χωρίε στόχο και σκοπό. Έτσι απλά να χαριεντίζονται όλοι και όλες λόγω του εορταστικού τάχα κλίματος, και να τσουγκρίζουν τα ποτήρια με συνοδευτική φράση  το περιλάλητο «να είμαστε υγιείς και όλα θα γίνουν».   

Αυτό που λέμε πάντα όταν δεν περισσεύει η παραμικρή σκέψη αλλαγής των δεδομένων ή είμαστε εμείς που κλείνουμε την πόρτα του κλουβιού. Μεθοδικά και με συναίσθηση της διαχρονικής μας ευθύνης για την παρατεταμένη παρακμή παντός είδους.

Καλά Χριστούγεννα.