Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Δεν είναι μόνο το ότι ο κόσμος είναι μπερδεμένος και αποπροσανατολισμένος από τις εορταστικές επί του προκειμένου προκλήσεις που του εξάπτουν την φαντασία στην κοινωνία της καλοζωίας και αφθονίας που του παρέχονται αφειδώς, αλλά το ότι σε αυτήν ακριβώς την κοινωνία, ενώ νομίζει πως συμμετέχει, στην πραγματικότητα, απλά συντηρεί την νοσηρότητα σε όλα τα επίπεδα.

Αυτό δεν διαπιστώνεται με την πρώτη ματιά, παρά μετά από αρκετό καιρό και συνήθως σε μεγαλύτερες ηλικίες. Εκεί γίνονται οι απολογισμοί για αυτό που έγινε και αυτό που εξακολουθεί να μην γίνεται. Στην πραγματικότητα, η  εστίαση αφορά τις παραλείψεις και τα ολισθήματα σε μια κοινωνία που αν μη τι άλλο επιβραβεύει την παραβατικότητα, ενώ επισήμως διατείνεται πως πρέπει να καταπολεμηθεί.

Οι πολίτες, θέλω να πω - και μιλώ για την συντριπτική πλειοψηφία - αναπαράγει τα στάνταρντ μιας ανάρμοστης εποχής που καθαγιάζει το πρέπον και το κοινώς αποδεκτό και η οποία έχει οριστεί από αυτόν ακριβώς τον συντηρητισμό που εκτρέφεται από διαχρονική αναμάρτητη δήθεν συμπεριφορά. Μοιραία λοιπόν, το ορθό και το δίκαιο, το σωστό και το λάθος, το πρέπον και το απρεπές, έχουν συγκεκριμένη μορφή και λανσάρονται ως πάγιες οπτικές από πολίτες που έχουν μάθει από παλιά την αντίστοιχη  εννοιολογική στοχοθέτηση.

Οι παρεκκλίνοντες από τον κανόνα βέβαια αποκαλούνται αφελώς και ασυλλόγιστα «ακραίοι» και σε αυτούς δεν συμπεριλαμβάνονται όλοι εκείνοι που αναδεικνύουν την υποκρισία όπου γης και πατρίς, με μόνο επιχείρημα στην περίπτωση ξεγυμνώματός τους, τον πολύπλευρο και δήθεν πλουραλιστικό βίο. Ζούμε λοιπόν κάθε φορά αφάνταστο ξετύλιγμα υποκρισίας που επιβραβεύεται από την κοινωνία των κάθε λογής ατομικών πλαγιοκοπήσεων, προκειμένου να επιτευχθεί το ποθητό αποτέλεσμα.

Στις εορταστικές ημέρες και στο πνεύμα της αγιοσύνης, αναμασώνται η θρησκεία με τον καθωσπρεπισμό, τα ήθη και τα έθιμα, οι τυπικές ευχές αλλά και η ελπίδα, πως μόνο με την υγεία και τον επόμενο χρόνο, θα μπορούμε να επαναλάβουμε τα ίδια.

Πρόκειται για ρητή επανάληψη χωρίς ενδοιασμούς, για μια επίπλαστη κοινωνικότητα και μια κανονική ρουτίνα που σε κάθε περίπτωση δεν προσφέρει το παραμικρό ούτε προσδίδει κάποια ουσία στην βιωματική εμπειρία.  

Είναι λοιπόν σχεδόν οι πάντες, μπερδεμένοι και αναστατωμένοι μέσα στο μπέρδεμά τους. Δεν αντιμετωπίζουν τη ζωή σαν πρόκληση κάθε φορά που τυγχάνει να προκύπτει εκ των πραγμάτων συνεύρεση και ζήτηση κοινωνικότητας, δεν θεωρούν πως μπορούν από ένα σημείο και μετά να εκφραστούν ελεύθερα και δημιουργικά. Όλα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα να μην υπάρχει σχεδόν ποτέ νέος γύρος με καινούργια δεδομένα παρά ένας ακόμη κύκλος χωρίς τέλος.

Στην κοινωνία της αναρίθμητης προσφοράς και των αμέτρητων αντιπαραθέσεων, στην κοινωνία της ατομικής υπερβολής και του εντυπωσιασμού, αυτό που μένει να κάνουμε, είναι να πάψουμε την επανάληψη που συνήθως δεν κοστίζει πρόσκαιρα, αλλά μετά τον συνολικό απολογισμό, δείχνει να έχει διαδραματίσει πολύ σημαντικό ρόλο στην εκπομπή αρνητισμού και ρουτίνας χωρίς ενέργεια.

Αν ήθελαν οι άνθρωποι, θα μπορούσαν να αξιώσουν καλύτερες συνθήκες ζωής, αλλά πάνω απ΄όλα ενδιαφέρον από την εκάστοτε εμπειρία. Βολεύει σίγουρα η επανάληψη, δεν προσδίδει όμως το ξαφνικό σκίρτημα, το απρόοπτο και την έκπληξη στην όψη και την ψυχή, ώστε οι άνθρωποι να ενθουσιάζονται όπως κάνουν τα μικρά παιδιά με τα καινούργια δώρα.

Και σίγουρα, όλα θα ήταν διαφορετικά αν υπήρχε αυτή η επιθυμία. Τουναντίον, δεν πρόκειται να γίνει τίποτε και σε κανέναν τομέα, όσο η κατάσταση αυτή παρατείνεται. Όσο οι άνθρωποι δεν θα αλλάζουν τα δεδομένα και όσο συνηθίζουν μια ρουτίνα που δεν επιφέρει καμία ουσιαστική μετατροπή στο κοινωνικό πεδίο.

Η ζωή δεν είναι ένας συγκεκριμένος  κανόνας που περιλαμβάνει τα ίδια αποτελέσματα με την αγνόησή του και έχει τις ίδιες επιπτώσεις αν καταπατηθεί. Δεν είναι οι οριοθετήσεις που αν δεν επιδειχθούν, θα προκαλέσουν το λεγόμενο χάος που διακηρύττουν οι υπέρμαχοί τους.

Οι κοινωνίες, εν κατακλείδι, έχουν ανάγκη όχι μόνο την ανανέωση, αλλά την ανατροπή των στατικών κοινωνικών στάνταρτ που προκαλούν την ίδια απογοήτευση, αλλά πάνω απ΄όλα το μεγάλο και επαναλαμβανόμενο μπέρδεμα στους πολίτες.

Και το μπέρδεμα αυτό, είναι συνεχόμενο και επαναλαμβανόμενο, γιατί οι πολίτες μαθαίνουν να μην πρωτοτυπούν μέσα στην σιγουριά της βολικότητας της ρητής επανάληψης.